De zomer ging voorbij en mijn tijdelijk contract werd niet verlengd. Ik moest dus op zoek naar een nieuwe job. Luc en ik hielden geen contact. Waarschijnlijk is hij al lang gelukkig getrouwd en heeft hij kinderen.
Ik vraag me soms af wat er gebeurd zou zijn moesten we wel op reis zijn vertrokken.
Tja, het leven geeft je niet altijd een tweede kans.
Toen we daar een zestal maanden werkten vroeg Luc mij of ik met hem op reis wou vertrekken naar Zuid-Spanje. Ik stond perplex. Zo'n vraag had ik nog nooit gehad en dan nog wel van iemand die ik niet echt goed kende. Wie is die kerel? zei mijn moeder. Die is zeker maar op één ding uit, jou in zijn bed krijgen. Ik was opgegroeid op een boerderij en wij gingen nooit met vakantie. Luc had de reiscultuur wel met de paplepel binnengekregen. Zijn achtergrond verschilde dan ook serieus van de mijne. Ik voelde mij minderwaardig en was ook bang voor de reacties van de collega's als die merkten dat wij samen op reis vertrokken. Ik zei dan ook nee.
Midden jaren 90 werkte ik een jaartje op de nationale luchthaven. Het was mijn eerste, echte job. Ik werd er opgeleid om passagiers en bagage in te checken en om vliegtuigen in te schepen en weer te ontschepen. In het groepje bedienden dat toen startte zat een jongeman die zo'n drietal jaren ouder was als ik en Luc heette. Hij viel mij meteen op omdat hij ontzettend veel afwist van computers. Iets waar ik weinig ervaring mee had.
