Hallo allemaal!

Hier ben ik eindelijk met een echte, geschreven update!

Het heeft een tijdje geduurd omdat ik niet zo veel kon vertellen… We hadden namelijk ons geheimpje ;-)
Ondertussen weet iedereen dat MNI-POEPIE onderweg is en kan ik weer vrijuit bloggen.

Deze update gaat dus veel gaan over werk en zwangerschap… En wie weet dagen me nog meer dingen tijdens het typen!

Waar zal ik beginnen?

Mijn laatste update ging vooral over de eerste echte werkweek in de kleuter/peutertuin. Ik ga het kleuter/peutertuin noemen omdat ik niet het risico wil lopen dat ik het Engels woord teveel ga gebruiken want ze moesten de boel maar eens vertalen ;-)

Ik heb toen al mijn eerlijke mening gegeven over het reilen en zeilen tijdens de ontmoetingen met ouders etc…

Ik heb toen ook verteld dat ik Medisch goedgekeurd was ;) Dat is natuurlijk wel zo maar daar is natuurlijk nog een ander resulaat uitgekomen

Op donderdag 25 augustus ging ik dus, ’s morgens heel vroeg, met Stephan op weg naar Abu Dhabi voor mijn ‘Medical exam.’ Die testen waren nodig om ‘Resident’ te mogen worden.
Er wordt een bloedafname gedaan om bepaalde ziekten uit te sluiten en normaal moet je ook een X-ray doen.
Ze vroegen dus: ‘Eerste dag laatste periode?’ Waarop ik zei dat het al lang geleden was maar dat dat heel normaal is bij mij… (ik ga niet in detail treden LOL). Maar uiteindelijk wilden ze de X-ray niet doen omdat, als ik wel zwanger zou zijn, het schadelijk zou zijn voor de foetus.
Ik moet eerlijk zijn dat ik er op dat moment wel op hoopte maar ik had het niet verwacht dus ik had zoiets van ‘Jong doe die X-ray gewoon, anders moet ik in het weekend terugkomen en dat is zoveel tijdverlies,….’
Nee, ze deden hem niet. Gelukkig maar! Ze deden in de plaats een bloedname voor een zwangerschap te bevestigen/uit te sluiten en in de namiddag kreeg ik telefoon…
Hoe ik me voelde kan ik niet beschrijven…Ik geloofde het niet, ik huilde, ik denk zelfs dat ik heb geroepen (van blijdschap!)
Het is natuurlijk niet de meest romantische manier om erachter te komen, maar dit is weer typisch iets voor ons.
Ik heb Stephan gebeld en ik kon geen woord uitbrengen door de tranen dus hij wist meteen hoelaat het was!  Meer dan ‘Och???’, ‘Meent ge dat’ & ‘allez…’ kwam er niet uit  
We waren allebei overdonderd en heel erg blij met het nieuws!

Omdat ik niet wist wanneer ik het op het werk moest vertellen en omdat ik ook geen dokter had, leek het me verstandig om het meteen aan de directrice te vertellen. 

Zij heeft me dan de gynaecoloog aangeraden waar ik dus nu patiënt ben.
Ik ben zeer tevreden over de opvolging hier maar ik moet wel één ding zeggen… Materniteit is peperduur! Gelukkig hebben we een goede verzekering via Stephan zijn werk want het kost stukken van mensen.
Na mijn eerste volledige bloed check-up en echo moesten we maar liefst €450 betalen!

We vielen bijna achterover!
We krijgen het geld wel altijd terug maar moeten het altijd eerst voorschieten…
De NIPT test heeft ons hier €1125 gekost. In België kost hij ongeveer €400…
Nogmaals, we krijgen wel alles terugbetaald… In België is deze test niet gedekt door de verzekering (of maar gedeeltelijk gedekt).

Ondertussen ging ik elke dag gewoon werken…
Met heel veel tegenzin want ik vond het echt niet fijn!
Ik voelde me echt een hele slechte juf omdat ik gewoon geen tijd had om nog maar met de kindjes te spelen. Ik was constant bezig met papierwerk en op de tablet om de dagelijkse en wekelijkse balast bij te werken.
Ik vond het echt vreselijk…

Wij zijn opgeleid met het idee ‘Spelen is leren’. Als je bij 2 jarigen letters en cijfers moet aanbrengen gaan je toch de haren rechtop staan hé? Vreselijk vond ik het om in de kring een letter, een kleur, een vorm en een nummer aan te brengen! Maar ik MOEST me houden aan mijn schema! En ja, je kan dat ook op een ludieke manier brengen… Maar bij 2 jarigen? Ik daag je uit!

