Valentijn is normaal niet leuk zonder lief maar met vrienden zoals die van mij is het super! Mijn vriendin had koekjes gebakken voor ons en ze had ons verrast met een pakje dat werd afgeleverd in de klas. Ook mijn grootouders hebben aan me gedacht, toen ik van school kwam stond er een bloem op tafel met een kaartje aan. Ik dacht dat het een cadeautje van papa was voor zijn vriendin maar op het kaartje stond dat het voor mij was van oma en opa! Ik vind het zo lief dat mijn vriendinnen en mijn grootouders aan me denken op valentijn, ze weten dat ik deze dag haat als ik geen lief heb. Dit was de beste valentijn die ik tot nu toe gehad hebt!
Maar niet iedereen was zo lief vandaag. Ik stuurde mijn zus een sms om te vragen of ze morgen met me mee opstap wou gaan, ze stuurde terug dat ze wel wou maar dat ze niet bij een vriendin kon blijven slapen. Ik stuurde dat ze hier mocht blijven slapen, ik wist ook wel dat vanwege de situatie met papa ze waarschijnlijk niet zou willen maar ik wou het toch nog eens proberen. Het werd een nee zoals ik al dacht, ik vind het erg dat mijn zus niet meer naar hier komt vanwege de scheiding. Ik kan deze situatie helaas niet veranderen tenzij iemand me volgend jaar een toverstokje cadeau doet ...
Ik was 6 toen ik het vernam. Mama was ziek, het noemde leukemie. Ik vond het een grappige naam, tot ik hoorde dat het een soort kanker was. Toen de woorden kanker uit mama haar mond kwamen was het eerste wat ik vroeg: Ga je dood? Mama zei van niet, er ging niets veranderen. Maar het veranderde heel veel ... Mama moest naar Amerika voor behandelingen, elke maand op controle in Brussel, ze had altijd hoofdpijn. Als kind van 6 is het niet simpel om altijd stil te zijn, in stilte spelen met je zusjes. Mama heeft veel afgezien. Door haar de pijn die ze voordurend had die wij en papa niet konden inschatten kwam er een scheiding. Ze kon het niet meer aan, als ze gezond wilde zijn moest ze verder zonder papa. In de zomer van 2003 gingen papa , ik en mijn 2 zusjes naar Italië zonder mama. Mama zei dat ze die zon niet aan kon en dat het te vermoeiend was. Toen we terug kwamen lag er een brief op tafel voor papa, hij moest het huis uit. Ze gingen scheiden.
Eerst vond ik dit niet erg. Dat veranderde al snel, het ging na een jaar niet meer zo goed tussen mama en mij. Ik zat volop in mijn puberteit. Op een avond ben ik naar papa gegaan en bij hem gebleven. Er kwam een proces zodat ik voor altijd bij hem zo kunnen wonen. Mama was boos en ik ook op haar, we hebben elkaar een jaar niet gezien toen. Nu woont mijn zus permanent bij mijn mama, ze zijn verhuist naar leuven. Ik zie hun heel weinig omdat ze zover wonen en het allemaal zo ingewikkeld is, mama en ik hebben nu geen ruzie meer maar het is niet gemakkelijk. Het is een echte vechtscheiding geworden, mijn ouders praten niet meer tegen elkaar en maken elkaar zwart bij ons. Mijn papa heeft mijn zus al 2 jaar niet meer gezien, ze heeft een haat ontwikkeld voor papa zijn familie. Dit doet me zeer fel pijn, ze hebben haar niks misdaan maar zij weigert contact op te nemen en spreekt enkel slecht over hun. Ik had dit ook toen ik net bij papa woonde en kwaad was op mama, maar ik besefte dat het familie was en je zoiets niet kan maken. Ze is kwaad op papa omdat zij en mama uit het huis moesten van de rechter, het huis stond namelijk op papa zijn naam. Ook de manier waarop mama papa zwart maakt heeft een invloed denk ik. Ik laat me niet meer leiden door de dingen wat mama en papa zeggen, wie moet je geloven? Ik wil niet kiezen of oordelen, ik wil gewoon mijn 2 ouders hebben. Het is niet makkelijk om je erbuiten te houden, maar tegenwoordig begrijpen ze dat ik neutraal wil zijn en niet meer voor boodschapper wil spelen. Momenteel is de storm een beetje gaan liggen, dit duurd meestal niet voor lang. Ook deze keer niet, ze gaan binnekort vechten om mijn kleinste zusje. Ze wil bij papa komen wonen, leuven vind ze niet leuk en ze mist haar vriendinnetjes van hier.
