|
Heb je dat ook, dat je het negatieve altijd veel groter ziet
dan het positieve ? Onlangs kreeg ik zo’n bericht van een oud-leerling van me.
Blijkbaar had hij van vroeger iets negatiefs onthouden en nu moest het er uit. Uit zijn herinneringen
haalde hij enkele punten en breide daar zijn (kort) betoog op. En ja, het bleef
even hangen. Ik stelde me vragen over dat feit. Waar was ik verkeerd ?
Ieder jaar laat ik mijn leerlingen mezelf evalueren. Heel
leerrijk : ik schrapte stopwoorden die in mijn lessen waren geslopen, ik deed
weer mee aan het Sintfeest, ik veranderde mijn aanpak in bepaalde lessen of
zorgde voor meer variatie in mijn lesgeven. Een greep uit de aanpassingen. Ik
wil niet voor mezelf beter worden maar voor de leerlingen. Voor hen geef ik les
en dat doe ik nog steeds met een enorme portie plezier en gedrevenheid. Als
leerkracht zesde is het een van mijn taken om ze klaar te stomen voor het
middelbaar. Elke leerling probeer ik op zijn of haar manier zo ver mogelijk te
krijgen. En dat is niet steeds makkelijk. Sommige leerlingen luisteren gewillig
en volgen de leerkracht. Andere willen zelf hun weg ontdekken. En nog anderen
moet je regelmatig wakker schudden. En dat lukt, spijtig genoeg, niet steeds
met een positieve, zachte hand. Soms moet je eens duidelijk zeggen waar het op staat.
De leerlingen geven me een veel beter inzicht in mezelf dan
de pedagogisch adviseur of de directeur. Ze zeggen wat er te zeggen valt en dat
bevalt me dan ook. Ik zou graag eens een les van mezelf zien van pakweg twintig
jaar geleden. Dat lijkt me boeiend. Maar ik moet het met mijn herinneringen doen.
En die zijn gekleurd natuurlijk. En als dan plots, via sociale media, een
oud-leerling eens zijn gedacht zegt, dan plaats je dat snel tussen al die
positieve reflecties. Die ouders die tevreden zijn, leerlingen die tranen in de
ogen hebben of die knuffel van die stoere jongen. Dat is echt, dat is de
realiteit …
|