Ook heb ik te maken gekregen met een heel gefrusteerd/verdrietig kindje dat me tijdens zijn eerste dag in het klasje gebeten en gestampt heeft. De stamp was echt recht in mijn buik toen ik op mijn knieeën voor hem zat om hem te troosten en te kalmeren.
Op dat moment was ik zo in paniek dat ik niet wist hoe te reageren en zag hij zijn kans om nog een pluk haren uit mijn hoofd te trekken…
Toen wist ik…Dit kan ik niet! IK MOET HIER WEG!
Ik kreeg op dat moment weinig begrip van de directie… Normaal moet er in alle omstandigheden een papier ingevuld worden als er iets gebeurd waarbij iemand ‘gewond’ geraakt. Maar ik mocht geen papier invullen want het was de eerste dag en dat zou toch echt wel heel vervelend zijn voor die ouders om op de eerste dag een formulier te krijgen waarop staat dat de jongen vijandig was geweest.
Ze heeft me wel even de klas uitgestuurd om even op mijn positieven te komen maar daar is het bij gebleven.

Waar ik me ook enorm aan stoor(de) is aan de veeleisendheid van de ouders. Altijd maar eisen maar je nooit eens bedanken!
We moeten bijvoorbeeld elke dag een paar foto’s sturen om ze op de hoogte te houden… Ik stuurde best veel foto’s en uitgebreide rapporten maar ik kreeg er nooit een dank je wel voor. Maar o-wee toen ik een dag afwezig was door griep en mijn vervanging maar 2 foto’s gestuurd had..Toen zat mijn mailbox vol met klachten!

En zo zijn er nog heel veel dingen die ze je op het einde van een werkdag komen vertellen met een glimlach…Maar een bedankje…
1 keer kreeg ik een bedankje… Van een knappe papa nog wel!  Toeval wil ook dat het zoontje een schatje was…

1 Keer dacht ik dat ik mijn biezen kon pakken… (Eigenlijk had ik dat gehoopt). Ik had tegen een jongen ‘stoute jongen’ gezegd. Ik dacht dat ik iemand vermoord had!
Dat mag dus absoluut niet gezegd worden… Zelfs niet als ze elkaar de kop inslaan of de venster bijna aan dingelen slaan. ‘Dat was niet flink’ had ik moeten zeggen of ik had er een andere minder negatieve noot aan moeten geven… het zal wel aan mij liggen zeker?
Het ergste is dat op dat moment de nanny van dat kind erbij was en gewoon van op een afstand toekeek zonder in te grijpen… Ze beaamde wel dat hij idd stout was… LOL
Dit bewuste kind heeft me trouwens de weken die ik er was het leven zuur gemaakt. Ik kon er niet mee om… Geen opvoeding! 2 Nanny’s, papa het land uit, mama altijd feesten en tot in de namiddag in bed liggen… Eigenlijk kan dat kind er niets aan doen… Maar als je zoveel moeite steekt om hem in de klas wel goede manieren bij te brengen en die thuis toch weer verloren gaan… Dat is echt heel frustrerend! Het gedrag negeren was geen optie want kindjes van 2 jaar imiteren elkaars gedrag. We moesten dus elke  keer (lees: de hele dag) ingrijpen. Dat was echt ontzettend vermoeiden!

