Vandaag was het zover, we hadden terug een afspraak bij Dr. De Rijdt. We waren beide erg zenuwachtig, we wisten echt niet wat er zou gezegd worden.
Binnengekomen legden we dan uit waarom we daar waren, wat onze bezorgdheden waren en vooral onze vragen. Op het feit dat het ziekenfonds niets wist van onze behandeling kregen we een heel duidelijk antwoord. We krijgen geen spuitjes om de ontwikkeling van een eitje in gang te zetten, en het zijn deze spuitjes die maar zes keer worden terugbetaald. Dit zorgt ervoor dat we nog altijd 6 inseminatie pogingen hebben. En eigenlijk dat wij oneindig verder kunnen gaan. Wauw, wat was dit ergens al een geruststelling.
Dan gingen we verder, waarom krijgen zoveel mensen hormonen en wij niet? Wel op zich zijn die niet nodig, maar aangezien we al aan 4 mislukte pogingen zitten. Ze schreef dan ook Chlomid voor. Dit zou ik dan gedurende 5 dage moeten nemen. Dit wilt ze nog 2 inseminatiepogingen proberen en dan zien we wel verder.
Met een erg gerust hart vertrokken we terug vanuit Brussel naar Antwerpen. Nu wachten maar tot we dag drie zijn van een nieuwe cyclus en weer van start kunnen gaan.
Vandaag hebben we een afspraak gemaakt bij Dr. De Rijdt en ook even verdere informatie gevraagd bij het Ziekenfonds.
Op 28 maart hebben we een afspraak bij Dr. De Rijdt. Op zich is dit eventjes wachten, maar dit is niet slecht. Zo kan het lichaam van Joyce even rusten en terug in zijn ritme komen.
Via het ziekenfonds kregen we te horen dat je 6 inseminaties EN 6 IVF-pogingen krijgt terugbetaald. Dit zorgt er uiteraard voor dat we nog wel wat kansen hebben. Wel gaven zij ons mee dat ze niet wisten dat er al pogingen waren geweest, de toestemmingsdocumenten zijn nooit bij hen langs geweest. Dit is dus zeker iets om na te vragen aan onze dokter zelf. We gaan nu proberen om onszelf terug tot rust te krijgen en vooral terug te ontspannen. De spanning van de afgelopen maanden eventjes terug in orde krijgen zal ons deugd doen.
We hebben een besluit genomen. Uiteraard gaan we verder, maar we gaan eerst terug langsgaan bij Dr. De Rijdt. Ondertussen gaan we ook zorgen dat we naar het Ziekenfonds kunnen bellen om er ons van bewust te zijn hoeveel pogingen we nog effectief hebben.
De grootste vraag is vooral: tellen IVF en inseminatie samen? Zo ja, hoe staat onze teller dan, zo neen hoe zit het dan?
Dit zijn vragen voor morgen, hierover hopen we dus morgen meer info te kunnen geven.
Gisteren, 1 maart, heeft Joyce een bloedafname als zwangerschapstest gedaan. Het is allemaal nogal vreemd. Momenteel heeft Joyce nog geen roze bloedverlies, iets wat normaal wel altijd het geval was... Hierdoor stijgt onze hoop ergens wel, maar anderzijds toch ook weer niet...
12u... de telefoon gaat... DM belt... slecht nieuws... we zijn niet zwanger. Een hele namiddag leek de grond onder onze voeten weg. Wat is er mis met ons? Waarom lukt het ons niet? Deze vragen en zoveel meer spookten door ons hoofd. Een hele namiddag hebben we niets anders gedaan dan huilen.. Het was verschrikkelijk... Hoe gingen we nu verder? Had het nog zin om verder te gaan?
We besloten om het eens even te laten rusten... We zien wel, het zal er wel komen...
Ook al ben je er telkens van bewust dat het kan mislopen, toch heb je telkens de hoop dat het lukt. Het valt niet te ontkennen... vier keer... het kruipt echt niet in je kleren... emotioneel ga je mee onderuit. Je voelt je steeds meer machteloos... Je hebt niets zelf in de hand, je kan dan nog zo gezond proberen te leven, het wilt niet zeggen dat je hierdoor meer kans maakt.
We houden jullie op de hoogte over de verdere stappen die we nemen...
Vandaag kregen we onze factuur van de derde poging, dus momenteel ook onze laatste. Deze keer gaat het om een bedrag van 744,67. Er is 466,35 door de mutualiteiten betaald en wijzelf moeten nog 278,32.
Deze keer is het bedrag net iets hoger, waarschijnlijk door de speciale naalden die ze af en toe moeten gebruiken bij Joyce.
Vandaag was het dan zo ver, om 11u30 was het tijd voor de 4de inseminatie. Aangezien dit een 'lastig' uur was, was Joyce al veel te vroeg aanwezig... Neem daar dan nog eens bij dat het vakantie was, en je kan al bijna raden hoe snel Joyce plots in Brussel was.
Wachten was de enige optie...
De technologie van de 1ste verdieping was er wel op vooruit gegaan sinds de laatste keer. Bij de inschrijving kreeg je plots een bandje, alsof je echt een patiënt was... Op het eerste aangekomen, moest je hier ook een nummertje nemen... Dit was anders dan daarvoor. Toen moest je gewoon je inschrijving deponeren en bij het afroepen van je naam, wist je hoe laat het was... Nu verscheen er dus een nummer op het scherm, en was het afwachten wanneer het aan jou was..
I309... het was zover, het was aan Joyce! Zelfverzekerd liep ze op de dame af, iemand die ze nog geen enkele keer had gehad. De dokter stelde zich voor en ze gingen verder. Binnen legde de dokter de procedure nog eens kort uit... En dan zat het er weeral op...
En nu: kaarsjes branden, vingers en tenen kruisen, je kan het zo gek niet bedenken of wij zouden het cool vinden! Vierde keer, goede keer? Let's hope!
Vandaag was dan de derde echo (en hopelijk de laatste). Veel vroeger dan nodig was Joyce al in het ziekenhuis. Ze kon al mee in de wachtrij glippen & zo was het dus snel haar beurt. Tijdens het onderzoek zei de dokter, wel dat ziet er kei goed uit he... 16 mm! Joyce dacht bij haarzelf hoe het kon dat het plots zo snel ging, maar ze hapte toch tevreden naar adem...
Plots zei de dokter dat er twee follikels klaarzitten, beide even groot dus ze gaan beide springen... Joyce begreep het even niet, dus liet hij de beelden zien... Hij vroeg of een meerling zou kunnen... wel ja we hebben genoeg kamers was het enige dat Joyce kon antwoorden!
Morgen, 15/02 is de inseminatie... Deze keer zonder pregnyl! Laat ons hopen!
Vandaag was het dan zover... de tweede echo. Bij de vorige inseminaties was de vorige echo altijd perfect, waardoor we gelijk pregnyl konden zetten & hup verder konden.
Tijdens de echo viel het scherm de hele tijd uit... maar de dokter was sluitend, de follikels zijn nog geen 10mm... Hoe kan dat nu? De vorige keer waren ze 9mm ... en nu zouden ze nog niet gegroeid zijn? Kwam het door het ziek zijn? Het positieve was wel dat het deze keer geen pijn deed!
Vele vragen spookten weeral door ons hoofd. Een beetje stress, maar dat is niet heel abnormaal.
Op 14/02 volgt de volgende echo... laat ons hopen dat Valentijn dan toch geluk brengt!
