Om aan te tonen dat we hier niet aan ons lot worden overgelaten, een berichtje over onze bezoekjes aan mijn Nike collega's...
Bij wijze van welkomstparty stelde een collega voor om een feestje te organiseren. Partners en kinderen ook welkom! Niet echt goed wetende waar deze collega precies woonde stemden we onmiddellijk toe. Ook leuk voor Iso en de kids om eens wat ander volk te leren kennen. Het echte party-plan eindigde helaas in mineur want de meeste van de collega's vonden de trip toch wat te ver. Maar ze liet ons weten dat we sowieso nog steeds meer dan welkom waren en dat ze het zelfs erg leuk zou vinden als we toch langskwamen.
Na een dik anderhalf uur - met de nodige omleidingen dat ons fantastische navigatiesysteem steeds weer nodig acht - komen we in Silverton aan. De rit was desondanks ontspannend en we reden door de boom- en wijngaarden van het glooiende landschap. Het huis lag eerder afgelegen op een berg en had een eigen kleine boomgaard met enkele fruitbomen.
Achteraan had ze ook een vrij grote moestuin waar ze genoeg groenten en kruiden voor eigen gebruik teelt. Het is een hobby natuurlijk...
Ondanks de zes honden voelden Tigo en Fenna zich al snel op hun gemak dankzij de nodige aandacht van de 2 oudere kinderen, het zwembad...
en vooral de QUAD natuurlijk.
Mijn collega had een uitgebreid buffet van groenten uit eigen tuin, fruit uit eigen tuin en - jawel - vlees uit eigen tuin
Daarna als dessert marsh-mallows in de fire-pit in de tuin. Geweldig!
Twee weken later worden we uitgenodigd bij een andere collega, die net zoals ik transfereerde vanuit Laakdal. Haar man is een echte sportieveling en geeft spinning lessen in het sportcentrum van Nike. Het hoeft geen tekeningetje, met Iso was er direct een klik. Ook de kinderen - zij hebben 2 zoontjes van 4 en bijna 7 - konden het goed vinden samen. Voor Tigo en Fenna was het vooral leuk om met kindjes te spelen die ook Vlaams praten. Wederom een gezellige namiddag die zeker en vast nog zal herhaald worden
Ons appartement is gelegen op de hoek van 10th en Hoyt street. Dit is dan ook de naam van de appartementsblok. We hebben hier een zeer ruim appartement (oef) ter beschikking tot 2 september op kosten van mijn - hier erg populaire - werkgever We zitten hier in het Pearl district wat volgens mijn collega's de "sjieke buurt" is.
Boven op het dak is een hot tub (letterlijk erg hot bovendien) waar Tigo en Fenna zich al goed geamuseerd hebben. Klik op de foto om de overige foto's in het picasa webalbum te bekijken.
Wat verderop in 't straat ligt Jamison Square. Een leuk pleintje met wat bomen en, vooral, een waterpartij. In feite is het gewoon een grote plas met stenen met watervalletjes, maar alle kinderen uit de buurt komen hier spelen.
Rondom het water is gras, ideaal om te ontspannen of voor een piknik.
Jamison Square is momenteel de dagelijkse uitlaatklep waar T & F hun energie kwijt kunnen. Dit is zo nodig als je op een appartement woont
Nummer 2 van onze lijst van favoriete tijdsbesteding is rondrijden in Beaverton en omgeving. We moeten immers nog op zoek naar een huurhuis en kiezen waar je wil wonen is allesbehalve makkelijk. Gelukkig krijgen we hiervoor hulp van Rental assistance die met ons de buurt verkennen en daarna ook effectief naar huizen gaan kijken. Meer hierover in de volgende berichtjes...
De zon schijnt, het weer is gewoonweg prachtig! We laten er dus geen gras overgroeien en trekken de 2de dag van ons Amerikaanse bestaan naar de Oregon Coast. Cannon Beach is onze bestemming voor vandaag. Prachtige zandstranden tussen de rots kust aan de Stille oceaan. We werden wel verrast door de koude wind. Lekker zonnebaden in bikini is niet aan de orde zonder dat je je kan beschermen achter een windscherm. Een dagje lekker uitwaaien aan zee verfrist lichaam en geest. Klik op Tigo en check out the other pics!
