Karenga naar Murchison Falls National park via Kitgum en Gulu.

Gisterenavond nog het project van Lilly gezien.  Veelbelovend maar ik denk dat ze jaren werk gaat hebben om alles in goede banen te krijgen.. Maar goede ideeen heeft ze wel. Kippenfarm, struisvogelfarm, kinderen en volwassen opleiden tot gids, biologisch leren tuinieren en veel meer.  Vanmorgen onze laatste rolex gegeten van de reis want we zijn sedert Gulu terug in de bewoonde wereld waar we weer een pint kunnen drinken in een glas (en ze smaakt) en eten wat we willen ..; een cheeseburger met frietjes .. da gaat smaken na een week noorden van Oeganda.    Vertrokken om 8u00 voor een lange trip van een 700 kilometer.  We hebben nu vier uur achter de boeg.  We reden door de streek waar Koni vele kinderdromen afgenomen heeft door ze kindsoldaat te maken en ze jaren de meest ongeloofelijke slachtingen onder hun eigen bevolking te laten doen gedurende meer dan twintig jaar onder de naam LRA.  Ge moet maar ne keer googlen om te weten te komen wie Joseph Koni was …  en dan nog amnestie krijgen.. hij en zijn vijf opperste volgelingen …  Door het gebied rijden met een chauffeur die veel te vertellen heeft over alle gruwelijkheden maakt een mens stil.  In ieder dorpje staat een gedenksteen met de slachtoffers die gedood werden, diegene die ze weten bedoel ik langs de weg, ook zie je vele borden langs de weg die verwittigen voor mijnen.  Het gebied zou redelijk goed opgekuist zijn de laatste tien jaar maar toch vallen er nog jaarlijks slachtoffers die op mijnen trappen terwijl ze aan landbouw doen of gewoon wandelen in de bush…  In Gulu zagen we een samenwerkingsproject die door Belgie gefinancierd was..  een soort school waar ze kindsoldaten proberen weer in de maatschappij te brengen.. als dit lukt mogen ze terug naar hun dorp, tenminste als ze daar weer aanvaard worden door de gemeenschap … lukt dit niet zijn ze verdoemd om daar te blijven of op eigen poten ergens in het land een nieuw leven te beginnen…  maar zonder geld lukt dit niet … Zo heeft George er eentje lopen …  zie vertellingen ervoor.  De weg, de laaste vier uur dat we reden was nog altijd rood.. en eigenlijk dacht ik hem roder te zien dan de dagen ervoor … gewoon met de gedachte hoeveel bloed hier gestroomd heeft … nu dit is mijn fantasie natuurlijk bij de gedachte van …  de eerste chinezen waren een feit ..  langs de weg zijn ze bezig vanuit Gulu een weg te maken naar het noorden ..  brede banen met constant camions die aan en oprijden zorgden voor kilometers stof vreten…  fuck .. wuk een boane maar ooit zal het een verbetering zijn voor de bevolking en zal het heel mooie noorden veel toegankelijk worden dan dat wij nu afgezien hebben..  de chinezen kijken hoe hun zwarte broeders het labeur doen gekleed in een blauwe overall met strooien chinees hoedje zitten ze langs de weg te koekeloeren en bevelen te geven … ik vraag me af hoe deze samenwerking is … een zenuwachtigvolk, altijd bezig uit een andere cultuur moet hier de plak komen zwaaien en de zwarte, sorry ik zeg het niet graag maar luie mannen in gank te steken..  

