Vrijdag 27 november, eindelijk was het zover, vandaag zouden we
eindelijk ons spookje in de armen hebben. Vandaag was de dag waar we al
maanden hadden naar uitgekeken, de geboorte van ons dochter. Niemand wist dat we vandaag zouden ingeleid worden. (behalve Veerle en Lotje dan ) We
hadden de vrienden en familie wijsgemaakt dat we vandaag ter controle
moesten bij de gynaecoloog en dat we dan wel zouden zien. Niets
was dus minder waar, omstreeks 5 uur stonden we alweer in de
arbeidskamer. Al snel was de hele papierwinkel doorlopen, want ik was
nog niet zolang geleden langs geweest. Opnieuw werd een
infuus aangelegd die m'n weeën zou opwekken. Dit maal werd de dosis
verhoogd ten opzichte van woensdag. De monitor registreerde al snel
hevige weeën en die waren we al goed gewaar. Rond een uur of 7 is de gynaecoloog langs geweest, er werd een
onderzoek gedaan, de dosis verhoogd en m'n vliezen werden gebroken.
We bleken toch al op 3 cm te zitten. Het was een hele opluchting
voor mezelf, want het betekende dat het toch stilletjes aan begon te
werken. Omstreeks 10u heb ik m'n epidurale gevraagd, de combinatie
vliezen breken + de extra hoge dosis voor de weeën op te wekken en
vermoeidheid van de afgelopen dagen begonnen goed door te wegen. Kort
nadien kwam de anesthesist voor de epidurale, wat een verlossing.
Omstreeks 13u zat ik volgens de vroedvrouw op 4cm, het ging maar traag vooruit zeg. Omstreeks 15u was dit toch al 5cm.
Iets na 16 uur kwam de gynaecoloog nog eens langs, na een onderzoek
bleek dat ik niet op 5cm maar op een kleine 4cm zat, wat was dat een
ontnuchtering zeg!
Zonder al te veel woorden wist ik wat er zou volgen, ik was al te
lang in arbeid om nog maar op 4cm te zitten. Terug naar huis was geen
optie, want m'n vliezen waren reeds gebroken (max. 24uur na het breken
van de vliezen moet je bevallen vanwege het verhoogd risico op
infecties)
Ik werd klaargemaakt voor een keizersnede, vanaf toen is alles heel
snel gegaan. Voor ik het goed en wel besefte lag ik op de operatietafel
en werd ons dochtertje Fien, om 17u09 geboren. Ik kreeg haar heel eventjes te
zien en toen werd ze meegenomen voor verdere verzorging. Ondertussen
werd ik dichtgenaaid. Het moet zowat het langste uur in m'n
leven geweest zijn. Tussentijds is er wel een vroedvrouw teruggekeerd om te zeggen dat ik mama was geworden van een héél flinke dochter; ze woog 3kg810 en was 52 cm groot.
Toen ik uiteindelijk van recovery naar boven werd gebracht stond de
gynaecoloog me nog eventjes op te wachten aan neonatale, hij liet m'n
man en m'n dochtertje zien. Traantjes van geluk rolden over m'n wangen.
Ik kon niet wachten om haar eindelijk in de armen te sluiten!
Omstreeks 18u45 hield ik m'n dochter voor het eerst in de armen, het
is een moment waar je maanden naar hebt uitgekeken, maar niets kan
omschrijven wat je op die moment voelt.
10 minuten oud De eerste maal bij mama in de armen
Op woensdagochtend was het dan zover, ik zou ingeleid worden. Stipt om 5u stonden we op de kraamafdeling. Na een hele papierwinkel konden we aan het 'werk'. Ik werd aan de monitor gelegd, er werd een baxter gestoken en ik moest relaxen van de vroedvrouw, want ik had nog al m'n krachten nodig. Na ruim twee uur en al wat weeën verwerkt te hebben, kwam de gyné langs. Na onderzoek bleek er nog altijd niets veranderd. En weer gingen twee lange uren voorbij, met opnieuw een onderzoek en opnieuw het resultaat: geen verandering. De gyné gaf me tot 13uur de tijd en als er dan niets veranderd was... dan mocht ik terug naar huis.
Nuja... Helaas was er na veel puffen en soms wat gevloek ( ) tegen 13 uur niets veranderd.
De ontgoocheling was groot! Traantjes zijn er gevloeid, maar we kregen een nieuwe datum en de belofte dat we dan sowieso in het ziekenhuis zouden/moesten blijven.
Die nieuwe datum was; vrijdag 27 november.