Sinds mama haar ziekte heb ik zelf ook veel schrik om ziek te worden en om mensen die me dierbaar zijn te verliezen. Zoals mijn opa, van mama haar kant, hij heeft Parkinson en gaat er op achteruit. Vroeger toen ik klein was hebben we 5 jaar bij oma en opa ingewoon, mama en papa werkten beiden 's nachts en sliepen dus overdag. Mijn oma en opa waren toen heel belangrijk voor mij. Ik ben ook altijd een slechte eeter geweest, ik at nooit mijn bord leeg en dit zorgde vaak tot ruzies. Als ik dan mijn bord niet uit at en oma, mama en papa waren boos moest ik aan tafel blijven zitten tot ijn bord leeg was. Dit was soms uren, maar soms bleef opa aan tafel de krant lezen terwijl de andere in de living ofzo waren. Hij at dan stiekem mijn eten op en knipoogde dan. Ik stond dan op en ging naar de living het goede nieuws verkondigen met een grote smile. Ik kwam dan trots de living in en zei: "Mijn bord is leeg! Alles is op!" Opa was mijn grote held. Nu zie ik hun niet meer zo vaak omdat de band met mama niet zo vlot verloopt. Ik vind het ook niet gemakkelijk, als ik bij hun ben moet ik me altijd bedwingen niet te wenen en dan zie ik aan opa dat hij hetzelfde probleem heeft. Toen ik na 1 jaar voor de eerste keer na de ruzie met mama terug bij oma en opa kwam liep opa naar me toe pakte me vast en begon te wenen. Ik had hem nog nooit zien wenen ...
"I love people who make me laugh. I honestly think it's the thing I like most, to laugh. It cures a multitude of ills. It's probably the most important thing in a person." Audrey Hepburn
Het begon allemaal eind april vorig jaar. Het was nog maar een maandje geleden dat ik het had uitgemaakt met mijn TE jaloerse vriend. Ik ging met mijn vriendinnen naar onze favoriete club. Daar leerde ik L. kennen. Een super lieve jongen, niet zo knap maar grappig, lief en leuk om mee te praten. Twee dagen later gingen we naar met ons tweetjes naar het strand, waar we een heel leuke dag hadden. We konden blijkbaar goed met elkaar praten. Ik was op die moment niet echt verliefd, hij wel ... Maar dat veranderde nogal rap. Hoe beter ik hem leerde kennen hoe meer kriebeltjes ik kreeg! En die week nog werden we een koppel, we beleefden een geweldige zomer! Toen die op zijn eind kwam werd ik gevraagt om mee te dansen in een show. Een hele GROTE show, de show waar ik al jaren van droomde! Ik greep die prachtige kans en had niet meer veel tijd, L. ook niet want hij was ook terug begonnen met zijn hobby's. Hij maakte het uit. Ik was kapot van verdriet. Ook de show werd afgezegt na een maand intensieve training en elke avond heen en weer reizen. Ik wist even niet meer wat doen. Nu zijn we bijna een half jaar verder, ik had niks meer gehoord van L. tot een maand geleden. Ik zag hem, schrok me dood en liep weg. Twee weken geleden zag ik hem weer, ik besloot sterk te zijn en gewoon hallo zeggen. We hebben gepraat, het deed pijn toen hij me een knuffel gaf en een lief kusje op mijn voorhoofd. Ik miste hem weer ...
Ondertussen heb ik een super lieve jongen leren kennen! Hij noemt H. Cute, lief, knap, grappig en verlegen ... HEEL FEL verlegen! Benieuwt of het iets word ...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
