Nickelodeon en BosBros. Film-TV Productions/Illustre BV zijn een unieke samenwerking aangegaan. BosBros. heeft in samenwerking met Illustre BV voor Nickelodeon de nieuwe tekenfilmserie Pim & Pom geproduceerd. De serie is gebaseerd op de succesvolle verhalen van Mies Bouhuys met de karakteristieke illustraties van Fiep Westendorp.
Pim & Pom gaat over twee poezen die allerlei avonturen beleven. Pim en Pom dromen, spelen, fantaseren en gaan op ontdekkingstocht rond hun huis zoals ook kinderen dat doen als ze hun naaste omgeving verkennen.
Al in 1958 schreef Mies Bouhuys (1927-2008) het eerste verhaaltje van Pim en Pom voor Het Parool. Illustratrice Fiep Westendorp (1916-2004) ondersteunde de verhaaltjes met de karakteristieke Pim & Pom tekeningen. Fiep Westendorp is in Nederland en België vooral bekend vanwege haar illustraties van Jip en Janneke. Met Pim & Pom haalt Nickelodeon een serie in huis met een nationaal erfgoed. Voor Nickelodeon is Pim en Pom een mooie aanvulling op de huidige succesvolle preschool programmas als Dora en WonderTeam.
BosBros. Film-TV Productions is bekend van speelfilms en televisieseries als Het Zakmes, Abeltje, Minoes, Knofje, het Paard van Sinterklaas en de zojuist uitgebrachte film Hoe overleef ik mezelf?
Superster The Family Battle startte op maandag 20 oktober met de audities. Gedurende 2 weken volgen we de kandidaten en hun familieleden tijdens de bijzonder leuke auditierondes. Van kleurrijke figuren tot euforische ontladingen, van diepe teleurstellingen tot hilarische missers. Je ziet het allemaal te zien in Superster - The Family Battle.
Vanaf maandag 3 november starten dan gedurende 5 weken de battle-rondes. Hierin nemen telkens twee familieteams het op maandag, dinsdag en woensdag tegen elkaar op tijdens wervelende muzikale zang- en dansbattles. Inzet van deze battles is een plaats voor de halve finales die je te zien krijgt in de week van 8 en 15 december.
En wie de halve finales weet te behalen, heeft ook de finale in het vizier: een grandioze, spetterende, één-uur-durende finale-uitzending op 22 december!
Maandag 22 december om 18.50 uur is de Finale Superster The Family Battle te zien op Nickelodeon.
Avatar-FanArt-Verhalen >> AVATAR: HOE HET BEGON >> Deel 3
FanArt Verhalen > Deel 3 (Stukje 9-12) ----------------------------------------------------------
DEEL 9 Jynn spreekt Ik merkte dat er steeds vaker groepjes dorpelingen mompelend rondliepen en abrupt stopten als ik langskwam. En op een gegeven moment, het moest er een keer van komen, werd ik ingesloten. 'Wij willen weten waar jij steeds heengaat.' zei Lao, een kleine vrouw met een grote mond. Ik probeerde me er nog uit te liegen, maar zonder veel hoop. 'Ik weet niet waar je het over hebt. Ik wandel gewoon graag.' Maar weer riep Lao: 'Je liegt! Je zoekt vreemde monsters op! Je bent een gevaar voor dit dorp, ik heb het zelf gezien!'. Het was alsof ik vanbinnen in ijs veranderde. Als ze mij met Bran had gezien, was er geen uitweg mogelijk. Ik keek hulpzoekend om me heen. Mijn moeder en zussen stonden angstig aan de rand van het groepje, van hen hoefde ik geen hulp te verwachten. Net toen ik me klaarmaakte om tegen mijn eigen dorp te vechten, hoorde ik plotseling iemand roepen: 'Laat haar met rust!'. Ik keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam, net als de rest van het dorp, en daar, eenzaam en met een speer in zijn handen, stond Zang. Zang was een zwijgzame jongen, iets ouder dan ik was, die op zijn twaalfde zijn ouders had verloren tijdens een brand, en sindsdien weinig behoefde had aan gezelschap. Eerlijk gezegd kende ik hem nauwelijks, maar ik kon hem op dit moment wel zoenen. 'Wat bedoel je, laat haar met rust? Geloof jij soms wel dat ze altijd maar aan het wandelen is in de bergen?' schreeuwde Lao. 'Nee, maar ik geloof ook niet dat ze slecht is. Misschien heeft ze gewoon geen zin om met jouw om te gaan.' Bang! Die zat! dacht ik. Maar hoewel ik hem heel dankbaar was, was het alsnog twee tegen honderd. Toen hoorde ik, voor de tweede keer, een onverwacht geluid. Bran! En ja hoor, daar kwam hij aanvliegen. Ik gebruikte luchtsturing om op zijn rug te komen en vloog weg. In paniek vroeg ik aan de stem: 'En wat moet ik nu doen?' De tijd is gekomen om je lotgenoten te ontmoeten. Vertrouw op Bran, hij wijst je de weg..
