Wielrennen bij de veteranen, fietstraining en -techniek, oefeningen voor rug, gezondheid en welzijn. B l i j v e n o e f e n e n !
17-07-2009
Seizoen 2009: Munkzwalm, 4 juli, WAOD â cat F1 - 2° overwinning
Met een zomers weertje (30° C), een hoop gezellig volk en een verleidelijke braadgeur heerst er een echte koersambiance rond de feesttent aan het station van Munkzwalm, een dorpje in de Vlaamse Ardennen, halfweg Zottegem en Oudenaarde. De kommerloze sfeer beleef ik in de plaats van de feestvierders want de adrenaline dwingt me tot complete concentratie op de nakende koers. Een wedstrijd van 55 km over 11 ronden, op een lastige omloop waarvan de helft bergop, een vierde bergaf en een vierde vlak met tegenwind. Een koersje op mijn lijf geschreven hoor ik hier zeggen.
Van bij de start trekt de Belgisch kampioen, Karel Andries, het F1-peleton tot een lange sliert. Ik zit attent in zijn wiel en neem het roer over terwijl het hoe langer hoe meer bergop gaat. Jef Deneef komt over en dan opnieuw ik. Nu kan ik me niet meer bedwingen en zonder nadenken mijn lichaam zegt: ik voel me oken val nu aan rijd ik stevig door en hou dit vol tot ik zelf buiten adem kom. Een groot gat en enkele seconden later rijdt Jef naast mij. Zonder woorden, zonder wederzijdse blik, begrijpen we elkaar en beginnen direct aan het groot labeur. Op het vlakke gedeelte, rechtsachteromhoog, zie ik de groep op een behoorlijke afstand.. Jef en ik verstaan elkaar en draaien rond als een horloge. In de volgende ronde op dezelfde plaats is het peleton niet meer te bespeuren. We lopen uit. In de bergzone geef ik twee enthousiaste ouderlingen teken ons de tijdsvershillen te melden. De ronde daarop staat één van beide plechtig op en articuleert één minuut . Niet te geloven !! Langs het parcours salueren we op Françoise. Jef zijn Godelieve meldt ons dat er een vijfkoppig groepje de achtervolging inzet. Telkens we langs onze twee tijdmelders passeren horen we tien seconden meer. De tweede groep verliest steeds meer veld. Jef geeft me de raad in de bergop rustiger aan te doen gezien onze luxueuse voorsprong. In de bergaf gaat Jef efficiënt snel. Nog vijf ronden. Ik moet even slikken. De twijfel duurt maar even en een nieuwe golf van vertouwen doordringt me. Telkens lichte ergernis met de X waarmee de speekerHunninck beëindigt. In de laatste ronde we rijden op twee min 10 sec - , laatste bocht vóór de aankomst, weet ik, dat ik de koers ga winnen. Nog een kleine kilometer. Ik zie het kermisvolk en steek rustig de armen halfweg in de hoogte als teken van voldaanheid en de handen naar het volk gericht als teken van dankbaarheid voor dit intens gebeuren. Mijn gedachten gaan uit naar Jef, mijn medevluchter, die zich samen met mij, totaal heeft gegeven om deze overwinning mogelijk te maken.