Donderdagochtend 5 juli half 5, vroeg uit de veren want vandaag is het zover. Nog even afscheid nemen en dan de auto in richting Schiphol. Klik op de foto hiernaast om de overige foto's in het picasa webalbum te bekijken.
Om 6u afspraak aan de grens in Valkenswaard met Lilianne&Willy en Erik&Ingrid en dan verder de snelweg op. Helaas voor niet zo lang, want er is een ongeluk gebeurd waardoor de snelweg volledig is afgesloten. Na het nodige sight-seeing op het Nederlandse platteland komen we rond kwart na 8 dan toch in de luchthaven aan.
Veel tijd voor kusjes en knuffels schiet er niet meer over en samen een koffie gaan drinken past al helemaal niet meer in ons schema. Maar op deze manier houden we het afscheid kort... al blijft het moeilijk. Koffers ingecheckt, door de paspoortcontrole en dan naar de gate. En daar is het plots nog even spannend... Want onze lieve familieleden hebben ons kadootjes meegegeven om op het vliegtuig open te maken. Wat zit erin? Wie zal het zeggen... zo denken ze er bij de security controle ook over. Misschien zijn wij wel net de familie die zich onschuldig voordoet, maar eigenlijk gewoon verboden middelen smokkelt Gelukkig komen we er met een waarschuwing vanaf; kadootjes door de scanner en alles weer ok. We zijn er
De vlucht is lang maar alles verloopt normaal. Om 11:25 lokale tijd (-9 uur tov Belgische tijd) komen we in Portland aan. De zon schijnt en onze nieuwe thuishaven lacht ons tegemoet. Auto oppikken en een uurtje later rijden we richting Dowtown Portland. Stipt om 14u komen we bij ons appartement aan waar Michelle van Temporary housing ons wegwijs maakt. Ze heeft zelfs al boodschappen gedaan en de koelkast is gevuld met lekkers
Na de euforie van de goedkeuring van onze visa's werd ons geduld - wederom - op de proef gesteld. Want nu was het nog een kwestie om ons op een vliegtuig te krijgen en een tijdelijk onderkomen ter plekke ter beschikking te hebben. Ondertussen tikte de klok en de dag dat onze spulletjes zouden worden ingepakt en in de container geladen worden naderde zienderogen. Maar hoe verscheep je je spullen als je nog geen adres op je bestemming hebt? En hoe regel je "temporary housing" als je niet weet wanneer je aankomt. Het hoeft geen tekeningetje: het boeken van de vlucht was nu hetgene wat zo snel mogelijk in orde moest komen.
Maandag 25 juni: nog steeds geen vlucht, maar al wel een mogelijk adres. Gelukkig was dat voldoende voor de verhuizers om de verhuis toch te laten doorgaan. Onder ons allesziend oog werd alles ingepakt - een vreemde ervaring die je moet meemaken om te weten hoe dat is. Het enige wat wij moesten doen was: ja dit moet mee; nee, dit blijft hier. Dinsdagmiddag 26 juni: alles zit in de container, de zegel gaat erop en wij blijven achter in een zo goed als leeg huis. Onze nieuwe verblijfplaats voor de rest van de week is Mol-Centrum bij nonkel Erik en tante Ingrid Maandag 2 juli verhuizen we dan nog voor enkele dagen naar nanny en dédé in Houthalen. Bij deze ook een dikke merci aan beiden om ons quasi daklozen van onderdak te voorzien!!!
Woensdag 27 juni volgt dan eindelijk het lang verwachte mailtje: de vlucht is geboekt. Eindelijk is het zover...
Donderdag 5 juli stappen we in Amsterdam op een rechtstreekse vlucht richting Portland!!
