Eindelijk nog eens een berichtje. Ik ben ganse dagen thuis en toch geen tijd om even wat te typen.... Even snel een weekoverzichtje geven met de belangsrijkste gebeurtenissen.
Maandag was het kermismarkt in Sint-Laureins en naar jaarlijkse gewoonte staat het oudercomité van de Regenboogschool (waar Kelly de peuters en kleuters onder haar hoede heeft en onze Noor bij haar mama zit) dan met een standje en als kersvers voorzitter was het meteen mijn vuurdoop. Zoals andere jaren verkochten we opnieuw broodjes met beenhesp die lekker gebakken was op de Oklahoma Joe(speciale BBQ) van Paul. Het ziet ernaar uit dat de opbrengst iets minder zal zijn dan vorig jaar maar dat was dan ook een topjaar omdat het net gemeenteverkiezingen waren en alle kandidaten hun ronde deden en overal halt hielden om reclame te maken.
Woensdag mocht ik naar dr Groessens voor een nieuwe gips. De dokter bevestigde nogmaals dat de operatie goed geslaagd was maar dat de gewrichtsbanden echt wel totaal versleten waren. De wonde geneest mooi (de 12 draadjes zijn er al uitgehaald) en ik heb een loopgips gekregen voor de komende 4 weken. Op 24 oktober mag ik uit het gips en proberen te stappen. Ik kijk er al enorm naar uit. Ik kan me wel goed bezig houden tijdens de week maar het zal toch leuker zijn om opnieuw te gaan werken, te sporten en vooral te ravotten met de kids!
Gisteren waren we uitgenodigd op een trouwparty. We waren zonder veel enthousiasme vertrokken. Het was een vriedin van Kelly die trouwde maar verder zouden we daar niemand kennen. Dit bleek te kloppen behalve dat ook de voorzitter van het feestcomité van den Oudeman daar was. Rond 1 uur waren we thuis en het was toch nog een leuke avond geworden, gewoon omdat we voor het eerst in maanden eens met ons tweetjes alleen waren. We zien onze kids doodgraag maar af en toe heb je toch echt wel eens behoefte om iets te doen enkel met ons tweetjes.
Voila dat was het zo een beetje. Ik hoor net mama en haar twee bengels thuiskomen van de boodschappen dus ga ik maar eens kijken.....
Bijna terug weekend. Wat gaat de tijd toch relatief snel. Ik zit nu al bijna 10 dagen thuis met dat leuke gips rond de voet.
Gisteren had Kelly een infoavond in haar peuter- en eerste kleuterklas. Tijdens deze infoavond wordt de dagindeling overlopen, de werkwijze in de klas toegelicht, de bedoeling van het heen-en weerschriftje uitgelegd, koek drankje enz.... Op die manier weten de ouders wat hun rakker zoal de hele dag uitspookt en dat het niet zomaar spelen is dat ze doen. Om 22uur was Kelly thuis en het viel meteen op dat de avond succesvol was.
Ikzelf heb naar de voetbal gekeken en 't was weer niet veel soeps. Eerst naar Brugge gekeken en wat was me dat??? Als dat europees voetbal moet voorstellen...... Gelukkig scoren ze nog in de 85 minuut want voor de rest trok het op niks (wat de kranten ook beweren deze morgen). En dan RSCA, mijn team. Het voetbal was al een stuk beter (vlottere combinaties, veel minder werken met de lange bal, minder balverlies,..) maar dat had ook wel te maken met een sterkere tegenstander dan Brann Bergen. Enkel scoren lukt totaal niet. Alweer 5 tot 6 open kansen de nek omgewrongen en dan weet je en voel je dat het noodlot zal toeslaan en jawel hoor 81 minuut 2de kans voor Rapid en de vrije trap krult heerlijk (het mag gezegd worden) in doel.
Alle RSCA -fans moeten dringend beginnen bidden voor de snelle terugkeer van Frutos want anders is alles al verloren nog voor de winterstop.
Pijnstillers voor de pijn die nog moet komen??? Hmm, ik voel niks, nada, nothing. Dr.Groessens moet echt wel dé specialist zijn op het gebied van enkeltrauma's want mocht ik het zelf niet gezien hebben, ik zou zeggen dat ik niet geopereerd ben.
Van de huisarts moet ik zoveel mogelijk bewegen maar absoluut niet steunen op de rechtervoet. Verder moet ik elke dag, zolang ik in het gips zit, een spuitje hebben tegen flubitis (bloedklonters). Om de mensen van de thuisverpleging de rit naar den Oudeman te besparen, spuit ik mezelf dagelijks in. Voila zie, dat was een korte up-date. Ik ga nu lekker naar de brievenbus pikkelen om wat brieven te posten.
Nog even terug naar dinsdag. De operatie is vlot verlopen en voor de criticasters op het AZ Alma slecht nieuws. Zowel het onthaal, de verzorging, de operatie, nazorg, eten enz.. was perfect!