De telefoontjes doorheen de dag van ouders die naar de camerabeelden kijken bezorgen me ook nog altijd frustraties. Maar daarover heb ik tijdens mijn vorige blog ook geschreven dus ik ga daar niet opnieuw over uitweiden

Ondertussen werd er ook een voorstel gedaan dat ik zou blijven werken tot 23 maart en dat ik dan eind augustus terug zou starten.
Werken tot 23 maart wil dus zeggen dat ik bijna 8 maanden zou zijn vooraleer ik zou stoppen met werken.
Het is hier niet zoals in België… Niet werken = geen loon! Zwanger of niet…
In eerste instantie ging ik ermee akkoord omdat ik er ook niet bij had stilgestaan dat ik dan al bijna 8 maanden zou zijn maar nu weet ik wel beter ;-)

Ik ben nu al thuis vanaf week 9 door vroege complicaties. Er werd me bedrust voorgeschreven voor 2 weken. Dat heb ik gedaan en toen ik terug op controle moest gaan bleek dat het niet veel geholpen had en werd me nog eens 10 dagen voorgeschreven.
Ik heb me er echt aan gehouden want ik wilde natuurlijk geen risico nemen.
Niet bukken, niet tillen, rustig gaan zitten en opstaan, geen stress… Werken in een kleuter/peutertuin is dus onbegonnen werk op die manier.
Ik vond het niet erg om niet te moeten werken maar de dagen duren wel lang als je alleen thuis bent.
Daarom ging ik op zoek naar een andere oplossing om me nuttig bezig te houden.
Ik vond een website met zoekertjes om privéles te geven. Je moet een profiel aanmaken en ouders die dan hulp nodig hebben voor hun zoon/dochter posten een zoekertje waar je dan op kan reageren.
Hierdoor heb ik voorlopig een paar uur werk per week. Het is niet veel maar net genoeg om me zinvol maar toch rustig bezig te houden.

Ondertussen ben ik volledig gestopt met werken in de kleuter/peutertuin. Mijn ziekenverlof werd weer verlengd omwille van gezondheidsredenen en ik kon geen termijn geven. Het leek me het beste om gewoon te zeggen dat ik ermee stopte. Gelukkig zit ik nog in mijn proefperiode en ze hebben er dus ook geen spel van gemaakt.
Ze konden ook niet want ik had van 2 dokters een negatief advies voor te werken. Veel kunnen ze dan niet doen… Normaal had ik een opzeg moeten doen, maar dat gaat nu niet hé ;-)
Jullie hebben wellicht wel door dat ik het helemaal niet erg vind dat ik daar niet meer terug naartoe moet gaan!

Het geeft ons veel meer vrijheid want nu heb ik ook echt vakantie wanneer er in België ook schoolvakantie is.
We kunnen langer op reis gaan en ik kan in januari langer blijven!
Ik voel me echt opgelucht!

Ik hoop wel contact te kunnen houden met de collega's want onder elkaar was het echt wel heel leuk. Met 1 collega en haar man hebben we ook al buiten school afgesproken en dat klikte heel goed.  Het is fijn om toch mensen te hebben om af en toe eens mee af te spreken!

Buiten mijn ontslag en de zwangerschap is er dus niet veel veranderd hier…

De luchtvochtigheid is heel goed afgenomen waardoor de zon ferm kan branden. Het is door de dag zo een 36° en tijdens de nacht kan het erg afkoelen.
Als Stephan om 5u30 naar zijn werk vertrekt dan durft hij te zeggen ‘brrrr het is koud!’ Het is dan zo een 28 graden ;-).

Ondertussen heb ik al de documenten die ik nodig heb om hier in orde te zijn. Ook mijn rijbewijs!
Stephan had me met een driver naar Abu Dhabi gestuurd om dat in orde te maken…
Ik ben maar 6 uur weggeweest… Nadat ik mijn rijbewijs had ging meneer nog wat papieren halen op de bureau en liet me maar liefst 45 minuten in de auto wachten en daarna ging em nog een gebedje doen in de Moskee… Zo typisch

We hebben goede vooruitzichten… In december gaan we EINDELIJK op huwelijksreis.

Beter te laat dan nooit hé
Als we het nu niet doen gaat het er nog lang niet van komen denk ik… Dus we hebben beslist!
We gaan 10 dagen naar Sri Lanka om daarna de feestdagen door te brengen in België.
Ik kijk er naar uit, maaar stiekem toch meer naar de feestdagen ;-)
Ik zal heel blij zijn als ik iedereen kan terugzien!

Ziezo, dat was het dan voor vandaag!
Ik heb geen foto’s om toe te voegen omdat ik regelmatig al foto’s gepost heb op facebook en dubbel posten is ook een beetje te gek hé

Tot de volgende keer!

x

20-10-2016 om 14:16 geschreven door Stephan & Kristel