Laatste tijd heb ik een Afghaanse boek gelezen Brieven aan
mijn dochters.
Ik vond het een zeer goed boek, daarom plaats ik de recente van het boek hier.
Recente, Brieven aan mijn dochters
Auteur: Fawzia Koofi
Titel: Brieven aan mijn dochters
De auteur, Fawzia Koofi schrijft haar levensverhaal.
Ze was geboren in een klein dorp, in de provincie Badakhshan. Ze had een grote
familie, werd vader had 7 vrouwen en 23 kinderen. Ze schrijft in haar boek over
haar vader, broers, zussen en over haar moeders. Ze beschrijft de situatie van
een Afghaanse vrouw van toen, de relatie tussen de vrouwen van haar vader. En
ook nog over de manier hoe ze werden behandeld: de slagen die ze kregen van
haar vader als ze iets verkeerd deden.
Fawzias vader werkte voor de stad, als parlementslid. Hij
was de vertegenwoordiger van de provincie Badakhshan. Toen Fowzia nog een kind
was, werd haar vader neergeschoten door de Moedjahedin in hun eigen provincie.
Nadat haar vader werd vermoord, vluchtte ze uit hun dorp samen met haar moeder,
zussen en broers.
Na een jaar of twee keerde ze terug naar de hoofdstad, maar
ze kon niet meer zoals vroeger genieten van Kabul. Ze werd verplicht een boerka
te dragen, wat ze niet leuk vond. De
stad was veranderd, overal vielen raketten. Iedere dag werden er nieuwe
verhalen verspreid over hoe een vrouw werd verkracht, hoe ze werd geslagen en
vernederd op openbare plaatsen en hoe scholen dichtgingen. Maar ze had nog
altijd niet opgegeven, ze ging nog altijd haar lessen Engels volgen.
Na enige tijd werd alles slechter, de burgeroorlog was
voorbij maar de Taliban waren nu aan de macht. Alles ging stuk: scholen werden
verbrand en de mooiste Buddhas of Bamiyan werden tot ontploffing gebracht.
Fawzia moest opnieuw stoppen met haar studies, ze moest
weeral vluchten uit hoofdstad. Ze moest weg van de man die ze ondertussen had
leren kennen. Haar wereld werd nog eens zwart. Maar ze ging niet opgeven.
Later zou ze als eerste vrouw uit het gezin trouwen met de
man waar ze van hield. Ze had het geluk leren kennen. Ze had twee dochters en
een leven waarvan ze droomde, maar het duurde niet lang. Haar echtgenoot
overleed na de folteringen van de Taliban. Toen besloot ze om de politiek in te
gaan.
Fawzia werkte als parlementslid, ze ijverde voor
vrouwenrechten en werkte in scholen. Ze stelde zich in 2014 kandidaat voor de
presidentsverkiezingen; jammer genoeg werd ze niet verkozen.
Fawzia schijft op het einde van Ieder hoofdstuk van het boek
een brief aan haar dochters. En op het laatst (op het einde) somt ze de moderne
geschiedenis van Afghanistan op.
