Ok, eindelijk een moment rust gevonden om mijn belevenissen van de laatste week neer te schrijven.Want geloof me, veel stilzitten heeft er nog niet ingezeten!

Dinsdag om 13.45 stegen ik, Willem (de andere Antwerpse uitwisselingsstudent), de papa en zijn vriendin met het vliegtuig op richting Sabiha Gökçen, de luchthaven op de Aziatische zijde van Istanbul. Een gewaagde keuze, zo bleek, toen we in de vooraf gehuurde shuttlebus stapten. Ik had al veel over het verkeer gehoord, maar dit sloeg echt alles. Rijvakken, defensief rijden en hoffelijkheid zijn hier onbekende begrippen, en dus waren we meer op het verkeer aan het letten dan het uitzicht van de stad. Dat nam niet weg dat de eerste blik op deze metropool echt adembenemend was.

Daarna met onze zware koffers toen naar ons appartement gestapt. Toen de kotbaas ons onze kamer toonde had ik wat gemengde gevoelens: de living, keuken en badkamer zijn zeker ruim genoeg, maar mijn slaap/studeerkamer is een veredelde bezemkast. Enfin, zeuren helpt toch niet dus we maken er het beste van. Na het uitpakken zijn we nog iets gaan eten in een van de betere restaurants op de istlikal caddesi (de plaatselijke winkelstraat, die echt honderd keer groter is dan de meir) en hebben we geen te zotte dingen meer gedaan. De dag erna de toerist uitgehangen en gingen we met mijn vader en zijn vriendin het centrum wat verkennen. Tenminste, dat was de bedoeling...

 Om onze hoek zagen we een bus met “topkapi” op staan, dus namen we die (het topkapipaleis is een van de belangrijkste bezienswaardigheden in het centrum). Bleek topkapi ook een wijk te zijn in het district Fatih, het meest conservatieve deel van de stad! Hier weg geraken deed mij veel denken aan droppingen van vroeger in de chiro. Mannen met lange baarden en vrouwen in doeken gewikkeld vulden het straatbeeld , niemand sprak hier een woord engels en de mensen werden zelfs kwaad als we hen iets in het engels vroegen. Uiteindelijk toch de weg gevonden en naar de basilica cistern (een ondergrondse wateropslagplaats van Justinianus) en de Hagia Sophia gegaan. De foto’s hiervan zijn te vinden op facebook!

’s Avonds was het dan tijd om afscheid te nemen van mijn vader. Geen simpel moment eerlijk gezegd, maar de korte pijn bleek het beste en in de huidige wereld van chat en skype zullen we het allebei wel overleven. Enfin, direct na het afscheid hebben Willem en ik kennis gemaakt met enkele personen van onze appartementsblok, en zijn we op hun appartement iets gaan drinken. Al liepen de gedachten over “iets” drinken wel sterk uiteen... Het was dan ook niet verbazend dat we hierna bijna 2 uur hebben liggen zoeken naar de plaatselijke ESN-bar, waar iedereen al weg was toen we arriveerden. Geen grote ramp, we zullen hier waarschijnlijk nog wel enkele avonden doorbrengen.  De volgende dag nogal lui geweest en ’s avonds kennisgemaakt met enkele Oostenrijkse meisjes die 2 verdiepingen boven ons wonen. De Duitse vrienden die we de dag ervoor hadden leren kennen zijn ook nog gekomen, waardoor Willem en ik mekaar meer dan eens “don’t mention the war” hebben toegefluisterd.

Vrijdag zijn we dan naar het Erasmusbureau gegaan waar we ons papierwerk in orde gingen brengen. Dat dachten we toch, maar dit bleek een pak moeilijker dan we dachten. Toen we er aankwamen, en wanneer we voorbij een metaaldetector en met kalashnikovs bewapende politiemannen/soldaten waren gepasseerd, wist niemand het bureau zijn. Na veel vijven en zessen er dan toch geraakt, en bleek dat er niemand engels sprak. Met gebarentaal dan ook wat formulieren mee gekregen die we dan maandag moesten terugbrengen. Nog langer wachten dus op onze studentenkorting op het openbaar vervoer...

