Ik zit dus in twee leraarskamers. Eentje die gonst van activiteit met een komen en gaan van collega’s. En eentje die in een mum van een tijd volloopt en een dikke tien minuten even snel weer leeg is. Het verhaal komt hier uit die eerste.  

Ik had mijn plaatsje bemachtigd en ben net begonnen aan een verbetering van een taak. Een leerkracht roept plots : ‘Aha dit heb ik nog gezien’.  En na enkele seconden bladeren : ‘Ze zitten dus naast elkaar’. Kijk, eens hoe dom, zij schrijft eerst de juiste oplossingsmanier op en dan verandert ze naar een foute manier. En laat die foute manier nu net dezelfde zijn als haar buurvrouw. Tja, dat wordt dan nul. 

Ben je zeker dat het afgeschreven is , vraagt een andere collega. Kan niet missen, alles lijkt op elkaar, zelfs de structuur. Dan is er niet veel anders mogelijk … De leerkracht zegt meteen wat ze schrijft : dus een nul en een rood uitroepteken erbij !! 

Maar een derde leerkracht merkt op : ben je wel zeker dat het spieken is, Wat als dat niet zo zou zijn. Wat als het toevallig op het zelfde idee gekomen is ? 

Een korte stilte. 

Tja, kan dat wel ? Heeft ze echt afgekeken ? Je hoort de twijfels in haar hoofd. Misschien … plaats ik dan een uitroepteken en een  vraagteken.  

Tja, dan kan je nog alle kanten uit. Een mild besluit bij een moeilijke beslissing. 

Het deed me glimlachen. Ten eerste omdat afkijken bestraft wordt (je blijft leerkracht, hé) en ten tweede omdat de kaart van de mildheid getrokken werd. Mensen die echt luisteren naar elkaar en mensen die ernaar handelen. Geen koppig doorzetten en geen ik ben de baas die het beter weet. Samen kwamen ze tot een wijs besluit. 

Is met mensen werken niet dat ? Of het nou afkijkers of twijfelaars zijn. Ons oordeel is soms heel erg belangrijk voor de verdere band met de leerlingen. En het daarbij horende ‘ik voel me goed op school’ dus ik kan bijleren . 

Blij dat ik deze discussie mocht bijwonen. 

Groeten