Laatste tijd heb ik een Afghaanse boek gelezen “Brieven aan mijn dochters”.
Ik vond het een zeer goed boek, daarom plaats ik de recente van het boek hier.

Recente, Brieven aan mijn dochters

Auteur: Fawzia Koofi

Titel: Brieven aan mijn dochters

De auteur, Fawzia Koofi schrijft haar levensverhaal.
Ze was geboren in een klein dorp, in de provincie Badakhshan. Ze had een grote familie, werd vader had 7 vrouwen en 23 kinderen. Ze schrijft in haar boek over haar vader, broers, zussen en over haar moeders. Ze beschrijft de situatie van een Afghaanse vrouw van toen, de relatie tussen de vrouwen van haar vader. En ook nog over de manier hoe ze werden behandeld: de slagen die ze kregen van haar vader als ze iets verkeerd deden.

Fawzia’s vader werkte voor de stad, als parlementslid. Hij was de vertegenwoordiger van de provincie Badakhshan. Toen Fowzia nog een kind was, werd haar vader neergeschoten door de Moedjahedin in hun eigen provincie. Nadat haar vader werd vermoord, vluchtte ze uit hun dorp samen met haar moeder, zussen en broers.

Uiteindelijke landden ze in hoofdstad Kabul. In Kabul beslist ze om naar school te gaan. Met de steun van haar moeder mocht ze onderwijs volgen, als eerste meisje van het gezin. Na de school vertelde ze haar schoolverhalen aan haar moeder die met enthousiasme naar haar luisterde.

Wanneer de Moedjehedin de strijd tegen SU hadden gewonnen, moesten ze uit veiligheidsoverwegingen terugkeren naar hun geboorteplaats. De burgeroorlogen barstten uit in Kabul en na hun vertrek werd haar lievelingsbroer neergeschoten.

Na een jaar of twee keerde ze terug naar de hoofdstad, maar ze kon niet meer zoals vroeger genieten van Kabul. Ze werd verplicht een boerka te dragen, wat ze niet leuk vond.  De stad was veranderd, overal vielen raketten. Iedere dag werden er nieuwe verhalen verspreid over hoe een vrouw werd verkracht, hoe ze werd geslagen en vernederd op openbare plaatsen en hoe scholen dichtgingen. Maar ze had nog altijd niet opgegeven, ze ging nog altijd haar lessen Engels volgen.

Na enige tijd werd alles slechter, de burgeroorlog was voorbij maar de Taliban waren nu aan de macht. Alles ging stuk: scholen werden verbrand en de mooiste Buddhas of Bamiyan werden tot ontploffing gebracht.

Fawzia moest opnieuw stoppen met haar studies, ze moest weeral vluchten uit hoofdstad. Ze moest weg van de man die ze ondertussen had leren kennen. Haar wereld werd nog eens zwart. Maar ze ging niet opgeven.

Later zou ze als eerste vrouw uit het gezin trouwen met de man waar ze van hield. Ze had het geluk leren kennen. Ze had twee dochters en een leven waarvan ze droomde, maar het duurde niet lang. Haar echtgenoot overleed na de folteringen van de Taliban. Toen besloot ze om de politiek in te gaan.

Fawzia werkte als parlementslid, ze ijverde voor vrouwenrechten en werkte in scholen. Ze stelde zich in 2014 kandidaat voor de presidentsverkiezingen; jammer genoeg werd ze niet verkozen.

Fawzia schijft op het einde van Ieder hoofdstuk van het boek een brief aan haar dochters. En op het laatst (op het einde) somt ze de moderne geschiedenis van Afghanistan op.