Ongeacht alles, zouden we tegen vrijdagavond onze kleine spruit in de armen hebben. Met die troostende gedachte zijn we dan maar naar huis getrokken.
Nadat we gisteren via de 3D echo te weten kwamen dat we een dochter verwachten, kregen we vandaag nogmaals de bevestiging bij de gynaecoloog. Verder werden het hoofdje en het beentje gemeten, wat dan de berekening gaf, dat ons kleine meid zo'n 350gr weegt.
In de namiddag mochten we dan langsgaan bij Paradisio in Desselgem waar we de geboortelijst hebben samengesteld. We hebben zo'n 4uur in de winkel rondgelopen. Er is dan ook zo'n keus aan babyspulletjes! Ik was enerzijds blij dat we thuis waren, 'k vond het toch wel wat vermoeiend.
Voor m'n verjaardag mocht ik een afspraak maken om een 3D echo te
maken. Het is weliswaar nog een ruime tijd voor het m'n verjaardag is,
maar ik mocht dan ook het pakket: "De magische reis" nemen. Dit houdt
in dat je om de 4 weken een sessie krijgt in 3D, zo heb je een soort
van evolutie van je kleine spruit gedurende de zwangerschap. Dus
vandaag trokken we richting Heule voor de eerste echo. Ik was eerlijk
gezegd een tikkeltje nerveus. Want vandaag konden we onze kleine
spruit bewonderen én bovenal konden we vandaag het geslacht te weten
komen!
Het was echt een aangename ervaring. We kwamen
binnen in een gezellig decor. Al snel mochten we onze kleine ukkepuk
bewonderen op een wel héél groot scherm. Na amper twee minuten vroeg de
mevrouw of we het geslacht al wisten en of we dit eventueel wel wilden
weten? En of we dat wilden weten! Toen werd de sfeer aangepast
met aangenaam licht en muziek op de achtergrond en werd ons verteld dat
we een dochter verwachtten. Ik moest eerlijk gezegd toch een paar keer
slikken want ik voelde toch wel enkele traantjes opkomen. Toen ik naar
m'n man keek, dan zat die met open mond naar het scherm te staren, het
duurde enkele seconden voor hij een woord zei. Zowel hij als ik waren
volledig van de kaart.
Alweer 16 weken zwanger! We hadden gehoopt om het geslacht van onze kleine ukkepuk te weten te komen. Ik allesinds. Maar helaas, hij/zij lag averechts en besloot sowieso de benen koppig te sluiten. Verder was alles dik in orde met onze kleine ukkepuk, hij/zij weegt op dit moment zo'n 170gr en is zo'n 10,8cm.
Eindelijk mochten we vandaag nog eens langs bij de gynaecoloog, het was dan ook al 4 weken geleden dat we onze kleine ukkepuk mochten bewonderen op het scherm. De gynaecoloog was al aan het lachen toen hij ons kleintje op het scherm zag. Hij/zij lag geen twee seconden stil, ons kleintje maakte de ene tuimeling na de andere. Best wel grappig.
Volgens de meting was onze ukkepuk zo'n 57 mm groot, wat een verschil alweer met de vorige keer (16mm). We konden overduidelijk de armpjes, beentjes, oogjes, het neusje en het mondje zien. De nekplooimeting was 0,8 en dat was super goed volgens de gynaecoloog. Opnieuw overgelukkig gingen we naar buiten. Nog zo klein en nu al maakt dat kleine wonder ons al zo trots.
Al enkele dagen ben ik in de weer met m'n cadeau die ik gekregen heb van m'n ventje. Ik heb namelijk een Angelsound cadeau gekregen. Kortom een toestelletje waarmee je naar de hartslag van de baby kan luisteren, thuis. Ik was er nog steeds niet in geslaagd om de hartslag te detecteren, tot vandaag!
Zo'n twee weken geleden ben ik naar de spoedafdeling geweest omdat ik bloedverlies had. Ik heb toen platte rust gekregen vanwege een hematoom achter het vruchtzakje. Nu moest ik op controle. Dit 1) vanwege het verleden (MK op 7w3d) 2) om te zien of het hematoom verdwenen was.
Na een echo kon de gynaecoloog ons gerust stellen, alles was dik in orde met onze ukkepuk. Hij/zij stelde het goed en was dan ook flink gegroeid. Rusten was niet meer nodig, maar toch moest ik blijven opletten. We zijn dan ook super-content naar huis gegaan.
