You only got one life, so make sure you live it right
05-02-2015
#3. Derde, vierde en vijfde middelbaar KSO
Deze 3 jaren
waren tot nu toe de beste jaren van mijn leven. Omdat ik architecte wou worden
later ben ik vanaf het derde middelbaar naar een kunstschool gegaan. Op deze
school leerde ik mezelf kennen. Ik was niet meer verlegen, ik durfde nu opkomen
voor mezelf, werd af en toe uit de klas gezet omdat ik te veel te vertellen had
en heb verschillende keren na schooltijd de koer en gangen mogen vegen. Ik had
die periode plots ook veel vrienden, wat ik niet gewoon was. Ik werd de
grappenmaker van de groep. Bleek nu dat ik eigenlijk niet op mijn mama leek van
karakter, want zij was ook verlegen, maar dat ik meer weg heb van mijn papa,
hij is ook een echte grappenmaker.
Omdat ik
niet kon omgaan met de vrijheid op deze school en ik de praktijklessen niet kon
combineren met de theorielessen ben ik niet door het vijfde middelbaar geraakt.
Ik vond het te veel werk waardoor ik eigenlijk bijna niets meer deed voor school.
In dat
vijfde jaar heb ik ook een grote tegenslag gehad. Mijn mémé was toen
onverwachts gestorven. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Dan had ik het
zelf ook een beetje opgegeven.
De praktijkexamens
heb ik niet meegedaan en ik was bijna voor alle andere vakken gebuisd.
Mijn mama
was heel kwaad en heeft mij naar een andere school gestuurd.
Ik was
altijd een kind dat graag naar school ging, tot ik in het middelbaar terecht
kwam. Ik vond het een grote aanpassing. In het lager kom je nog met iedereen
overeen, vanaf het middelbaar heb je dan de 2 grote groepen. Je hebt de seuten
en de nerds met daarboven het populaire groepje.
Het zal niet
moeilijk te raden zijn dat ik bij de seuten behoorde. Al deed ik er wel alles
aan om bij de populaire meisjes te horen. Maar uw best doen is niet altijd
genoeg.
Deze twee
jaren waren best wel moeilijk. Plots had ik elke dag 6 verschillende
leerkrachten gezien die ik allemaal moet aanspreken met meneer of mevrouw. Wat
was er mis met juf en meester?
Ik kreeg
elke dag hopen huiswerk mee naar huis en de toetsenweek werd vervangen door
examens.
In het lager
was het nog voldoende om de vragen die ik in de klas had opgelost vanbuiten te
leren want diezelfde vragen kwamen ook op de grote toets. Nu moest ik de vragen
van in de klas kunnen toepassen op een andere vraag dat op het examen gesteld
werd.
Een van de
grootste aanpassingen voor mij was dat ik nu al mijn boeken moest meedoen naar
huis. Ik had nu geen schoolbank meer waar ik mijn boeken in kon steken. Het
gevolg hiervan dat we allemaal kennen: EEN VEEL TE GROTE EN ZWARE BOEKENTAS.
We lachen
allemaal met de eerstejaars en hun grote boekentassen, maar we zijn allemaal zo
geweest !
Ik was dus
een heel verlegen seutje, ik werd gepest, maar op die momenten had ik dat niet
door. Ik was al blij als de populaire meisjes tegen mij spraken dus had ik niet
door dat ze eigenlijk met mij lachten. Ik denk dat ik redelijk naïef was.
Ik was een
voorbeeldige leerlinge, mijn huiswerk was altijd op tijd af (behalve mijn
boekbesprekingen, daar had ik een hekel aan), haalde goede punten, babbelde
niet tijdens de lessen, Bijna een echte seut eigenlijk.
Alles
gebeurt tegenwoordig via computer en smartphones. Facebook, Instagram, Twitter,
Alles wordt
online gezet. Dus waarom zou ik daar dan ook niet aan meedoen?
Ik ben een
meeloper.
Vanaf dat ik
kon schrijven heb ik een dagboek gehad, de hele lagere schoolperiode kwamen
daar enkel korte verhalen in als;
Liefste
dagboek,
Vandaag ben
ik naar school geweest, het was heel leuk.
Of de zin
die bij elk lagere schoolkind op bijna elke pagina tevoorschijn kwam:
liefste
dagboek,
Ik ben
verliefd op ( ) , maar hij weet het niet, ik durf het hem niet zeggen
Vaak stonden
hier ook nog de nodige schrijffouten bij.
Tot op
vandaag heb ik nog steeds een dagboek, ook al ben ik 20 jaar. Op een dagboek
bijhouden staat echt geen leeftijd hoor. Een dagboek is belangrijk voor mij. Ik
ben niet iemand die zomaar kan vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik kan
niet zeggen hoe ik mij voel. Mijn gevoelens kan ik enkel schrijven en zelf dat
lukt dan nog niet altijd. Maar als ik niet schrijf, krop ik ze op, tot grote
frustratie van mijn omgeving en mezelf.
Tenzij
iemand mijn dagboek leest is er niemand die weet hoe ik mij voel. Dus niemand
die mij kan helpen of steunen.
Waarom
schakel ik nu over van een papieren dagboek naar een online dagboek?
Als eerste
wil ik jullie graag vervelen met mijn leven.
Ten tweede
geeft een online dagboek soms advies, wat een papieren dagboek niet kan.
Met dat
advies geven, bedoel ik jullie. Jullie mogen altijd een berichtje nalaten als
jullie daar zin in hebben. Dan heb ik eindelijk eens een dagboek dat ook eens
iets naar mij schrijft.
De eerste
verhalen die volgen gaan over het verleden, een verhaal begint altijd bij het
begin.
Mijn geboorte,
peutertijd, kleutertijd en lagere schooltijd sla ik alvast over. Zoals bijna
elk kind zijn dit de jaren zonder zorgen. Ik spoel direct door naar het
middelbaar.
