Lieve berichtjes voor Marthe, haar papa of mama mag je hier spuien.
Rondvraag / Poll
Wat is het schattigste aan ons kindje
Marthe
een nieuw leventje
05-06-2009
Vergelijken maar
Marthe heeft het beste van beide ouders gekozen. Het neusje en de ogen van de mama en het mondje en het voorhoofd (met het bijhorende verstand ?) van de papa. Maak zelf een vergelijkende studie (Klik op de foto om te vergroten.).
Neem zeker ook een kijkje in Marthe haar fotoboek. De link kan je hiernaast aan de linker kant vinden. Met dank aan de bewonderaars van Marthe en hun digitale fototoestel.
Marthe is gisteravond één week oud geworden. Het ligt in mijn aard om cynisch te schrijven. Om te schrijven over hoe een eigen kindje eigenlijk allemaal niet zo veel veranderd. Uiteindelijk is het een middel om de verveling tegen te gaan. Om de leegheid van de dagen op te vullen.
Maar ik kan het niet. Het zijn woorden die ik niet met mezelf zou associëren, maar ik ben ontroerd, vertederd en simpelweg gelukkig met dat kleine wezentje dat ons zo hard nodig heeft.
Vreemd ook dat een papa er eigenlijk alleen is wanneer er niet zo leuke dingen moeten gedaan worden. Kleertjes uitdoen. Pamper verversen. Inzepen. Oogdruppeltjes. Naveltje uitkuisen. Zou ze ooit zo Pavloviaans reageren dat ze meteen begint te wenen als de papa in de buurt komt? Om daarna meteen getroost te worden door de moederlijke borst. Hopelijk leert ze snel dat papa ook leuke dingen met haar kan doen. Zo hebben papa en dochter geslowd deze namiddag (overigens de eerste slow die ik mocht leiden). Gisteren hebben papa en dochter de 3-1 overwinning van Anderlecht samen bekeken in studio één (al miste ze Lucas Biglia's goal door voortijdig in slaap te vallen). En haar eerste wandelingetje bracht ze in de armen van de papa door (al werd het verlangen naar een borst wel groter en groter naarmate we de eindstreep naderden).
Morgen trek ik terug naar school. Een sprongetje van een jaar of 16 à 17. En dan maar afwachten of ik dezelfde bezorgdheid ook tegenover hen kan aan de dag leggen ...
Zondagavond, 18u27. Een nieuw leventje wordt geboren. Het leventje weegt 3,54 kg en meet 53 cm. We hebben het Marthe genoemd.
Maandagavond, 23u27. Het leventje is momenteel 29 uur oud. De eerste uren waren emotioneel, surrealistisch bijna. Marthe is een sterke meid, overschouwt graag de wereld, maar aan eten moet ze duidelijk nog wennen Maar gezien de mama en de papa kan dat geen probleem zijn.
En o ja, uiteraard zit iedereen te smachten naar de winnaar van onze pronostiek, inclusief een avondje champagne komen drinken ten huize Marthe. In alle geval is de naam Marthe tamelijk dikwijls uit de bus gevallen, ongeveer even veel keer als Myrthe. Zijn we dan zo voorspelbaar? Was het zo duidelijk dat de derde letter een r zou zijn, de vierde een t, de vijfde een h en de zesde een e ? Nu ja, blijkbaar kennen jullie ons door en door. In alle geval is het dus geen Mona, geen Mila, geen Mette, geen Merel of geen Melissa geworden! Maar voor onze volgende dochter hebben we plots wel erg veel mogelijkheden!
Van de Marthe-gokkers slaagde niemand erin de datum 3 mei juist te voorspellen. Dichtst in de buurt kwam mijn collega TOM GEEROMS ! Beroep kan nog tot einde deze week aangetekend worden! Tom, champagne man! (en neem de rest van de collega's toch ook maar mee ;-)) Een eervolle vermelding voor Stefaan Motte, die aan kwam draven met de bevalling van Marit op 3 mei. Hoe close kan je een fles champagne mis lopen? Uit medelijden mag hij altijd komen genoegen nemen met een pintje!
Kersverse papa is nu doodop en probeert nog een manier uit te dokteren om het geboortekaartje deze blog binnen te smokkelen. Slaap zacht allen. Slaap zacht Marthe.
