Ongeveer alles wat je gebeurt kan je zodanig gebruiken dat je ermee vooruit geraakt: een klein misverstand op de school van je zoontje (er was een sneeuwbalgevecht ontstaan waarbij een kind een harde bal in het oog kreeg terwijl de juffen binnen in de school iets aan het regelen waren en dus niets hadden gezien en het gekwetste kind terecht wezen in plaats van de sneeuwbalgooier wat dan weer mijn verontwaardiging opriep); een antwoord op een email die niet naar alle correspondenten diende te worden verstuurd met als gevolg dat de afzender zich voorbij voelde gegaan en niets meer van zich liet horen aan mij; een terechtwijzing van je echtgenoot naar de oudste kinderen waardoor die hun rugzak pakten en naar hun moeder trokken en niets meer van zich lieten horen waardoor ik "ontmoederd achterbleef... het heeft allemaal zo zijn nut!
Alleen, hoe haal je daar nu iets nuttigs uit!? Dat doe je bijvoorbeeld door het verhaal ter harte te nemen van de leerkracht die het sneeuwbalgevecht niet had gezien doordat ze een ander probleem trachtte op te lossen dat op het middaguur had plaatsgevonden met enkele leerlingen in de kantine waar ze nota bene zelf niet bijwas geweest! Dat kantineprobleem is een oud zeer dat nog steeds niet is opgelost, zei ze, omdat geen enkele ouder durft te klagen over het tekort aan pedagogische aanpak van de middagbegeleidster. Ach, we kennen allemaal wel Marie-Anne die geweldig haar best doet maar werkelijk niet weet hoe ze moet reageren op al de uitdagingen van de kinderen in haar refter. Een 25 tal kinderen waarvan de leeftijd varieert van 2,5 tot 13 jaar! Al die kinderen willen aandacht, eten, uitrusten en spelen, of zot doen en iemand ambeteren en zo meer! Marie-Anne kan al die kinderen te samen niet aan! Dààr zit het echte probleem van de zaak! Iemand die iets niet aan kan gaat door het hele gamma van verdedigingsmechanismen! Marie-Anne heeft al zowat alle stadia daarvan doorstaan: van pure ontkenning van haar probleem (ze wilde persé die taak op zich blijven nemen!) tot woedeaanvallen met driftbuien, overmatig alcohol gebruik en eindeloze huilbuien. Maar hoe ook, de enige oplossing is dat ofwel de kinderen thuis gaan eten, wat de meeste ouders niet uitkomt, of de kinderen dienen in groepjes te lunchen wat dan weer te lang zou gaan duren of de leerkrachten zouden moeten een beurtrol opstellen zodat elke middag één van hen aanwezig is. Of, en daar zat zowat iedereen op te wachten: Marie-Anne wordt vervangen door een competente persoon die aardig is voor de kinderen en gezag weet uit te oefenen zonder te roepen of te dreigen...
Je zal je nu afvragen waar bij god ik terecht ben gekomen! Inderdaad, ergens in de uithoek van ons Belgisch bestaan! Een dorp waar een derde der inwoners nog boert zoals in de goeie ouwe tijd een ander derde op zoek is naar werk en de laatste hoop er alleen maar woont vanwege de goedkope woningen en gronden of omdat de ouders er al een stekkie hadden of zoals wij, twee gekken die verwoed een interessante investering zochten voor hun (gelukkig!) winstgevende zaak en niet doorhadden dat er rondom hun kasteel ook nog leven was!
Als het je overkomt schaam je je dood! Want ooit zou jij de laatste zijn die dit zou overkomen!
Maar het gebeurde je zoals het bij al die anderen ook gewoon gebeurde.
En hoe geraak je ervan af?
Waartoe zou het bovendien nuttig kunnen zijn?
Ben je nu zo banaal dat je gaat midlife-crisissen?
Allerlei gedachten maar geen enkele is terecht!
Een midlife crisis is een noodzakelijk gebeuren. We zouden niets meer zijn als we ze niet hadden. Ja, we zouden als een soort planten wegsterven in een uithoek van ons bestaan in plaats van midden in ons leven omringt door onze geliefden die ons leven meemaakten en waardeerden.
Waarom ik daar zo zeker van ben? Omdat ik er net zelf achter gekomen ben dat al mijn gezaag en geklaag niets anders zijn dan de lokroep om naar mijn eigen bestaan of liever gezegd mijn eigen "on-bestaan" te gaan kijken.
Ja, mijn on-bestaan, mijn vergeten bestaan, mijn verdoken leven dat aandacht vraagt en niet op zal geven voordat er met volle gehoor naar zal worden geluisterd.
Ik ben dan ook van plan u het één en ander te delen in de vaste overtuiging dat ook u er alleen maar baat bij zult vinden en ook niet meer zo alleen met uw midlife crisis. Ook heb ik niet de bedoeling een hoogstaand literair werk neer te schrijven maar enkel het delen van mijn leven met u die hiervoor op mijn blog terecht is gekomen. Ik hoop dat u met plezier mijn neergeschreven gedachten zult lezen alsof het de uwe waren. Let ook niet op mijn fouten! Ik let ook niet op de uwe. Ook zal ik afwisselen met je en u omdat ik zo wil aangeven wanneer het op mezelf ook slaat (je) en wanneer ik echt de lezer rechtstreeks aanspreek (u). Veel leesgenot en tot straks op onze ontdekkingstocht doorheen mijn zijn dat eveneens het uwe is.