Vanmorgen sprong ik in mijn kleren en ging ik naar het toilet en douche.. op de weg ernaar toe voelde ik plotseling iets bewegen op mijn benen … ik stak mijn broek meteen af en zag een elegante spin over mijn benen omhoog kruipen riching Willietje :-)…  pff ik schrik niet rap maar mijn haar kwam recht op mijn armen en begon efkes toch te rillen … ze was onschuldig … een ding heb ik geleerd .. maar wist het eigenlijk al .. maar nonchalant dat ik soms ben … laat geen kleren op de grond liggen …  Op weg zijn we ook efkes gestopt voor een foto te nemen van het grootste vluchtelingenkamp in de tijd van de slachtingen van het LRA..  dit is nu aan het veranderen in een dorpje waar er weer leven in zat … ouderen leven hier niet meer zoveel door al de moorden dat hier gebeurd zijn, kinderen werden volwassen maar zijn getraumatiseerd …  als George ervan praat vertelt hij nog stilder dan normaal …  we stopten om enkele foto’s te nemen aan een winkeltje in het dorpje rond al die miserie en er kwam een meisje naar mij om 1000 shilling te vragen..  ze had dorst voor een frisdrankje … ik gaf het haar en ze riep me na GOD BLESS YOU … eentje van die 9O procent heel diepe katolieken in dit land …  ik riep haar na … I am not god but i want to make you happy :-)….   eerlijk gezegd miste ik al kort toen we weer op de normale weg reden de rode stoffige wegen die het landschap er rond veel mooier maken.. tis meer we become one gevoel dan die asvalt.. de scenery blijft hetzelfde maar de asfalt is er teveel aan alhoewel ik wel de mensen het jeunt …  al je in de auto zit heb je maar last van tegenliggers en auto’s die voor je rijden… loop je te voet met je kind op je rug slik je stof dat het niet mogelijk is … ocharme de vele voetgangers langs de stoffige wegen …  in hun beste kleedje, met een jerrykanneke up hun hoofd, met de fiets of brommer …  gelijk hoe … als je te voet bent ben je in rood stof als je thuiskomt :-)..  het landschap veranderde langzamerhand in een palmboomlandschap …  en na een te warme rit … de warmste sinds we hier zijn … begon George ..  impala’s, pumbas daar, een olifant daar en hij sloeg af van de weg en we kwamen aan een kleine kreek .. het stikte daar van de vogels …  heel veel verschillende reigersoorten, egyptische ganzen, ooievaars, kraanvogels (ik dacht er plots aan dat dit Lemmy zijn eerste woordje was tezamen met krokodil) en die zat aan de andere zijde te koekeloeren, verschillende soorten steltlopers, ibissen … in het ideale licht .. dus foto’s maken was de boodschap … enkele kingfishers vlogen op en aan in het water, enkele neushoornvogels lieten zich zien, in de verte kwam een eenzame giraf aangewandeld …  een olifant stal de show op enele meters van ons door met zijn oren te wapperen terwijl hij gras met zijn slurf aan het eten was …  wij waren aan de inkom gekomen van Muririshon falls …  na onze ingang betaald te hebben mochten we onze weg verder zetten voor een twintagtal kilometer door het zuidelijk deel van de park op zoek naar het pondje die ons moest overzetten naar het noordelijke deel waar we verblijven …  het pondje bracht ons over een stukje van de mighty NILE …  ik voelde me vereerd om kort de overzet te mogen doen over een van de belangrijkste rivieren van Afrika …  op deze korte overtocht zagen we al de eerste nijlpaarden in het zonnetje liggen en baden in hun rivier …  morgen moeten we er hopen zien naar het schijnt …  we zijn moe en voldaan van het harde reizen per auto aangekomen op een rustige lokatie in het park waar plotseling weer alles voor handen is … eten en drinken in overvloed…  de weg hier naartoe bracht ons over glooiend landschap vol met palmbomen zover het oog reiken kan … niet op elkaar gepland zoals in een plantage maar hier en daar eentje … daar tussen veel dieren .. vooral gazellesoorten, pumba beestjes, olifanten en een enkele giraf …  enkele mooie roofvogels stalen de show door sierlijk op een boom te gaan koekeloeren…  ja bam tis weer af … Oeganda klinkt voor westerlingen raar maar kom naar hier en geniet van al dat moois …  tis het meer dan waard …  iedere dag is een andere … een ander landschap, leuke ervaringen …  dxdx…  zelfs een volle dag zwaar reizen met de auto is af …  geloof me !!!!  De vertellingen dat ik deze middag postte is van een Nederlander die hier al drie maanden rondloopt in hetzelfde dorpje en alle dagen probeert iemand aan te spreken van wie hij is, wat hij doet en al van die dingen …  ik vroeg gistern zijn blog en nam hem door … vond het leuk dit met jullie te delen daar hij mooi schrijft en daar ik de mensen dat hij intervieuwde in die vier dagen ook tegen gekomen ben…  een heel ander vorm van reizen maar dienen gast is meer dan zestig, intellegent en schrijver …  dus … enjoy … het mijne :-) tralalalala en zijn deftig geschreven blogske … ik tik het in enkele kwartiertjes hij neemt een dag of twee voor een verhaaltje …  stop want tijd voor te denken aan mijn malaria pilleke …  

