We waren al een hele tijd over kinderen aan het praten maar rond het eindejaar van 2007 werden onze onze plannen concreter. We beslisten dat we graag een kindje zouden krijgen in 2009.

Vorig jaar is Tim peter geworden van Matthieu, een schat van een kindje. Telkens als we Matthieu zien, zeggen we tegen elkaar dat we er ook zo eentje willen.

Tim wist al heel lang dat hij kinderen wilde en liefst zo snel mogelijk. Ik had het moeilijker met deze beslissing. Ik heb er schrik voor geen goede moeder te zijn voor mijn kind(eren).

Ik ben niet direct een lieve en zorgzame persoon. Veel mensen zullen mij als streng en eerder een moeilijke persoon omschrijven. Dus daar zal ik zeker aandacht aan moeten besteden eens het zover is.

Er was nog een stap die we moesten overwinnen. Ik nam bepaalde medicijnen die bij een zwangerschap gevaar zouden inhouden voor de foetus. Dus daar moest ik eerst vanaf.

Ik maak een stof te weinig aan in mijn hersenen nl. serotonine. Hierdoor ben ik heel lichtgeraakt, vaak slecht gezind en ongelukkig.

De hoeveelheid serotonine in de hersenen heeft grote invloed op vele hersenactiviteiten zoals: stemmingen, slaap, seksueel gedrag, pijntransmissie en eetgedrag. Ons denken, voelen en onze gedragingen zijn dus sterk afhankelijk van de hoeveelheid serotonine. Voldoende serotonine in de hersenen brengt rust, relaxatie en milde euforie. Een tekort aan serotonine, het "laag serotonine syndroom", kan leiden tot tegengestelde gevoelens zoals depressiviteit, angst, onrust en verminderde controle over onze dierlijke impulsen. Dit syndroom komt in de westerse wereld in sterk toenemende mate voor. (Natuurlijk Gezond)

Vier jaar geleden begon ik met medicatie, een dosis van 30 mg. Anderhalf jaar geleden verminderde de dosis tot 20 mg en vorig jaar in september tot 10 mg. Dus dit was de laatste stap. In overleg met de dokter en gynaecoloog beslisten we dat ik ermee kon stoppen.

Bij het verminderen van de medicatie heb ik telkens afkickverschijnselen gehad, onder de vorm van duizeligheid en hoofdpijn. Dus ik wist wat me te wachten stond en dat ik zeker de eerste dagen niet zou kunnen gaan werken. Ik werk namelijk 50 km van thuis en autorijden zou te gevaarlijk zijn. Daarom boekten we een reisje naar de zon: Turkije.

10 maart vertrokken we en dat werd tevens de eerste dag zonder medicatie. Het werd een toffe, rustige vakantie. Ik ben inderdaad wel erg duizelig geweest en heb vaak hoofdpijn gehad. Zelfs toen we terug thuis waren heeft het nog zeker een week geduurd voor dat over was. Het is heel hard geweest maar het ergste is nu voorbij, hoop ik.

Natuurlijk krijg ik met het stoppen van de medicatie ook terug de verschijnselen die de redenen waren om ermee te beginnen. Ik ben me ervan bewust en mijn echtgenoot steunt heel erg. Ook mijn collega is op de hoogte zodat ze tijdig kan ingrijpen indien nodig.

Ik laat jullie weten hoe het verder verloopt.