Inmiddels zijn we weeral een maandje verder. De hoogste tijd voor een update dus.
Op interview bij de ambassade
Vrijdag 9 juni rond de middag stopte een bestelwagen van UPS voor de deur. Eindelijk het lang verwachte dossier: DE PETITION - in drievoud weliswaar. Ik hoop maar dat Nike die kerels niet per blad moet betalen... want dat zou een zeer groot gat in het budget betekenen.
Volgende stap was het interview bij de ambassade. Direct gebeld voor een afspraak - natuurlijk credit card gereed om de 15euro voor het telefoongesprek te betalen - en woensdag 13 juni werden we om 8u45 verwacht in Brussel. Na alles voor de 10de keer nog eens na te zien stappen we woensdag om 6u19 op de trein richting Brussel. Daar aangekomen was het even zoeken waar naartoe, maar uiteindelijk komen na een kwartiertje stappen bij de ambassade aan. Wanneer we één voor één door de security scan zijn gegaan, moeten we een ticketje nemen en ons in de wachtzaal zetten. Om half 9 zaten we daar dus met nog 15 wachtenden voor ons. Een half uurtje later verschijnt er voor de eerste keer nummer 16 op het scherm en kunnen we met onze lading paperassen naar het loket. Nu is het erop of eronder, want iets vergeten en je kan terug naar huis! Gelukkig was alles tip top in orde en mochten we - nadat onze rijkelijke bijdrage van 500 USD betaald was - terug gaan zitten... wachten voor het gesprek bij de Consul.
Rond half 11 was het onze beurt. Even een praatje over "Waarom wil je naar de US?" en "Wat ga je daar doen?" en "Meneer, ga jij daar ook werken? - Je weet toch dat dit niet zonder vergunning mag en dat je die moet aanvragen?" Een kwartiertje later stonden we op de stoep met nog 2 copies van de L1-B petition die beiden een "Certified I129-S" bevatten. Hoera, we zijn "approved", we worden toegelaten in het land van make believe. Het zou nog een week duren vooraleer de visas in de bus vallen en dan - off we go.
De Belgische post in turbo mode
Een week werd 2 dagen, want vrijdag 15 juni belde de postbode aan met 4 aangetekende pakketjes. Alhoewel ik eerst dacht dat Iso zich nog eens had uitgeleefd met online bestellen, viel kort daarna mijne euro: ze zijn er - onze visas!!! Terwijl Iso de voorbereidingen treft om de container te laden aanstaande maandag, bereid ik me voor om vertrekkensklaar te staan. Mailtje naar Nike Travel om mijn vlucht te boeken en dan ben ik weg. Nogmaals wachten dus... Geloof me vrij - wanneer je door een relocation proces gaat leer je wel geduldig zijn
Om het contact niet te verliezen met het thuisfront... Om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen... Om geen overladen mailbox te krijgen... Omdat we hopen dat jullie ook af en toe een berichtje naar ons zullen schrijven...
Redenen genoeg om de koe bij de horens te vatten en de pen ter hand te nemen - in dit geval het toetsenbord dus Hopelijk kan ik hier spoedig wat meer en vooral nuttigere informatie neerpennen, maar voorlopig is het nog steeds afwachten.
Hierboven vind je alvast een voorproefje van de prachtige natuur waar we naartoe trekken. Eén van dé iconen van Oregon: Mount Hood
Dit was de originele planning van ons avontuur:
We trouwen op 14 maart
Daarna kunnen de formaliteiten in orde gebracht worden voor de visum aanvraag
Heidi vertrekt rond 19 mei (is dat niet vandaag???)
Iso en de kids volgen als de grote vakantie begint
Helaas is deze planning ondertussen grondig gewijzigd... Blijkbaar zijn Belgische diploma's toch niet zo "compatibel" met deze in de US. Maar na zo'n 3 weken vertraging komt er eindelijk schot in de zaak. De draft is klaar en over een week of 2 kunnen we ons aanmelden bij het consulaat in Brussel.
 "Cool"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