Dag twee … Muchison Falls National Park…  

Gisterenavond rond negen uur savonds in oes kaf gekropen want vanmorgen moesten we weer tegen zes uur paraat staan voor onze ochtendgame hier in het park…  we dachten van pff zo vroeg op voor wat en wie want dit park is zo groot al Nederland en Belgie samen..  Theetje gedronken, ons lunchpakket komen ophalen en rap rap rap weg voor bij de eerste zes auto’s te zijn aan de overzet aan de Nijl ..  we waren nummer zes dus konden we de eerste oversteek maken ..  op weg door het park zagen  we meteen weer de antilopen, de wrattezwijntjes hier pumba’s genoemd ..  de eerste echte stop was voor de zonsondergang te fotograferen, daarna kort twee hornbills dicht bij ons, een soort neushoornvogel..  de eerste giraffen kwamen in beeld maar vanop te verre afstand..  korts daarop twee girafkes recht voor onze neus …  een jonge en ook een heel oude madam .. George vertelde ons hoe donkerden hun vlekken komen hoe ouder ze zijn ..  kort daarop kwamen we aan de oevers van de Nijl intussen in het “gouden uurtje” .. het moment om te fotograferen … en we kregen de ene cadeau na de andere .. twee visarenden die genoten van het eerste zonlicht, een gier en verschillende soorten bijeneters…  dat zijn wereldprentjes gasten …  opeens zag George nog iets anders in de boom zitten … hij nam mijn verrekijker en wat hij dacht was waar … een verdoemde grote slang …  weg terug van de boorden van de Nijl de savannes binnen … opeens rinkelde zijn telefoon en in minder dan geen tijd zagen we drie auto’s naar elkaar rijden … wij met onze eigen wagen reden de savanne binnen, George zwijgend maar lachend .. na een korte rit richting bosjes zagen we drie jakhalzen die genoten van een restje van een prooi …  maar neen dit was een lucky one op zoek naar iets anders … vlug terug op de berijdbare paden en weer communicatie met een ranger in een andere wagen…  na kort overleg kreeg hij de toelating om weer in de savanne te rijden .. en bam daar lag ze een leeuwin die juist een beetje gejaagd had .. maar zonder succes … hijgend met haar muil breed open liggend in de schaduw van enkele bomen … ik had een soort antilope zien lopen in de verte met een typisch geluid dat we intussen geleerd hadden van George dat ze in gevaar was.. de leeuwin had in niet gezien in het licht gekleurde gras …  bij terug komst moest George drinkgeld geven aan de ranger … hij vertelde dat dit de beste manier was om te corresponderen, wij vonden het een lichte vorm van corruptie maar ja anders hadden we de leeuwin ook nooit gezien …  rij je zonder toelating en in het blijvend bijzijn van de ranger toch de savanne in en ze zien je toevallig dan betaal je een boete van 150 euro en is hij zijn vergunning kwijt …  een tijdje later kwamen we dan aan een meer die eigenlijk een stuk van de Nijl was … de naam ben ik vergeten …  daar, nog altijd in het mooie licht was er een combinatie te zien van vissertjes met lokalen in op zoek naar nijlbaarzen van soms wel 100 kilo’s en nijlpaarden waarop witte steltlopertjes zaten die afkoeling zorgen in de altijd hete zon..  na een 35 km rijden kwamen we dan terug aan de Nijl om weer de overtocht te maken naar het red hot chilli peppers campingkje …  we waren net te laat want onze auto kon niet meer mee met de overzet … wij drieën dan maar te voet opgestapt en dit stukje te voet gelopen …  bij het wachten kregen we nog een mooie show van enkele bavianen …  eentje zotdoend in de boom, een ander zijn baby aan het voeden …juist een welverdiende koude Nile Special biertje gedronken, de lekkerste van Oeganda en iets gegeten op een bankje hier in de natuur dicht bij het restaurant buiten …  We zagen net papa baviaan een van de auto’s binnen gedrongen en hem zien weg lopen met een hoop bavianen …  de kelner kwam ons verwittigen dat we moesten opletten met het eten dat we mee bezig waren en nog geen enkele minuten later zat hij achter mijn rug om aan te vallen … gelukkig sprong Gery recht en miek lawaai en stond de kelner klaar met zijn schietlap om stenen op hem af te schieten, ik dacht terug aan de taferelen in India … remember family ???  

