Joyce besefte ineens dat een oud collega van haar, ook kinderen had via KID. Die collega was ondertussen een collega van Sam geworden (Sam werkt op de job waar Joyce ooit heeft gewerkt). Na lang twijfelen en denken trok Joyce haar stoute schoenen aan en vroeg aan die collega hoe dan alles in z'n werk ging. Ze kreeg heel wat informatie over UZ Brussel (Jette). De informatie die ze kreeg, kwam in grote lijnen zelfs overeen met die we online hadden gevonden. Hierdoor wisten we dat we waarschijnlijk op een wachtlijst gingen staan van ongeveer een half jaar & dat de psychologische test goed meeviel. Ook wisten we dat de 6 jaar samen zijn met een korreltje zout te nemen was, als je standvastig bent, dan geraak je ook heel ver. 

We gingen steeds vaker opzoeken naar UZ Brussel. Is het nog altijd zoals bij die collega? Is er al vooruitgang? Regelmatig stelden we de domste vragen aan haar, alles waar we aan dachten ging naar haar. Haar steun, zorgde ervoor dat wij positief bleven en alles bleven uitzoeken. 

Jammer genoeg vonden we nog altijd niet veel meer informatie en stonden we, buiten de getuigenis, nog altijd even ver. Dus onze zoektocht bleef nog altijd in volle groei...

Lieve groetjes,