Lieve berichtjes voor Marthe, haar papa of mama mag je hier spuien.
Rondvraag / Poll
Wat is het schattigste aan ons kindje
Marthe
een nieuw leventje
02-05-2009
Onze gynaecoloog
Goed een half jaar geleden was het toen onze gynaecoloog het goede nieuws meedeelde dat ons kindje de eerste drie maanden probleemloos overleefd had. "Een jongentje", beweerde hij. "Duidelijk te zien aan drie puntjes op de echografie. Bij meisjes komen die drie puntjes namelijk in een andere vorm voor." Veel voorstellingen kon ik mij bij deze anatomische beschouwingen niet maken, maar de zoektocht naar een naam kon beginnen. Enige eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat onze gynaecoloog een zekere vorm van zelfkennis toonde door te benadrukken dat we nog niet meteen kleertjes moesten beginnen kopen want "na 3 maanden het geslacht bepalen blijft altijd een gokje".
Eén maand later had ons kindje haar eerste gendertransformatie achter de rug. Met stellige zekerheid was ons jongentje een meisje geworden. Deze keer geen twijfel mogelijk: alles wat een mensje tot meisje maakt bleek op de echo aanwezig. Enige verwarring maakte zich van ons meester. Onbewust stel je je in op een jongen, beeldde ik mij heroïsche voetbalwedstrijden in, tot je kindje een meisje bleek te worden.
Een maand geleden - ons kindje was op dat moment officieel nog 4 dagen prematuur - werd mijn laatste rustige paasvakantie brutaal onthoofd door diezelfde gynaecoloog. Het kindje lag bijzonder laag en de baarmoederhals was helemaal verstreken. Evenwel nog geen opening, maar "binnen de week zouden we wel eens in het ziekenhuis kunnen belanden". Thuis moest plots alles in gereedheid gebracht worden. Als een bezetene moest ik taken voor de leerlingen maken die ze meteen na de vakantie tijdens mijn afwezigheid zouden moeten maken. De kinderkamer werd hals over kop in orde gebracht. In alle drukte sneuvelden suikerbonen op hun weg naar hun eindbestemming.
De paasvakantie verstreek en er werd geen kindje geboren. Ietwat verloren stond ik zelf mijn taken op te lossen voor de klas. De kinderkamer staat nog steeds onaangeroerd. En suikerbonen moeten bijbesteld worden omdat ik de babykamer niet voorbij kan lopen zonder minstens een handvol zelf te verorberen.
Gisteren was het 1 mei. Ons meisje was uitgerekend voor gisteren. Van een 'officieel premature' baby is al lang geen sprake meer, ons kindje is nu 'officieel te laat'. Drie weken geleden was ons hele huishouden ingesteld op de nakende komst van ons kindje. Ook mentaal was het leven zonder baby afgesloten. Nu, drie weken verder - een moment waarop het eigenlijk veel aannemelijker is dat ze geboren wordt - is alles terug zijn normale gangetje aan het gaan. Onze woonkamer is weer verworden tot het rommelparadijs van weleer, met taken zal ik de leerlingen niet langer meer lastig vallen en stiekem durf ik terug de cafébezoekjes te herintroduceren. En toch brandt er een waaklampje. Mijn wiskundige voorkennis zegt mij dat de wetten van de statistiek wellicht meer recht van spreken gehad hebben dan de wetten van onze gynaecoloog. Ons meisje kan elk moment geboren worden. En ze is nog even welkom.
Volgens onze gynaecoloog wordt M een hevig dametje. Volgens onze gynaecoloog wordt M een dikkerdje.
We verwachten ons aan een klein, rustig kindje. Altijd welkom, meisje!