Goed een half jaar geleden was het toen onze gynaecoloog het goede nieuws meedeelde dat ons kindje de eerste drie maanden probleemloos overleefd had. "Een jongentje", beweerde hij. "Duidelijk te zien aan drie puntjes op de echografie. Bij meisjes komen die drie puntjes namelijk in een andere vorm voor." Veel voorstellingen kon ik mij bij deze anatomische beschouwingen niet maken, maar de zoektocht naar een naam kon beginnen. Enige eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat onze gynaecoloog een zekere vorm van zelfkennis toonde door te benadrukken dat we nog niet meteen kleertjes moesten beginnen kopen want "na 3 maanden het geslacht bepalen blijft altijd een gokje".
Eén maand later had ons kindje haar eerste gendertransformatie achter de rug. Met stellige zekerheid was ons jongentje een meisje geworden. Deze keer geen twijfel mogelijk: alles wat een mensje tot meisje maakt bleek op de echo aanwezig. Enige verwarring maakte zich van ons meester. Onbewust stel je je in op een jongen, beeldde ik mij heroïsche voetbalwedstrijden in, tot je kindje een meisje bleek te worden.
Een maand geleden - ons kindje was op dat moment officieel nog 4 dagen prematuur - werd mijn laatste rustige paasvakantie brutaal onthoofd door diezelfde gynaecoloog. Het kindje lag bijzonder laag en de baarmoederhals was helemaal verstreken. Evenwel nog geen opening, maar "binnen de week zouden we wel eens in het ziekenhuis kunnen belanden". Thuis moest plots alles in gereedheid gebracht worden. Als een bezetene moest ik taken voor de leerlingen maken die ze meteen na de vakantie tijdens mijn afwezigheid zouden moeten maken. De kinderkamer werd hals over kop in orde gebracht. In alle drukte sneuvelden suikerbonen op hun weg naar hun eindbestemming.
De paasvakantie verstreek en er werd geen kindje geboren. Ietwat verloren stond ik zelf mijn taken op te lossen voor de klas. De kinderkamer staat nog steeds onaangeroerd. En suikerbonen moeten bijbesteld worden omdat ik de babykamer niet voorbij kan lopen zonder minstens een handvol zelf te verorberen.
Gisteren was het 1 mei. Ons meisje was uitgerekend voor gisteren. Van een 'officieel premature' baby is al lang geen sprake meer, ons kindje is nu 'officieel te laat'. Drie weken geleden was ons hele huishouden ingesteld op de nakende komst van ons kindje. Ook mentaal was het leven zonder baby afgesloten. Nu, drie weken verder - een moment waarop het eigenlijk veel aannemelijker is dat ze geboren wordt - is alles terug zijn normale gangetje aan het gaan. Onze woonkamer is weer verworden tot het rommelparadijs van weleer, met taken zal ik de leerlingen niet langer meer lastig vallen en stiekem durf ik terug de cafébezoekjes te herintroduceren. En toch brandt er een waaklampje. Mijn wiskundige voorkennis zegt mij dat de wetten van de statistiek wellicht meer recht van spreken gehad hebben dan de wetten van onze gynaecoloog. Ons meisje kan elk moment geboren worden. En ze is nog even welkom.
Volgens onze gynaecoloog wordt M een hevig dametje. Volgens onze gynaecoloog wordt M een dikkerdje.
We verwachten ons aan een klein, rustig kindje. Altijd welkom, meisje!
De gynaecoloog liet weten dat er nog geen verandering te bespeuren is en blijft ons meisje consequent met koosnaampje dikkerdje aanspreken. Hij geloofde de metingen, die nogal groot uitvielen, zelf niet en heeft ons meisje een deadline opgelegd. Op 4 mei heeft hij alvast een plaatsje op de verloskamer voor ons geboekt. Het enige wat de mama nog kon doen, volgens de gynaecoloog, was veel trampolinespringen.
Maar mama gelooft in de pronostiek en zal op algemeen verzoek zondag een extra inspanning doen .
Tine merkt net heel slim op dat er misschien wel een ex aequo uit de bus zal vallen. Bijvoorbeeld dat jullie allemaal tezamen afkomen met de juiste naam. Of misschien eerder: allemaal een foute naam.
En omdat Tine toch nog op alcoholdieet zal staan, hebben we wel nog een winnaar nodig. Gok dus ook nog op de datum waarop ons kindje de veilige haven van Tines buik zal inruilen voor ons rommelnestje!
Zondagavond, 18u27. Een nieuw leventje wordt geboren. Het leventje weegt 3,54 kg en meet 53 cm. We hebben het Marthe genoemd. 
Maar gezien de mama en de papa kan dat geen probleem zijn. 
){kind=link}