Nu de operatie. Om 11 uur moest ik aanwezig zijn en om 12u30 lag ik al klaar (plaatselijk verdooft, vol met sensoren voor hartslag en bloeddruk, lekker onder een verwarmingsdeken) in operatiekamer 4. De operatie zelf heeft 1 uur geduurd en door een reflectie van de enorme operatielamp op haar eigen bevestigingskap in het plafond, heb ik alles live kunnen volgen. Van insnijden tot opkuisen en van oplappen tot dichtnaaien. Super! In tegenstelling tot wat ik verwacht had, was het OK totaal niet intimiderend en van stress was al totaal geen sprake.
Het resultaat lag ik de lijn der verwachtingen namelijk de buitenste ligamenten totaal gerupteerd en het losmaken van de periostflap van de fibula was onvermijdelijk om nieuwe ligamenten te kunnen maken. In verstaanbaar nederlands (gevraagd aan de assistenten van Dr.Groessens) komt het erop neer dat de gewrichtsbanden volledig versleten waren en het vlies van het kuitbeen is gebruikt om nieuwe gewrichtsbanden te maken. Dinsdagavond mocht ik alweer naar huis, beladen met pijnstillers voor de pijn die nog moet komen, aldus de verpleegsters. Dat beloofde!!!
Hierbij nog eens een hartelijk dan aan Dr.Groessens en team voor de goede operatie en zorg.
Vlug even mij verhaaltje doen en dan hopen dat Nick morgen eens kan inpikken. dinsdag moest ons ventje onder het mes, blijkbaar live-show volgens Nick, 't was plaatselijke verdoving, maar daar ga ik totaal NIET over uitwijken( brrr) Na een uurtje trekken en.... was het voetje weer dicht en om half 8 's avonds lag hij al te rusten op de zetel... Wonder boven wonder; nergens pijn of last van.. ben blij.. Buiten de spuit die hij zichzelf elke dag moet geven. Dikke pluim, het zou niet voor mij zijn!!! zo zit onze nick hier al twee daagskes thuis, vandaag al veel actiever dan gisteren, meneer kon al in de plaatselijke horeca zijn verhaaltje gaan doen...hihi, 'k gun het hem wel hoor. Want als het half 5 begin te worden, is de rust verdwenen in den oudeman.. wervelwind Noor komt thuis, samen met broer Stanne en mama-juf... Dan is het actie om het eten klaar te maken, wasmachines à volonté te draaien, de beestjes niet te vergeten, ons klein mannen in bad steken en in bed.. en dan na een half uurtje 'rust' terwijl het Thuis is, begint het werk voor school tot 22.30u.... Tja, druk, druk...
't Was wel D-day zulle!! Niet dat ik stress had maar enige beving aan de handen liet toch weten dat het niet zomaar een werkdagje was voor mij. 'k Was zo blij toen ik alle ouders terug zag aan te poort.. de reacties en blikken van die mensen, geven mij telkens een goed gevoel.. De kleutertjes die nog altijd naar mij toe lopen, ook al zitten ze niet meer bij mij.. ZALIG!! Dit is mijn leven, dit is mijn droomjob... Dus vandaag een nieuwe start, samen met ons Noor.. 't meisje weet nog altijd niet wat ze gaat zeggen in de klas tegen mij, ' juffrouw mama, mama juffrouw Kelly, ...." 't was vandaag gewoon ' mama'.. De nieuwe kleintjes keken wel eens op ... maar zolang ze niet allemaal ' mama " beginnen te zeggen... We zijn gestart met een zalige 11 kleintjes. 10 eerste kleuterklassertjes en 1 peutertje. Noor start haar 1e kleuterklas-jaar... terwijl ik ... toch nog een aantal jaartje zal dubbelen in mijn peuter- en eerste kleuterklasje.....'k zit daar goed, 'k ga daar blijven ( Voor 't geval mijn directeur dit leest... je weet het hé) We zijn eigenlijk allemaal goed gestart.. 'k ben trots op ons schooltje, klein maar o zo dapper... niet teveel tralala's maar gewoon spontaan, warm, gezellig.. en dat voelen de kinderen maar ook de ouders...
Ook bij ons was de spanning reeds van gisteren te voelen, in aanloop naar die eerste schooldag. Na een jaar onderbreking mocht ook Kelly opnieuw haar boekentas klaarmaken. Aangezien ze ook regelmatig middagtoezicht heeft, blijven mijn twee dames op school tijdens de middag. Dit betekent dat er twee boterhamdoosjes moesten klaar gemaakt worden, twee koekjes voor Noor, tussendoortje voor mama en natuurlijk de drankjes. Kortom er stond een behoorlijk arsenaal aan doosjes klaar voor deze morgen. Voor mama was het een dubbele beproefing deze morgen want na vier maand samen moesten mama en Stanne voor een ganse dag afscheid nemen van elkaar. Maar Stanne gaat deze week naar oma en opa zottekonte (dat is Noor haar benaming voor mijn ouders) en we hebben er alle vertrouwen in dat onze kleine spruit daar in goede handen is. Noor was al vanaf zeven uur in vorm. Ze kwetterde er reeds volop op los, haar mondje stond , naar goede gewoonte, weer niet stil. Van enige stress, om met mama samen in de klas te zitten, was geen sprake. Hoe die eerste klasdag is verlopen zal mama zelf wel even neerpennen van zodra ze even tijd heeft.