Voor de verandering nog een lasagne gegeten en dan een uurke pauze en genoten van alle kleurrijke kleine vogeltjes en hun lawaai dat ze maakten …  en natuurlijk de camera is nooit ver weg .. om 13u30 terug naar het haventje om in te checken voor een boottocht op de Nijl naar de watervallen .. het was massive.. het was af …  ik denk dat dit de beste trip ooit geweest is wat landschap en aantal dieren per meter betreft… voor een tocht van twee uur …  hippo’s en  nijlkrokodillen in het water en de boot bracht ons langs de boorden om al wat dorst had te fotograferen en te filmen … olifantenfamilies badend in het water, wrattezwijntjes, giraffen, gazelles en honderden verschillende watervogels … ik heb nog nooit zoveel ijsvogels zien op en aan vliegen als vandaag .. speciallekes zoals de visarend… we telden er zes ..  met hun gekrijs vanuit de bomen .. de nek bewegend van voor naar achter … mijn verrekijker was mijn beste vriend mijn camera iets minder daar mijn lens niet goed genoeg is voor dit soort werk …reigers in alle groten en kleuren .. de slangenek meerdere keren gespot …  zijn nek beweegt net als een slang daarom deze naam ..  vanboven op het dek was het een hemel op aarde om 360 graden rond te kijken ..  we genoten allemaal met volle teugen en mijn medereizigers riepen kijk daar da, en kijk ginder …  wat een tochtje … Murichon telt de grootste populatie aan nijlkrokodillen en hypo’s ter wereld en wij waren er stille getuigen van in alweer een hete dag .. de locals schatten dat het ongeveer 38 graden was vandaag ….  in sommige bomen zaten vier kingfischers naast elkaar , bijeneters vlogen op en aan …  allerhande steltlopertjes zochten de rug op van de badenden en rustende nijlpaarden … met dit spectakel kronkelen we verder richting watervallen …  de stroom kwam zwaarder, de schuimkopjes staken hun kopjes op en plotseling in een draai het eerste zicht op de waterval …  nog een stop bij een rots waar iedereen op de foto mocht met de waterval op de achtergrond en dan aan wal voor een tocht van een uurke en een half naar boven om zicht te hebben in vogelvlucht op de op een na mooiste watervallen in mijn leven … wat een zicht…  wat een kracht … ik ging daar gerust enkele uren kunnen blijven zitten..  door de hevige regen in 1963 is er zelfs naast de eerste waterval een tweede ontstaan die ze liberty heten … waarom … net in dit jaar werd Oeganda afhankelijk en vrij…  op verschillende uitkijkposten zagen we telkens weer een andere scenery …  na een stevige wandeling in deze hitte kwamen we aan het punt dat de rivier zijn weg zocht naar beneden … indrukwekkend … het geluid dat de kracht van het naar beneden donderend water teweeg brengt …   de auto in en dan voor de eerste keer een beetje zot moeten rijden om uit het park te komen voor 19uOO.. langs de rode nauwe weg tussen de bomen zagen we massa’s baboons, hele families .. de apen met ulder witte en roze konte ge weet wel .. maar kan nu niet meer op hun nederlandse naam komen …  net uit het park zijn we nu aangekomen in onze lodge … hmmm … enkele hutten zonder frigo, zonder elektriek zonder niets … een douchke is er wel …  en een open voliere van wevertjes is het hier ook … het is een lawaai van jewelste en alle bomen hangen vol met hun zelfgemaakte kunstwerkjes .. de nestjes … de zwarte aan de ene kant de gele met zwart aan de andere kant … papa michel ge zout hier ogen tekort komen … wat een natuur … langs de weg zagen we twee mannen op een termietenheuveltje staan … George vertelde me dat het was om bereik te krijgen met hun telefoons .. haha de enige plaats blijkbaar waar da kan … op de boot kwamen we hollandse schoolkinderen tegen met hun leraars die hier twee weken vrijwilligerswerk komen doen in de Ark van Noah … ok we zagen ze bidden en dat vond ik niet helemaal ok tijdens de middag maar ze kwamen papa helpen, een zwarte strenge man die zich ontfermt over honderden kinderen die achtergelaten zijn net ze geboren zijn door hun arme moeders die geen geld hebben om er voor te zorgen …  in vuilbakken, op stortplaatsen of gewoon op straat vinden ze deze kinderen …  de leraar vertelde dat zijn leerlingen er echt miserie mee hadden dit allemaal te horen en te zien … wie niet …  ook dat is oeganda … voila zie … love you all en de dagen vliegen hier voorbij … jammergenoeg vnv weer geen facebooktime … neen zal niet lukken …  we zitten plotseling weer een beetje in de wildernis … het brand hier op enkele meters van ons hutje, steken de brousse in brand en de man van het huis is op weg met pijl en boog … jagertje spelen in het donker ..   … maar iedereen vind dit normaal …  tis hier pikkedonker … en onze hut is oerheet zonder niets van verkoeling …  ja met de nmbs is het een beetje reizen maar hier in Oeganda ook hoor …  maar het was een dag die 1O1 om 1OO verdiend !!!!   mogen er nog zulke volgen …