doorgaandoorgaandoorgaan niet nadenken gewoon doorgaan en dan een woord, een onschuldig grapje, een goedbedoelde opmerking en plots breekt de dam en is er geen stoppen meer aan zou hij het beseffen, de Tekenaar, dat hij dit alles heeft aangericht ? zou hij leren uit dit proces ? ik vrees er voor, ik weet haast zeker van niet en toch heeft hij mijn dag verpest, grondig verpest. en niet alleen mijn dag maar ook mijn week, mijn weekend, me in de ogen van zoveel mensen, zo kwetsbaar gemaakt de tranen zitten al een hele week zo aan de oppervlakte hier onder vuur liggen daar onder vuur liggen hoe lang hou ik dat vol ? de Vrouw en ik we vechten maar zijn gedoemd te verliezen tegen zoveel overmacht de sluis gaat open en het vocht vloeit. geen stoppen aan, hoe graag ik dat ook zou willen. ik ben kwaad maar wat helpt het ik voer denkbeeldige gesprekken met hem en zijn compaan maar wat baat het ? ik moet sterker zijn dan hen dit niet aan me laten vreten maar aan de andere kant wil ik dat hij dit weet wil ik dat hij beseft hoe kwaad ik ben, hoe gekwetst ik ben, hoe ongelukkig dit me maakt keerzijde van het verhaal de steun en de bemoedigende woorden van mensen die er echt toe doen telt dat niet dubbel ? het zou moeten alleen voel ik me verraden, gekwetst en gebruikt en misschien heb ik dat allemaal wel toegelaten, zelf gezocht, misschien maar daarom verdien ik het nog niet om op die manier behandeld te worden. sorry meneer de tekenaar, hier stopt ons verhaal.
