Helaas is er ook altijd een keerzijde van de medaille, en
deze is eerder traumatisch zwart. Het geeft me een ongemakkelijk en onzeker
gevoel. Ik besef maar al te goed dat ik zon gebeurtenis met anderen moet delen
om mijn hoofd te verlichten. Dit is echter heel moeilijk voor mij, hopelijk kan
via dit anonieme toch een weg vinden naar psychische vrijheid. Het zou enorm deugd doen als er enkele lezers
zijn die met me willen praten over het probleem in kwestie. Thuis merken ze wel
dat er iets niet goed zit. Maar wat zullen ze waarschijnlijk nooit weten. En
dat lijkt me best want het was laf van me om gewoon toe te kijken en niet te
reageren.
'Je laatste kans,
Hazara.'
Hassans antwoord was dat hij de arm met de steen in de aanslag bracht.
'Zoals je wilt.' Assef knoopte zijn winterjas los, deed hem uit en vouwde hem
langzaam en nadrukkelijk op. Hij legde hem tegen de muur.
Ik deed mijn mond open en had bijna iets gezegd. Bijna. De rest van mijn leven
was misschien anders gelopen als ik dat wel had gedaan. Maar ik deed het niet.
Ik keek alleen toe. Verlamd.
Assef maakte een gebaar met zijn hand en de twee andere jongens kwamen in
beweging, vormden een halve cirkel en sloten Hassan in de steeg in.
'Ik ben van gedachten veranderd,' zei Assef. 'Je mag de vlieger houden, Hazara.
Je mag hem houden, zodat hij je altijd zal doen denken aan wat ik nu ga doen.'
Toen viel hij aan. Hassan slingerde de steen naar hem toe. Hij trof Assefs
voorhoofd. Assef slaakte een kreet en stortte zich op Hassan, die tegen de
grond sloeg. Wali en Kamal volgden.
Ik beet op mijn vuist. Deed mijn ogen dicht. P.64
Papa is voldaan. Eindelijk kijkt hij is niet op me neer,
eindelijk mag ik eens trots zijn op mijzelf! Althans als papa erbij is, want
als ik alleen met Hassan op stap ben voel ik me koning te rijk, dan kan niemand
of niets mijn eer schaden. Hassan mag dan wel mijn enige en beste vriend zijn,
hij is en blijft mijn onderdaan. Behalve vandaag, want deze dag was de mooiste
uit mijn leven! Het is me gelukt om met een beetje hulp van Hassan het
vliegertoernooi te winnen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik vader
trots heb gezien. Ik kon zijn hoopvolle blik in men rug voelen. Hij hoeft zich
ook niet meer te bewijzen, overal hoor je nog van papas roemvolle
vliegerjaren. Je had hem moeten zien zitten, languit aan het relaxen in een
comfortabele stoel met zon heerlijke tas koffie. Onthoud mijn woorden, op een
dag zal ik meer roem bezitten dan papa kent want het is weer gebleken wie de
beste van de hele wereld is! Op die dag zal papa mij eindelijk moeten
aanvaarden als de heerser van Kabul!
Tegen drie uur die
middag waren er wolken aan komen drijven en de zon was erachter verdwenen. De
schaduwen begonnen langer te worden. De toeschouwers op de daken pakten zich in
sjaals en dikke jassen in. We waren nog maar met z'n zessen en ik was nog
steeds in de lucht. Mijn benen deden pijn en ik had een stijve nek. Maar met
elke vlieger die verslagen werd groeide mijn hoop, zoals sneeuw zich vlokje
voor vlokje op een muur verzamelt.
Mijn ogen keerden
steeds terug naar een blauwe vlieger die het afgelopen uur dood en verderf had
gezaaid. P.57