DEEL10 Torac spreekt 'Hé, prins lafaard!' Met een geïrriteerde zucht draaide ik me om. 'Karm, je roept dat nu al jaren naar me. Word toch eens een keertje volwassen!' riep ik tegen hem. Dat had ik beter niet kunnen doen. Meteen sneerde hij: 'Ik, volwassen worden? Jij bent hier de kleuter! Je loopt hier maar wat rond, zit iedereen in de weg en je durft nog geen mes aan te raken! En bovendien(hij liet zijn stem dalen tot een sissend gefluister), ik ga er tenminste niet 's nachts stiekem vandoor.' Ik probeerde wat te zeggen, maar mijn keel was opeens kurkdroog. Toen ik weer kon praten, klonk de woorden zacht en kinderachtig. 'Hoe weet jij dat?' 'Oh, kom op zeg! Je denkt misschien dat je wel zo'n goede sluiper bent, maar ik hoor het van kilometers afstand als je opstaat en er vandoor gaat.' en hij lachte. Woede steeg in me op. Ik was het zat. Jaren van pesterijen en flauwe opmerkingen had ik kunnen verdragen, maar dit was de druppel. Ik stuurde een enorme golf op Karm af en gooide hem tegen een ijsberg aan. D e golf bevroor en Karm zat hopeloos vast. Er viel een doodse stilte, waarin iedereen van mij naar Karm keek. 'Je zoekt het zelf maar uit!' riep ik kwaad. Ik draaide me om en liep weg. Pas toen ik al zo ver was gelopen dat het dorp bijna niet meer zichtbaar was, werd ik me bewust van de gevolgen van mijn inpulsieve daad. Als ik terugkeerde, zat ik in ergere problemen dan ooit te voren. Gelukkig kwam de stem me te hulp. Vannacht is het volle maan. Gebruik je watersturen om hier weg te komen, naar het land. De maan zal je de weg wijzen. zei de zachte vrouwenstem. Hoewel het me niet erg aanstond om er vandoor te gaan, was ik aan de andere kant ook wel nieuwschierig naar de rest van de wereld.
Die nacht zeilde ik op een grote golf over het water, op weg naar het land...
DEEL11 Chan spreekt Ik was die dag in een vrolijke bui. Ik zat wat te fluiten, totdat ik geschreeuw hoorde, afkomstig van de berg waar de dasmollen zaten. Ik rende er naartoe en kreeg de schrik van mijn leven. Mijn meesters waren er, maar ze waren omringt door bijna alle jagers van mijn volk. Ik rende naar één van de jagers toe en vroeg wat er aan de hand was. 'Dat zie je toch? We zijn van plan die beesten hier weg te krijgen.' zei de jager, die Xi-Xin heette. 'Maar waarom? Wat hebben die dieren ons dan gedaan?' vroeg ik, in een poging mijn gedachten op orde te krijgen. Xi-Xin keek me verbaast aan en zei toen arrogant: 'Ik weet niet waar jij de laatste tijd met je hoofd hebt gezeten, maar er is een tijdje geleden al besloten dat die beesten, die ons nu al jaren volgden, een mogelijk gevaar kunnen zijn. En bovendien,' vervolgde hij dromerig 'heeft de vader van Yu-Min de hand van zijn dochter belooft aan de krijger die één van de beesten dood.' Eikel, dacht ik. Ik voelde nu paniek opkomen. De dasmollen waren geweldige aardemeesters, maar ze hadden te weinig ruimte om iets te kunnen beginnen. Ik stapte resoluut naar voren en ging voor mijn meesters staan. Er schoot nog wel door me heen dat ik me hierna nooit meer in het dorp kon vertonen. Het kon me niet veel schelen, mijn volk was mijn volk al niet meer. Ik stuurde een enorme golf aarde naar de jagers, die allemaal werden weggeslingerd. Behalve Xi-Xin. Om één of andere reden was hij blijven staan. Pas toen ik het zag, was het al te laat. Hij had een speer naar een van de dasmollen geslingerd, en recht in de nek geraakt. Ik liet de aarde onder de voeten van Xi-Xin