Ik kwam nu in een heel andere omgeving terecht. Dit was de hel. Ik kwam van een school waar iedereen zichzelf was, wat voor buitenstaanders abnormaal en raar was, was in het KSO doodnormaal.

Meisjes liepen nu met hakken, handtassen, lange blonde haren en korte rokjes. Daar stond ik dan met mijn rugzak, kort haar en jeansbroek op mijn sneakers.

Na de eerste dag kwam ik huilend thuis. Ik was boos op mijzelf, omdat ik niet beter mijn best had gedaan.

Heel even heb ik mij proberen aanpassen, maar elke dag op hakken naar school komen kon mijn hallux valgus niet aan en korte rokjes waren helemaal mijn ding niet.

Zo werd ik dat rare, verlegen meisje.

Uiteindelijk na 6 maanden leerde ik mijn klas kennen. Beetje bij beetje werd ik meer aanvaard.

Het motto van deze school was ‘leg de lat hoog’, maar de lat lag echt wel superhoog. In het KSO had ik 2 uurtjes natuurwetenschappen, nu had ik 3 uur chemie en 1 uur fysica. Ik hoorde dingen waar ik nog nooit van gehoord had. Alles was niet voor mij. En omdat ik het ook niet meer gewoon was om te studeren heb ik ook dit jaar opnieuw moeten doen.

Mijn ouders waren heel erg kwaad, dat ik weeral het vijfde middelbaar moest doen, omdat ik volgend hen alles voor een tweede keer zou gezien hebben.

Ik heb het hen met handen en voeten proberen uitleggen dat alles anders was, zelf in Frans en Wiskunde zag ik allemaal andere dingen. Ze hielden er geen rekening mee dat het van het tweede middelbaar geleden was dat ik nog eens chemie, fysica en biologie gezien had.

Er is veel ruzie geweest die periode.

De tweede keer het vijfde middelbaar in TSO ging iets beter.  Al had ik er soms wel moeite mee dat mijn klasgenoten allemaal 2 jaar jonger waren. Ik heb dat dan maar opgelost door mij aan te passen aan hun niveau, wat niet zo moeilijk was.

In de klas dat ik nu zat had ik mijn beste vriendinnetje gevonden, Louise. Louise heeft een grote mond, zegt alles wat ze denkt en had op het einde van het jaar serieus wat nota’s en strafstudies bijeen geraapt. Maar Louise was ook ontzettend slim. Als zij vergeten studeren had voor een toets, kon zij in de les daarvoor de leerstof eens lezen en dan nog een 10 halen. Ik was daar heel jaloers op. Door haar kreeg ik ook de motivatie om door te zetten en veel te leren. Dankzij haar heb ik die laatste 2 jaren mijn beste rapporten ooit gehad. Ik moest er wel veel voor werken en had dan nog maar in de 70, Louise had 80 zonder veel moeite.

In het zesde middelbaar zat ik dan weer even in een dipje, ik zag op Facebook vrienden waarmee ik ooit in de klas had gezeten, statussen zetten over hun examens in het hoger en over hoe ze bijna afgestudeerd waren. Ik vond mijzelf een sukkel, ik zat nog maar in het zesde middelbaar maar mijn leeftijdsgenoten waren al bijna afgestudeerd. Ik had even genoeg van school. Ik deed zo mijn best om uiteindelijk rond de 70 te hangen. Ik kon werken zoveel ik wou, 80 dat haalde ik gewoon niet.

Enkele weken voor de laatste examens was ik zo moe, ik had zoveel gewerkt en er bijna niets voor in de plaats gekregen. Bij een, voor mij, goed rapport kreeg ik thuis altijd de reactie “’t Zal wel nekeer tijd worden zeker?!”

Ik vond dat ik thuis niet genoeg steun kreeg en dat mijn vele werk niet geapprecieerd werd.

Ik ben dan 2 weken thuis gebleven van school, ik moest rusten en vond dat alles wat ik deed nutteloos was.

Van school uit hebben ze mij die periode enorm goed geholpen, ze verstonden dat ik het moeilijk had. Ze hebben mij terug de moed gegeven om er in te vliegen. Ik was er terug klaar voor. En ik ben de school er mijn hele leven dankbaar voor dat ik dankzij hen niet heb opgegeven. Zonder hen had ik de school opgegeven en had ik nooit mijn diploma van het secundair gehaald.

De proclamatie was de gelukkigste dag van mijn leven, mijn harde werk werd eindelijk beloond. Al was mijn examenrapport niet zo goed. Het belangrijkste was dat ik weg was van het middelbaar en nu eindelijk ook in het echte studentenleven kon stappen.