Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
D-days
Hoe twee fantastische vrouwen overleven in tijden van crisis
27-01-2009
Miserie miserie
Miserie miserie, het leven van een blozende blogger is hard. Ik zit achter mijn struikgewas beurtelings grijnzend te typen en giechelend Hereids kolder te lezen. Helaas bieden de planten rondom mij niet de nodige beschutting en is inkijk uit den boze willen we onze blog nog wat geheim houden. Der zijn er immers al voor minder buitengevlogen... De flora was uiteraard een idee van DOVAM. Dankzij deze groene fantast moet ik me dagelijks machette-gewijs een weg banen naar mijn computer en word ik dagelijks geconfronteerd met geheime sociale controle. Dat komt omdat de mede-apen uit mijn jungle me eerst goeiemorgen-gewijs vantussen de stengels bespringen om me dan een hele dag (of zo stel ik me dat toch voor) vantussen t gebladerte stiekem te begluren zoals ik hen begluur. Ik zie hier soms de bomen tussen het bos niet, zoals DOVAM zou zeggen. Nu gebiedt eerlijkheid mij te zeggen dat dit folieke verbleekt naast de champagne-extravaganza, decadent met sushi, sponsorblunders, eigen vleugels, annexatiedrang,.... Het wordt zeer moeilijk om het gat dicht te fietsen zo. Smeuïge details volgen. Heil van Onzeek.
Ik kreeg net telefoon van DOVAM vanuit het land met de Vodka en hete blonde vampen. Blijkbaar was hij even aan het uitrusten en had hij tijd me te bellen met zaken die van "moordend belang" zijn. Zijn eigen woorden, ik zou deze woorden niet durven gebruiken met de gebeurtenissen in Dendermonde in gedachten. Enfin, zaken die ik "State of the Art" moet afwerken... weer zijn eigen woorden. Wat ik zeker heb uitgebreid tijdens mijn carrière (behalve mijn gewicht en mijn vriendenkring) hier is mijn woordenschat. DOVAM heeft een zeer kleurijke woordenschat en een zeer eigen taalgebruik. Wat vinden jullie van het woord JEWEELSTE ? Nee nee, niet opzoeken en ook niet googlen, het is onvindbaar want DOVAM heeft een patent op het gebruik ervan. Zoals jullie al begrepen hebben is er eindelijk "werk aan de winkel" en moet ik jullie laten. Dit is een gangbare uitdrukking van mij, ik ben namelijk niet zo creatief met taal als DOVAM. Tata for now, Hereid
Mijn zeer scherp staande collega Hereid heeft er me op gewezen dat ik mijn teksten dien te ondertekenen. Bij deze neem ik de verantwoordelijkheid voor de tekst "Hoe de dagen invulling geven, tip 2" helemaal op mij (Onzeek). Ik schep er een gigantisch genoegen in dat zij haar dagen nu weet te vullen als bookie. Misschien moet ik ook met iets vindingrijks voor de dag komen. Mijn mogelijkheden zijn echter beperkt. Terwijl zij grote casino-zwier houdt in een eigen kantoor op 't schoon verdiep zit ik met het andere plebs op de apathische vlakte (formaly known as the fun floor). Het weze duidelijk dat lucratieve zaakjes als webcamstriptease wat moeilijk liggen, en dat terwijl ik de zekerheid van inkomsten serieus kan gebruiken. Maar wat mocht ik me door de collega's laten betalen voor informatie? Sinds september of zo vrezen we voor de toekomst van ons bedrijf en vanaf dat moment is er ons amper iets officieels verteld. Mails over hoeveel we nu 's middags moeten bijdragen voor eten (alsof dát de put delft), over hoe elke uitgave eerst dient te worden goedgekeurd en dit op straffe van eerloos buitengezwierd te worden (wat we al braafjes deden), over hoe we toch gediciplineerd dienen verder te krochten,... kunnen wél, iets concreets (eerlijks) vertellen over wat er gaande is lukt niet. Voor enkele euro's zal ik de interne communicatie op mij nemen. Uiteindelijk weten we allemaal wat er fout is gegaan (hoogmoed, mis-management en een gat in de hand zo groot als Europe inclusief Turkije) en weten we dat het onze fout niet is (hoewel de schaarse communicatie het tegendeel laat vermoeden). Ik hoef dus niet veel zelf uit te vinden. Abonnees van mijn informatiekanaal zullen van mij bovendien vette schuldbekentenissen van DOVAM ontvangen, mea culpa's van KMSF, sorry-passen waarmee we kunnen gaan dineren om de jaren van terreur goed te maken, bonnen om met de veel te dikke slee van de grote jongens het circuit van Zolder onveilig te maken,... Ik zie het al helemaal zitten. Hoopvolle kussen van Onzeek.
