Melanie was net aan het zingen en ik dacht aan mijn klas. Stuk voor stuk kinderen die de moeite waard zijn. En toch ...

De jeugd verandert en wij, die al zo lang in het onderwijs staan, moeten mee. We moeten. We zijn opgeleid om vooraan les te geven, om informatie door te geven. Eerder klassikaal dan individueel. Maar we hebben ons langzaamaan aangepast en geleerd om gedifferentieerd te werken. En dat lukt : contractwerk, niveaugroepen, uitbreiding voor de rappe, remediëring na de toetsen. We pakken ze zelfs in de klas apart aan. Ik dus. Mijn leerlingen weten dat er nu eenmaal klasgenoten zijn die beter zijn in wiskunde dan anderen. Dat er kinderen zijn  die taalvaardiger zijn dan medeleerlingen. De ene tekent fantastisch en de andere … We zien dat nu de maatschappij deze benadering heeft overgenomen. En soms zitten we nu met de gebakken peren.

Elk kind is anders en dat geeft regelmatig spanningen. Dat zorgt voor soms interessante klassikale discussies en soms voor wrijvingen. Na een grondige analyse kwam ik tot de vaststelling dat er van de achttien leerlingen in mijn klas er elke week een stuk of elf met een of ander niet in orde zijn. Je moet dus voortdurend achter hun vodden aanzitten om huiswerken te krijgen die voldoen aan het minimum. Je moet allerlei ruzies kaderen en zorgen dat geen enkel kind gekwetst wordt. Je moet met ouders overleggen waarom je een kind een speeltijd straft. Je moet dat zelfs verantwoorden bij de zorgcoördinator of het CLB. Een hele klus.

Waar ik vroeger de leerlingen een kader aanbod waarin de leerlingen zich vrij mochten bewegen moet ik nu in mijn kader allerlei extra uitwegen voorzien. Een soort houten kader met vertakkingen naar buiten toe. Daar kunnen leerlingen dan in vluchten. Ze krijgen een persoonlijke benadering, snapt u. Het wordt een hele klus om nog een klassikaal project tot een bevredigend einde te brengen. Je bent niet zeker dat leerling X datgene zal doen wat hij of zij gisteren deed. En wat zal het morgen zijn ?

Een hele uitdaging ...

Maar ik onthoud vooral Melanies liedje 'Beautiful People'. Dat zijn ze stuk voor stuk. Al kijk ik soms nog eens achterom naar de tijd dat we een echte klas voor ons hadden. Een hechte groep.

Paul