Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou schrijven. Maar het word mij teveel, ik kan het mentaal niet meer aan. Er dwalen gedachten als spoken door mijn hoofd. Het grote probleem is dat ik Hassan elke dag opnieuw moet zien. Hij doet me herinneren aan wat vorige week gebeurt is. En nu ik nog amper tegen hem wil spreken, laat staan spelen, is het voor hem ook wel duidelijk wat er aan de hand is. Hij mag dan ook wel zijn psychologische problemen hebben, hij zal nooit weten wat ik moet doorstaan. Normaal zouden twee beste vrienden nu steun zoeken bij elkaar, haar hier gebeurt juist het omgekeerde. Ook al wou ik het liever anders, maar ik kan er gewoon niets aan doen. En daarom heb ik met veel spijt in mijn hart, Hassan verraden door in zijn lemen hut mijn uurwerk te verstoppen. Daarna ben ik, zoals een echte etter die ik ben, bij vader gaan klagen dat iemand mijn uurwerk moest gestolen hebben. Toen vader ontdekte dat het uurwerk onder Hassan zijn kussen lag, zijn Hassan en zijn vader vertokken. Vader drong nog aan om te blijven, maar in Afghanistan staat een zware straf op stelen, en dus vond Hassan’s vader  het al genereus genoeg dat er geen straf volgde voor hun twee.

“Ze hadden beiden gehuild; ik zag het aan hun rode, gezwollen ogen. Ze stonden hand in hand voor Baba, en ik vroeg me af hoe en wanneer ik het vermogen had gekregen om zo veel pijn te veroorzaken.
Baba stak meteen van wal en vroeg: 'Heb je dat geld gestolen? Heb je Amirs horloge gestolen, Hassan?'
Hassans antwoord was één enkel woord, uitgesproken met een dunne, raspende stem: 'Ja.'
Ik kromp ineen, alsof ik een klap gekregen had. Ik voelde mijn hart zinken en bijna had ik de waarheid eruit gegooid. Toen begreep ik het: dit was Hassans laatste offer voor mij. Als hij nee gezegd had, had Baba hem geloofd, want we wisten allemaal dat Hassan nooit loog. En als Baba hem geloofde, zou ik de beschuldigde partij worden; ik zou alles moeten uitleggen en ik zou ontmaskerd worden. Baba zou het me nooit ofte nimmer vergeven. En dat leidde tot nog een inzicht: Hassan wist het.” p.88

21-03-2013 om 23:16 geschreven door NielsB  

Helaas is er ook altijd een keerzijde van de medaille, en deze is eerder traumatisch zwart. Het geeft me een ongemakkelijk en onzeker gevoel. Ik besef maar al te goed dat ik zo’n gebeurtenis met anderen moet delen om mijn hoofd te verlichten. Dit is echter heel moeilijk voor mij, hopelijk kan via dit anonieme toch een weg vinden naar psychische vrijheid.  Het zou enorm deugd doen als er enkele lezers zijn die met me willen praten over het probleem in kwestie. Thuis merken ze wel dat er iets niet goed zit. Maar wat zullen ze waarschijnlijk nooit weten. En dat lijkt me best want het was laf van me om gewoon toe te kijken en niet te reageren.

“ 'Je laatste kans, Hazara.'
Hassans antwoord was dat hij de arm met de steen in de aanslag bracht.
'Zoals je wilt.' Assef knoopte zijn winterjas los, deed hem uit en vouwde hem langzaam en nadrukkelijk op. Hij legde hem tegen de muur.
Ik deed mijn mond open en had bijna iets gezegd. Bijna. De rest van mijn leven was misschien anders gelopen als ik dat wel had gedaan. Maar ik deed het niet. Ik keek alleen toe. Verlamd.
Assef maakte een gebaar met zijn hand en de twee andere jongens kwamen in beweging, vormden een halve cirkel en sloten Hassan in de steeg in.
'Ik ben van gedachten veranderd,' zei Assef. 'Je mag de vlieger houden, Hazara. Je mag hem houden, zodat hij je altijd zal doen denken aan wat ik nu ga doen.'
Toen viel hij aan. Hassan slingerde de steen naar hem toe. Hij trof Assefs voorhoofd. Assef slaakte een kreet en stortte zich op Hassan, die tegen de grond sloeg. Wali en Kamal volgden.
Ik beet op mijn vuist. Deed mijn ogen dicht.” P.64

21-03-2013 om 23:15 geschreven door NielsB  

Papa is voldaan. Eindelijk kijkt hij is niet op me neer, eindelijk mag ik eens trots zijn op mijzelf! Althans als papa erbij is, want als ik alleen met Hassan op stap ben voel ik me koning te rijk, dan kan niemand of niets mijn eer schaden. Hassan mag dan wel mijn enige en beste vriend zijn, hij is en blijft mijn onderdaan. Behalve vandaag, want deze dag was de mooiste uit mijn leven! Het is me gelukt om met een beetje hulp van Hassan het vliegertoernooi te winnen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik vader trots heb gezien. Ik kon zijn hoopvolle blik in men rug voelen. Hij hoeft zich ook niet meer te bewijzen, overal hoor je nog van papa’s roemvolle vliegerjaren. Je had hem moeten zien zitten, languit aan het relaxen in een comfortabele stoel met zo’n heerlijke tas koffie. Onthoud mijn woorden, op een dag zal ik meer roem bezitten dan papa kent want het is weer gebleken wie de beste van de hele wereld is! Op die dag zal papa mij eindelijk moeten aanvaarden als de heerser van Kabul!

“Tegen drie uur die middag waren er wolken aan komen drijven en de zon was erachter verdwenen. De schaduwen begonnen langer te worden. De toeschouwers op de daken pakten zich in sjaals en dikke jassen in. We waren nog maar met z'n zessen en ik was nog steeds in de lucht. Mijn benen deden pijn en ik had een stijve nek. Maar met elke vlieger die verslagen werd groeide mijn hoop, zoals sneeuw zich vlokje voor vlokje op een muur verzamelt.

Mijn ogen keerden steeds terug naar een blauwe vlieger die het afgelopen uur dood en verderf had gezaaid.” P.57

21-03-2013 om 23:14 geschreven door NielsB