Wat ons hier allen vooral bezig houdt is ook of we ons loon zullen krijgen of niet. Het einde van de maand kruipt langzaam dichterbij en de verwachtingen zijn hoog gespannen, bij het personeel altans. Het is moeilijk in te schatten of de DOVAM en de KMSF (Kabouter met Snor van de Finance) er zwaar aan tillen. Nochtans moet noeste arbeid beloond worden met euro's, (te)veel euro's voor sommigen onder ons. Wat er me doet aan denken; nu het hier roze is en ik slank en blond ben, kan mijn loon wat hoger aub ? Pretty please ? Ondertussen heb ik in mijn kantoor een bookingskantoor geïnstalleerd. Ik zal tenminste brood en melk kunnen kopen volgende maand met het kleine percentage dat ik neem op de weddenschappen. Wie nog wil inzetten : ik ben open van 8 tot 12 en van 13 tot 17 uur. Geen minuut langer want dan moet ik me haasten naar de prikklok en maken dat ik hier weg kom.... Een mens wordt niet betaald na 17 uur, een mens wordt misschien in het geheel niet meer betaald ? Zet zo snel mogelijk in want de weddenschap loopt af op 31 januari. Groetjes van "Bookie Herheid"
Ik moet eveneens bekennen dat mijn up-dag een gevolg is van een fantastische droom. Onze dikke baas, we zullen hem gemakkelijkheidshalve De Oorzaak Van Alle Miserie (DOVAM) noemen, was in mijn droom verbannen naar een land ver weg van hier waar de ijskoningen regeren. En zoals in een Barbie-sprookje streek toen een glitterwolk over het werk, alles oogverblindend roze kleurend. De trollen verschrompelden, de rozen bloeiden en de brave goede mensen, waaronder Onzeek en Hereid, veranderden in de meest elegante prinsessen met lange blonde krullen. Het laatste wat ik me herinner is hoe de aan mijn lijf getoverde baljurk subtiel ruist tegen mijn slanke lange benen.
Hoe laad je jezelf elke ochtend op om een dag op kantoor door te brengen in onzekerheid met niets om handen ? Is het de laatse dag, is het de laatste week ? En dan heb ik het niet alleen over mijn job maar over ieders job hier. Opladen lukt dus niet. Wachten tot een bacterie passeert dan maar zodat we rechtmatig ziek kunnen thuis blijven waar we gretig van de gelegenheid gebruik maken om wat was en strijk bij te werken (het was maar een kleine bacterie). Niets frustrerender dan aan je bureau te zitten epibreren (de moeite om even in Van Dale op te zoeken) terwijl je thuis zoveel werk zou kunnen verzetten. Hoe vullen we de dagen hier dan ? Facebook, tetris, interne roddeltelefoontjes, lunchplannen plannen, op de server rondneuzen in foto's van feestjes uit de glorietijd, veel koffie slurpen en rond wandelen. Mijn dierbare collega Onzeek had het fantastisch idee om te bloggen, kwestie van onze creativiteit aan te scherpen, jullie te informeren (misschien zelfs inspirerenn mocht je in dezelfde situatie belanden) maar vooral tijd te verdrijven want dat is toch onze voornaamste bezigheid in deze onzekere tijden. Groetjes van Hereid.
Wat doe je wanneer je niet goed weet of je morgen nog werk hebt? En wat doe je als je op dat werk niet echt veel werk hebt? Je kan bezwaarlijk een hele dag tetrissen op facebook. Begrijp me niet verkeerd. Ik héb rondgezeurd om werk en was dolgelukkig met gaatjesmaken en labeltjes kleven. Ik héb een marktverkennende studie uitgevoerd over Roemenië en op het scherm Frans-ogende teksten gelezen tot de letters dansten. Deze ochtend gaat het beter (volgens collega DD heb ik last van moodswings). Ik heb er na een dip gisteren en vorige week weer zin in. Niet dat ik nu werkzekerheid heb, niet dat ik plots weer veel werk heb. Ik heb er zin in omdat ik, Maria Onzeek, met mijn collega Heidi Hereid een blog gaan starten in een poging de traagkruipende dagen te versnellen en onze miserie van ons af te schrijven. Benieuwd wat zij hier nu aan toe te voegen heeft. Liefs, Onzeek
