Ik was altijd een kind dat graag naar school ging, tot ik in het middelbaar terecht kwam. Ik vond het een grote aanpassing. In het lager kom je nog met iedereen overeen, vanaf het middelbaar heb je dan de 2 grote groepen. Je hebt de ‘seuten en de nerds’ met daarboven het ‘populaire’ groepje.

Het zal niet moeilijk te raden zijn dat ik bij de seuten behoorde. Al deed ik er wel alles aan om bij de populaire meisjes te horen. Maar uw best doen is niet altijd genoeg.

Deze twee jaren waren best wel moeilijk. Plots had ik elke dag 6 verschillende leerkrachten gezien die ik allemaal moet aanspreken met meneer of mevrouw. Wat was er mis met juf en meester?

Ik kreeg elke dag hopen huiswerk mee naar huis en de toetsenweek werd vervangen door examens.

In het lager was het nog voldoende om de vragen die ik in de klas had opgelost vanbuiten te leren want diezelfde vragen kwamen ook op de grote toets. Nu moest ik de vragen van in de klas kunnen toepassen op een andere vraag dat op het examen gesteld werd.

Een van de grootste aanpassingen voor mij was dat ik nu al mijn boeken moest meedoen naar huis. Ik had nu geen schoolbank meer waar ik mijn boeken in kon steken. Het gevolg hiervan dat we allemaal kennen: EEN VEEL TE GROTE EN ZWARE BOEKENTAS.

We lachen allemaal met de eerstejaars en hun grote boekentassen, maar we zijn allemaal zo geweest !

Ik was dus een heel verlegen seutje, ik werd gepest, maar op die momenten had ik dat niet door. Ik was al blij als de ‘populaire’ meisjes tegen mij spraken dus had ik niet door dat ze eigenlijk met mij lachten. Ik denk dat ik redelijk naïef was.  

Ik was een voorbeeldige leerlinge, mijn huiswerk was altijd op tijd af (behalve mijn boekbesprekingen, daar had ik een hekel aan), haalde goede punten, babbelde niet tijdens de lessen, … Bijna een echte seut eigenlijk. 

05-02-2015 om 18:04 geschreven door Non-Fiction  

Alles gebeurt tegenwoordig via computer en smartphones. Facebook, Instagram, Twitter, …

Alles wordt online gezet. Dus waarom zou ik daar dan ook niet aan meedoen?

Ik ben een meeloper.

Vanaf dat ik kon schrijven heb ik een dagboek gehad, de hele lagere schoolperiode kwamen daar enkel korte verhalen in als;

“Liefste dagboek,

Vandaag ben ik naar school geweest, het was heel leuk.”

Of de zin die bij elk lagere schoolkind op bijna elke pagina tevoorschijn kwam:

“liefste dagboek,

Ik ben verliefd op (…) , maar hij weet het niet, ik durf het hem niet zeggen”

Vaak stonden hier ook nog de nodige schrijffouten bij.

Tot op vandaag heb ik nog steeds een dagboek, ook al ben ik 20 jaar. Op een dagboek bijhouden staat echt geen leeftijd hoor. Een dagboek is belangrijk voor mij. Ik ben niet iemand die zomaar kan vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik kan niet zeggen hoe ik mij voel. Mijn gevoelens kan ik enkel schrijven en zelf dat lukt dan nog niet altijd. Maar als ik niet schrijf, krop ik ze op, tot grote frustratie van mijn omgeving en mezelf.

Tenzij iemand mijn dagboek leest is er niemand die weet hoe ik mij voel. Dus niemand die mij kan helpen of steunen.

Waarom schakel ik nu over van een papieren dagboek naar een online dagboek?

Als eerste wil ik jullie graag vervelen met mijn leven.

Ten tweede geeft een online dagboek soms advies, wat een papieren dagboek niet kan.  

Met dat advies geven, bedoel ik jullie. Jullie mogen altijd een berichtje nalaten als jullie daar zin in hebben. Dan heb ik eindelijk eens een dagboek dat ook eens iets naar mij schrijft.

De eerste verhalen die volgen gaan over het verleden, een verhaal begint altijd bij het begin.

Mijn geboorte, peutertijd, kleutertijd en lagere schooltijd sla ik alvast over. Zoals bijna elk kind zijn dit de jaren zonder zorgen. Ik spoel direct door naar het middelbaar. 

05-02-2015 om 18:03 geschreven door Non-Fiction  

Naam: Juliette

Leeftijd: 20 jaar

Geslacht: vrouw

Geboorteplaats: Gent

Opleiding: Logopedie, Artevelde

Huisdieren: 9 katten, 2 honden, 1 vogel

Burgerlijke staat: 2 jaar samen met Lars

05-02-2015 om 18:02 geschreven door Non-Fiction