Enkele weken geleden had Christian me gevraagd of ik hem wou vergezellen op het liefdadigheidsbal van zijn ouders. Ik vond dit een aangename gelegenheid om samen iets te kunnen doen en ook zijn gezin eens terug te zien. Ik kwam aan in een prachtige zilveren galajurk met een bijpassend masker samen met de jonge, aantrekkelijke jongeman Christian aan men zijde. Het bal zamelde veel geld in voor het goede doel wel zo'n één miljoen achthonderddrieënvijftigduizend dollar! Alles verliep op rolletjes en toen werd het tijd voor het vuurwerk waar we samen van genoten. Toen ik terug de zaal binnenging kwam er een vrouw bij me die verteld over haar tijd met Christian. Maar bedreigt me met het feit dat HAAR Christian niet meer mocht kwetsen! Toen begreep ik het, het was de beroemde mevrouw Robinson.
Sinds vrijdag waren we uit elkaar en ik miste hem zo hard! Zo heb ik besloten om mij te focussen op mijn werk. Ook al is dit een beetje moeilijk aangezien Jack (mijn baas) me steeds zit te begluren en me ook op date heeft gevraagd. De gedachte dat ik Christian terug ga zien spookt in men hoofd. Doordat ik geen auto meer heb vind ik het wel zeer attent van hem dat hij me naar de expositie van José wil brengen. Toen hij voor de deur stond begon de nervositeit te stijgen, en toen zag ik hem nog dezelfde even aantrekkelijke man.
Dokter Green kwam me onderzoeken omdat Christian hier op stond. Feitelijk wou ik dit onderzoek helemaal niet maar hij had het al geregeld dus had ik geen andere keus. Toen begon ze allerlei vragen te stelen waaronder de inneming van de anticonceptiepil waarop ik zei dat ik deze niet meer nam. Ze vertelde mij met een onaangename toon dat ik mogelijks zwanger ben van Christian. Aangezien ze antwoorden wou moest ik in een plastic bekertje plassen. Toen overviel ze me weer met haar vragen zoals wanneer was je de laatste keer ongesteld of wanneer nam je je laatste pil... Uit haar vragen maakte ze de conclusie dat ik niet zwanger kan zijn want het zou niet kloppen met de data. Toen dr. Greene weg ging bleef ik met de gedachte in mijn hoofd zitten en Christian merkte dat er iets was met me. Maar ik wou er niks over kwijt. Na lang doorvragen vertel ik het hem en hij was er natuurlijk niet blij mee. Maar we losten het op en namen samen een heerlijke douche om alles even te vergeten, alle problemen of zorgen (met name Leila) achter ons te laten.
Toen ik het bericht kreeg van Elliot dat Christian nog niet terug was uit Portland werd ik nog zenuwachtiger dan ik al was. Er ging van alles door men hoofd: Christian vermist, zijn helikopter vermist, geen antwoord... hopelijk is er niks ernstig gebeurd! Ik begon te bidden, te bidden om te vragen of eerder te hopen alles goed met hem gaat. En toen besefte ik het ik hou van hem, ik kan hem niet missen, hij mag niet op deze manier uit mijn leven worden gerukt! En iets na twaalf kwam Carrick met veel geluid naar ons toe gelopen met achter hem MIJN Christian! Hij leeft nog. Hij pakt me stevig in zijn armen en vraagt of ik hem gemist had. Toen vertelde hij aan iedereen het verhaal. Oh was ik blij dat hij ongedeerd was. En na deze angstige dag kwam wel een mooi staartje: DE VRAAG VAN ONS LEVEN. Christian had me enkele dagen ten huwelijk gevraagd. Waarop ik nu natuurlijk JA heb op geantwoord...
