In de goeie oude tijd schreef ik vaak in mijn dagboeken. Heelder verhalen kwamen erin terecht, maar vooral ook mijn gevoelens en overdenkingen. Later dropte ik dat alles op mijn weblogs. Ik ben ook best lang in therapie geweest, dus in die periodes praatte ik daar ook wel over wat ik dacht en voelde. Nu is dat allemaal achter de rug, gelukkig. Sinds een aantal jaren heb ik een prachtvriendje, en ik probeer zoveel mogelijk aan hem kwijt te kunnen. Uiteraard zijn er ook wel wat vriendinnen die veel van me weten.
Maar het gebeurt toch ook regelmatig dat er dingen spelen waar ik het niét met iemand over kan hebben. Die vriendinnen zijn toevallig bijna allemaal recent moeder geworden, wat onze afspraakfrequentie drastisch deed dalen. Dat vriendje is ook soms wel de oorzaak of het onderwerp van mijn hersenspinsels, maar ik bespreek die dingen liever pas met hem als ik ze al allemaal duidelijk op een rijtje heb. Tegenover mijn collega's bewaar ik over bepaalde dingen toch graag nog enige reserve. Maar dan blijf je zo zitten met alles wat in je omgaat, hé.
Vandaar dat ik maar weer eens een nieuwe blog begin. De bedoeling is het zo anoniem mogelijk te houden, zodat ik (naar mijn gevoel althans) vrijer kan zeggen of verzwijgen wat ik zelf wil. Ik hoop dat dit een soort van uitlaatklep mag worden, zowel in positieve als negatieve zin. Elke vorm van reactie is altijd welkom natuurlijk. Ik sta voor alles open en kan kritiek of andere meningen heus wel aanvaarden. Het delen met elkaar, dat is wat telt voor mij.
