Maar het gebeurde je zoals het bij al die anderen ook gewoon gebeurde. 

En hoe geraak je ervan af? 

Waartoe zou het bovendien nuttig kunnen zijn? 

Ben je nu zo banaal dat je gaat midlife-crisissen? 

Allerlei gedachten maar geen enkele is terecht!

Een midlife crisis is een noodzakelijk gebeuren. We zouden niets meer zijn  als we ze niet hadden. Ja, we zouden als een soort planten wegsterven in een uithoek van ons bestaan in plaats van midden in ons leven omringt door onze geliefden die ons leven meemaakten en waardeerden. 

Waarom ik daar zo zeker van ben? Omdat ik er net zelf achter gekomen ben dat al mijn gezaag en geklaag niets anders zijn dan de lokroep om naar mijn eigen bestaan of liever gezegd mijn eigen "on-bestaan" te gaan kijken. 

Ja, mijn on-bestaan, mijn vergeten bestaan, mijn verdoken leven dat aandacht vraagt en niet op zal geven voordat er met volle gehoor naar zal worden geluisterd. 

Ik ben dan ook van plan u het één en ander te delen in de vaste overtuiging dat ook u er alleen maar baat bij zult vinden en ook niet meer zo alleen met uw midlife crisis. Ook heb ik niet de bedoeling een hoogstaand literair werk neer te schrijven maar enkel het delen van mijn leven met u die hiervoor op mijn blog terecht is gekomen. Ik hoop dat u met plezier mijn neergeschreven gedachten zult lezen alsof het de uwe waren. Let ook niet op mijn fouten! Ik let ook niet op de uwe. Ook zal ik afwisselen met je en u omdat ik zo wil aangeven wanneer het op mezelf ook slaat (je) en wanneer ik echt de lezer rechtstreeks aanspreek (u). Veel leesgenot en tot straks op onze ontdekkingstocht doorheen mijn zijn dat eveneens het uwe is.