Zoals de meesten onder jullie weten ga ik mijn blog niet af maken. Het (leven) is nog niet gedaan. Dus, geef me nog even. Dit is de bedoeling van mijn blog, dat het leven zolang mag duren, als je er maar open voor staat. Denk achterom maar kijk vooruit. Geniet van je leven en zorg voor mekaar. Hopelijk zien we mekaar gauw en reik me dan je hand.
Veel dank aan Jes sports. Kapelenstraat 3a, 8450 Bredene. Invoerder van Errea. (Kijk maar naar mijn 2 uitrustingen) Ook aan Iris en Luk. Casa Las Yeseras te Bédar. De steun van jullie en het thuisfront. Mijn lieve Sonja. En al de mensen die mij geholpen hebben, in alle opties. Slapen, eten en drinken. Een babbel, een verwijzing.
Het begon goed deze morgen. Lekker geslapen, en gegeten. Maar het weer, de mist lag laag in de dalen. Voor alle zekerheid mijn windstopper aangetrokken zonder mouwen maar die vloog na een stevige klim uit en ging onder de rekker op de fietskar. Een goede voorbereiding is half gedaan werk. Goed eten en drinken onderweg en zeker de rustpauze respecteren. De wegen kronkelde langst, soms wel, ruwe rotsen. Op en neer, daar nog eens de zalige warmte bij, de dag kon op één of andere manier niet meer stuk. Hoogtes zoals 2000 meter zal ik waarschijnlijk niet meer tegen komen dacht ik, en we reden met een goed gevoel richting Bédar. Maar daar waren we nog niet. Het ging soms heel stijl bergop en bergop, maar het kon mij niet deren. Casa las Yeseras zat op me te wachten. Van Zurgena naar Lubrin en zo naar Bédar. Mooi mooi mooi. Er is mij een hartelijk ontvangst aangeboden van Luc en Iris, hele goede uitbaters van casa las yeseras te Bédar. En dan een zaaaaaalig badje. Peter.
Deze morgen vertrokken met een volle maag maar toch nog wat inkopen doen. Ik weet dat het vandaag langst kalme wegen zal zijn, daarom eerst nog wat inkopen doen. Veel drinken en eten had ik me voorgenomen, ook al had ik niet de behoefte er toe. Maar vandaag had ik een lange rit gepland. Zalig langt smalle rustige wegen. De beentjes gingen vlot op en neer. Zalig om eens te stoppen bij de lokale bevolking. Zalig. Niet te vergeten om de natuur te bewonderen, want die is hier heel anders dan de afgelopen dagen. Ik merk duidelijk het verschil. De zee nadert. Zalig. Op en langst de weg heb ik veel kevers en konijnen gezien. Zalig. Morgen is het een speciale dag, zaaaaalig ;-) Peter.
Na nog eens ontbeten te hebben op het terras met zicht op het natuurpark, hebben we tot ziens gewenst. Echt zalig. De moeite om eens te lapen in La Luna. Genaamd naar de dochter van Encarna. De mevrouw van La Luna.
Deze morgen op tijd
vertrokken maar opgehouden ( met plezier) door de plaatselijke markt.
Deze rit was vandaag heel
lastig. Als ik zeg dat er in het begin een klim was van 32 km. Soms ging het
een beetje naar beneden maar toch, de benen deden hun werk en ook het hartje.
En dit onder een redelijk warme zon. Al bij al was het genieten, genieten van
de wonderen der natuur.
Aangekomen in Puebla De Don
Fabrique.
Voor de foto's, gelieve een
mail te sturen. (Wegens problemen)
Het nationaal park van Cazorla. En mijn terras ;-).
3 Mei. Vandaag zou ik graag in mijn dagje rust eens het dorp Cazorla bezichtigen. Maar hoe? Met de fiets? Neen, autostop. Zo geraakte ik met Fernando op mijn bestemming. Ik trakteerde Fernando op een drankje. Hij wist trouwens de betere bars hier in de streek. En ja hoor, een drankje, een tappas, hoe zalig kan het leven zijn. We hebben veel gepraat, al was het soms niet gemakkelijk. Een geluk dat er wifi in de bar was en zo kon ik me verstaanbaar maken. Samen op de foto en nadien ging Fernando verder. Ik zag in zijn ogen dat hij meer wou. Dat hij mij mee wou nemen naar andere plaatsen of zo. Het leek er op dat hier een vriendelijke band werd doorgeknipt. Neen hoor, misschien kom ik je nog wel tegen Fernando, het ga je goed. Verder het dorp in zag ik pas hoe steil de wegen hier waren. Dat beloofd voor morgen. Mooi was het om in te verdwalen, en je te laten leiden door smalle wegen. Allé, bekijk de foto's eens en je zal het merken .
4 Mei. Ik zou graag in Hornos geraken. Het is 85 km van Cazorla, dat beloofd. Met mede overleg van de uitbater wist ik dat ik er zou geraken, als ik door fietste. De eerste 25 km waren steil en dan soms heel steil berg op. Nadien glooide het een beetje. Het kon soms wel 200 meter stijgen maar nadien heb je dan de schone afdaling. De weg naar Hornos was MOOI, heel mooi. Het is natuurlijk een nationaal park, maar het moet gezegd worden dat ik er mij van verschoten heb hoe mooi. Wat kon een heuveltje dan geven, als de natuur je moed geeft. Ik had een klimmetje van wel 20 minuten achter de trappers en toen ik boven even rustte kwam ik tot de conclusie dat ik nog één tandwiel over had om kleiner te gaan. Ik heb met mezelf daar gelachen omdat ik niet zo gemakkelijk ging maar toch, de kracht en energie was er. Aangekomen in Hornos stond een huisje op me te wachten en dit met een terras. Ja hoor, een terras met uitzicht op he nationaal park. Adembenemend. Kijk maar op de foto's, ja nogmaals.
5Mei. Een rustdag om nog maar te genieten van mijn adembenemend zicht. Ontbijten op zo'n plek, wat denk je? Zaaaaaaaaaaaalig. Peter.
.
