Waarom voel ik me gespannen? Waarom loop ik op iedereen te vitten...waarom? Ik word helemaal gek van mezelf...kan er niet meer tegen... Waarom de ene dag vrolijk, en kan je de hele wereld aan, en voel je je de andere dag klote? Bij ieder dingetje ga ik al tekeer...waarom ziet niemand wat ik voel, of wat ik niet voel? Waarom zie ik het zelf niet, waarom voel ik het zelf niet, waarom kan ik dingen geen plaatsje geven? Ik wil geen bemoeienis van anderen, ik wil geen hulp van anderen...maar waarom helpt niemand me? Waarom ziet niemand hoe ik met mezelf zo in de knoei zit? Waarom zie ik niet in dat er zeker wel mensen zijn die dat zien? Zo verward ben ik...
Wat moet je als alles waar je sterk door kon zijn, Vervaagd, stort in het ravijn Hoe komt het toch dat ik nu zon verdriet heb Vroeger was ik gelukkig, of was dat nep? Waar moet ik heen met mijn verdriet Is er dan niemand die het ziet ? Geen enkel persoon die door mijn masker heen kan kijken, Die lach kan nog zo echt lijken Van al die pijn in mijn hart Iedere keer weer zo verward Vergeet het telkens weer Ook als ik probeer Het nou eindelijk achter me te laten Maar toch mocht het niet baten wanneer kan ik oprecht blij zijn wanneer is alles rozengeur en maneschijn? Zoveel vragen zonder antwoord Iedereen leeft verder, zo ongestoord Hoe kunnen mensen het zo leuk hebben in dit harde leven Nog even en ik ga het opgeven Dit is zo hard, dit is een beproeving, Mijn geluk is maar gering.
