De vermoeidheid slaat weer toe, en meteen slaat ze erin om alle glans af het leven te halen. Zal dit een terugkerend patroon zijn? Het gaat een tijdje vreselijk, waardoor ik nauwelijks durf af te spreken en nergens zin in heb, gewoon doordat ik volkomen uitgeteld ben. Dan gaat het langzaamaan beter en dan wil ik graag met allerlei mensen afspreken en vanalles doen. Ik doe het voorzichtig aan, omdat ik mijn pas herworven energie niet weer kwijt wil. Maar onvermijdelijk komt dat moment tóch. Op dat punt ben ik nu dus aanbeland.