Zaterdag zijn we dan met onze – twee keer raden – Duitse bovenbuur het topkapipaleis gaan bezoeken. And ze Topkapipalace was veilly good! Een enorm paleis met een gigantische tuin en een bijhorend museum met allemaal antieke Ottomaanse voorwerpen. Zeker de moeite waard voor geïnteresseerden die Istanbul willen bezoeken! In het Topkapipaleis bleek wel weer het organisatorisch talent van onze universiteit. Om 15:00 kregen we een smsje van een of andere medewerker dat er om 16:00 een meeting was in het andere deel van Istanbul. Onmogelijk dus om er te geraken... Maar dat heeft onze avond niet verpest. Via de Oostenrijkse meisjes zijn we meegegaan naar een kotfeestje van een zekere Johannes. Dit leek heel erg op de Amerikaanse teen movie-feestjes: 60 man op één appartement die in een serieuze party mood waren. Toen Johannes schrik had dat zijn appartement het ging begeven zijn we naar een plaatselijke club gegaan waar een Turkse Duitser ons op de een of andere manier gratis heeft binnen gekregen. Onderhandelen is deel van de Turkse cultuur,  bleek eens te meer. Het was een zalige avond, feesten met uitzicht op de Bosporus heeft iets speciaal...

De dag erop heeft Alper (de Turkse Duitser) ons uitgenodigd om iets te komen drinken in de buurt van de Galatatoren. Zijn vorig kot was hier vlak naast op het hoogste verdiep. Op het dak hadden we een wondermooi uitzicht op de stad, de galatabrug en de Gouden Hoorn, en hebben we weer wat gesocialised met andere erasmussers, terwijl we genoten van een typisch Turks gerecht waar Alper voor had gezorgd.

Maandag zijn we er dan eindelijk in geslaagd om de nodige administratie in orde te brengen en hebben we onze ijskast eindelijk eens tot op een menswaardig niveau gevuld. Zondag- en maandagavond twee gezellige pokeravondjes gehouden met enkele kotgenoten, en dinsdag zijn we voor de eerste keer naar onze campus gegaan waar we de komende maanden les zullen volgen. Een soort mengeling van een Amerikaanse, sportieve campus met bijhorend sportstadion, en een vervallen Oost-duitse. Na wat info te hebben gekregen over het papierwerk dat ons nog te wachten staat hebben we dan geluncht met enkele mede-erasmussers en twee studentes die zich hebben opgegeven om zich over Erasmussers te ontfermen. Grappige anekdote: in de cafetaria konden we enkel met vork en lepel eten, omdat ze vrezen dat agressieve politiek geinspireerde studenten mekaar anders met messen te lijf zouden gaan. Gepassioneerd volk wel, ik moet het ze nageven. Gisterenavond zijn we dan iets gaan eten met 2 Italiaanse meisjes waarvan we er  1 hadden leren kennen op de campus. Daarna nog samen enkele pintjes gedronken op ons appartement en dan gaan slapen.  

Ik heb het hier voorlopig enorm naar mijn zin. Ik voel me precies op vakantie (ok, dat zal wel minderen wanneer ik effectief les heb) en het gegeven dat zo veel andere erasmussers in een soortgelijke situatie zitten waar ze wel actief een vriendenkring moéten opbouwen zorgt voor een erg aparte, aangename sfeer. Het feit dat bijna niemand Engels praat is niet altijd simpel maar zorgt ook vaak voor hilarische toestanden waar we onszelf met gebarentaal moeten behelpen en de Turken effectief moeite doen om ons in die gebarentaal te beantwoorden.

Morgen en overmorgen staan er twee erasmusfeestjes op het programma, en overmorgen komt er een Turkse vriendin hier een week logeren, dus nieuwe verhalen zullen waarschijnlijk snel volgen! Ik hou jullie op de hoogte!