oomhoogschieten, en hij vloog uit het zicht. Het kon me weinig schelen of hij het zou overleven. Ik keek naar de gewonde dasmol, maar zag dat het te laat was. Hij ademde of bewoog niet meer, de speer had zijn nek gebroken. Ik liep naar hem toe en sloot zijn ogen, zoals ze vroeger in het dorp ook deden als iemand was gestorven. De dasmol naast me uitte een hartverscheurende kreet, pakte me toen met haar staart op en zette me op haar rug. Ik hield me automatisch vast aan haar vacht, en ze schoot er vandoor. Ik verkeerde in een soort shocktoestand, en steeds dezelfde gedachte zat in mijn hoofd: Het is mijn schuld. Ik had ze moeten waarschuwen, ik had het kunnen weten. Ik had Xi-Xin moeten raken. Het is allemaal mijn schuld. Toen klonk er nog een anderen stem in mijn hoofd: De enige die hier schuld aan hebben zijn de jagers. Sommige dingen zijn gewoonweg niet te voorkomen. Zonder jouw zouden de beide dasmollen dood of gevangen zijn geweest. Nu kunnen jij en je meester samen ontsnappen. Ik had geen kracht meer om te vragen waar we heengingen. Ik had veel om over na te denken...
DEEL12 Miu spreekt Gelukkig zijn...Het was alsof ik een oude herinnering terug had, van mijn vader die me liet rijden op zijn rug en mijn moeder die lachend toekeek. Toch was dit geluk anders. Mijn ouders waren dood en toch leken ze dichterbij dan ooit. Met vuursturen. Ik leerde dat vuur niet alleen dood betekende, maar ook leven. De twee draken, Ran en Cha, leerden mij om beurten wat ze wisten(en geloof me, dat was veel). Het waren twee van de mooiste jaren van mijn leven, maar toch had ik nog steeds het gevoel dat ik iets miste. Ik besloot het aan de stem te vragen. Volgens de dorpelingen moet je eerst allemaal rare dingen op bepaalde plaatsen doen om met een mysterieuze stem te praten, maar gelukkig was dit veel gemakkelijker. Als hij mij wilde spreken, deed hij dat gewoon, als ik hem wilde spreken, ging ik vaak naar het graf van mijn ouders, daar wist ik zeker dat ik niet werd gestoord. Je hebt nu alles geleerd dat Ran en Cha je kunden leren. Het word tijd dat je je eigen weg kiest. zei de stem. 'Bedoel je dat ik moet vertrekken?' vroeg ik met gemengde gevoelens. Aan de ene kant leek het me geweldig om meer van de wereld te zien, maar aan de andere kant wilde ik geen afscheid van Ran en Cha. Het kon me eerlijk gezegd niet veel schelen dat ik mijn geboortedorp moest verlaten. Waarschijnlijk kon de stem gedachtes lezen, want hij zei: Maar je maar geen zorgen. Je meesters zullen met je meegaan. Je hoeft ze in het dorp niks te vertellen. 'Alsof ik normaal gesproken ook al zoveel vertelde.' grinnikte ik. Toen werd ik weer serieus. 'Maar waar moet ik dan heen?' Steek de zee over, en ga naar het hart van het land dat daarachter zit. Daar zul je een paar interresante personen ontmoeten. De stem verdween, en ik moest mijn best doen niet te huppelen toen ik terugging naar het dorp...
Vrijdag 3 Oktober!!! FanArt Verhaal Avatar > Hoe Het Begon DEEL 3
Onze excuses dat vorig weekend dat FanArt verhaal niet doorging > Dit weekend is het nog onbekend of we het kunnen plaatsen. Misschien zal het zijn dat we volgende week een Avatar-week hebben.. Vrijdag 3 Oktober is er alvast DEEL 3 zeker.
Ook is het niet zeker of we dit weekend De Kokende Rots DEEL 2 gaan kunnen plaatsen. We gaan het dan nog hebben over deze netstyling die nu loopt.
Ik doe mijn best; maar ik heb een drukke agenda. ;) Het komt er allesinds nog allemaal.