"Een nieuwe werkweek", dat was het eerste dat me te binnenschoot toen ik deze ochtend m'n alarm afzette. Strompelend ging ik naar de badkamer, ik voelde me toch niet zo ok. Blijkbaar kon ik wel wat last beginnen krijgen van wat misselijkheid. En ik voelde me ook alles behalve uitgeslapen. M'n man daarentegen, die was precies heel opgewekt. Hij begon over van alles en nog wat, ik had er eventjes aan gedacht om de "OFF-knop" te zoeken, maar ik werd er alleen maar ambetanter van. Ik had helemaal geen zin om te gaan werken.
Omstreeks 4u45 stond ik op m'n werkpost naast m'n collega. Die had er precies véél meer zin in, dan ik. Pfff dit ging een lange dag worden.
Rond een uur of 7 kreeg ik een pijnlijke steek in m'n onderbuik. Ik vertrouwde de pijnlijke steek allesbehalve! Ik ben zowat onmiddellijk naar het toilet gelopen. Ik denk dat ik waarschijnlijk lijkwit teruggekeerd ben. Ik moest iemand verwittigen, ik had bloedverlies! Dit was alles behalve ok! De tranen kon ik niet tegenhouden. Het was sterker dan mezelf, niet opnieuw hé! Eén keer was genoeg!
Nadat ik een collega was tegengekomen en uiteindelijk m'n verhaal kon vertellen door de tranen heen, had deze m'n verantwoordelijke opgebeld. We zijn samen naar het ziekenhuis geweest. Ik moest eventjes wachten op de gynaecoloog van wacht. Ik denk dat ik alles bij elkaar een klein uur heb moeten wachten.
Ik werd geholpen door een heel vriendelijke dame, die uiteindelijk een echo heeft afgenomen. Ze kon me gerust stellen; met m'n kleintje ging alles goed, er was zelfs een hartslag té horen en té zien. Dit was het meest heugelijke nieuws dat ze me maar kon geven. Ik was zo'n 6weken en 4 dagen ver. (iets minder ver dan dat de HA had berekend) De vermoedelijke bevallingsdatum was 26 november 2009.
Het bloedverlies wat te wijten aan een hematoom achter het vruchtzakje. Ik kreeg platte rust voorgeschreven, want anders kon het hematoom ervoor zorgen dat het vruchtje zou loskomen. Ik zou verder opgevolgd worden door m'n eigen gynaecoloog.
Later op de dag zijn we nog eens langsgeweest bij m'n eigen gynaecoloog en die bevestigde wat z'n collega 's morgens verteld had.
Ik had al de hele tijd een licht voorgevoel, maar ergens wou ik er niet in geloven omdat ik dan alweer teleurgesteld zou zijn mocht het geen waar zijn. M'n hart zei ja, m'n verstand zei nee. Deze avond thuisgekomen ben ik met het excuus; "Ik ga me douchen." , naar de badkamer getrokken. Op weg naar de badkamer had ik stiekem een testje meegenomen. Want ik had m'n ventje plechtig beloofd dat ik pas zaterdag zou testen, tesamen. Maar de drang was te groot
Ik liet het water lopen van de douche en ondertussen (tot het water op de juiste temperatuur was) deed ik snel een test. Hoe lang moest ik wachten? 2 min? 5 min? Ik weet het al niet meer! Het leek in ieder geval een eeuwigheid. Maar uiteindelijk was dan toch de controlestreep te zien -oef test geslaagd- en... en...?! Zag ik dat goed? Zag ik daar een tweede streep verschijnen?!
Ik voelde m'n lichaam trillen, ik nam de test vast om het toch maar eens van dichterbij te bestuderen. Ik zag het héél goed, er stond zelfs een héél duidelijke tweede streep op de test! Ik ben zwanger!!!
Ik draaide de kraan van de douche dicht en liep holderdebolder naar beneden en duwde de positieve test onder m'n man z'n neus.
Die z'n eerste reactie was: *zucht* Ik wist het gewoon da ge weer niet zou wachten tot en met zaterdag! Maar euhm... zie ik da goed?! Zijn we zwanger?! *vreugdedans*
) 
Omstreeks 15u was dit toch al 5cm. 
Op 27 november 2009 werd Fien Verbrugghe geboren omstreeks 17u09. 
De gyné gaf me tot 13uur de tijd en als er dan niets veranderd was... dan mocht ik terug naar huis.
We kwamen
binnen in een gezellig decor. Al snel mochten we onze kleine ukkepuk
bewonderen op een wel héél groot scherm. Na amper twee minuten vroeg de
mevrouw of we het geslacht al wisten en of we dit eventueel wel wilden
weten? En of we dat wilden weten! 
