machteloos ,einde is in zicht, welk einde?dromen zijn nog altijd bedrog
Het is donderdag 12 november, rond 10 u stopt mn wagen op de parking van het rusthuis, of zou ik het niet beter ongerusthuis noemen. Niks is minder waar, je opent de deur en vind degene die alles voor jou betekent, ooit was het andersom. Haar klederen zijn amper dichtgemaakt en ze kijkt zo triest dat ik in volle woede de kamer verlaat. Zelfs mn moeder haar tanden zitten niet in, niets nieuws je zou het bijna abnormaal gaan vinden als iets je wat doet verblijden. Haar klein ontbijt ligt daar nog onbesmeerd, de koffie is precies al gedronken geweest, koud als de nacht, koud net als de verwarming die ook tijdens die kille morgen haar draai niet vond, Ik moet eens kakken,heb zo'n verschrikkelijke pijn van mn plas op te houden? Bij het binnenkomen op de kamer van verpleegsters ken je het antwoord wel, maar toch probeer je met een bang stemmetje, wie mn moeder aangekleed heeft, zal de koffiekan laten vallen hebben zeker? Haar onderhoud zit onder het bruine aftreksel, Kan ik mischien geholpen worden mn moeder heeft recht op knopen die dicht zijn, hulp naar haar mond toe... boterhammen die goed besmeerd zijn en ook samen met de vele pillen in de maag moeten belanden. Een mens zou voor minder overgeven. Zelfs mn kat mag buiten als ze wil plassen, waarom moet iedereen zwijgen ,een team waarvan de ene de ander opmaakt om harder,viezer,en kordater op te treden, leugentjes om bestwil. Ze houden goed de gek, want ene weet te zeggen ,ben de dossiers aan t nakijken ,keer op keer zie je een oud dametje met een tubbeke lijm in de gang, ze krijgt dat niet open en wie gaat haar tanden dan insteken tegen het middageten. ? Het is een trieste harde maar vooral een te gekke wereld. Niemand wil oud zijn en toch wil iedereen het worden. Hoor ik daar niet een stil fluisterend stemmetje.... Zou ik aub in stiltje mogen sterven, je mag niks zeggen ,als de deur dichtvalt begint het keer op keer, ze zijn soms zo agressief en hoe lief en vriendelijk ik ook ben, je mag niet zo veel op bezoek komen, dat hebben ze niet gaarne. Ja ooit zal ik mn droom in stukken zien vliegen, laat me nog even vechten voor die lach te zien op je gerimpeld gezicht. Laat me nog even de warmte voelen van je hand en plots weer een plons ... een oude man valt van het wc, is het dan toch een straf om oud te worden in een rusthuis. Weet die van hierboven wel hoeveel pijn het doet vol blauwe plekken te staan of zit die alleen maar naar zn bankuittreksels te kijken. God vergeve het want ze beseffen niet meer wat ze doen, wel van mn part God geef het mensdom de kracht niet meer dom te zijn en te willen krijgen waarvoor ze gewerkt hebben een leven lang...genoeg voor vandaag, soms heeft het vechten geen zin, je bent alleen en je sterft alleen, toch we konden nog vele mooie dagen gekend hebben,als die ene maar zn bril afzette om mn briefje te lezen, begrijpen niet dat zal hij niet kunnen, het gaat toch niet om zn eigen bloed????
