De laatste dagen waren erg  emotioneel geweest, alles wat mis kon gaan ging dat ook, maar ik bleef bewust kiezen voor de positieve aanpak. Ik smeet me op zaken die voor mij belangrijk zijn, babbelde met mensen die voor mij veel betekende en ging voor projecten die goed aanvoelden.

Vandaag begon helemaal anders: op weg naar het werk dacht ik te rijden, naast de auto van de mama van mijn eerste vriendje. Ze leek er in ieder geval enorm op en net op dat moment speelde ook ons vroegere liedje, een liedje dat meer dan 18 jaar oud is en meestal niet op de commerciële radio's wordt afgespeeld. Door dit signaal wist ik dat het een dag kon worden vol met betekenisvolle signalen, dus moest ik mijn ogen en oren goed openhouden. 

Na het werk ging ik eerst crossfitten, een beetje fysieke uitputting zou me goed doen, dacht ik bij mezelf. Toen de oefeningen begonnen en ik aan het roeien was, sprak een meisje me aan. Ik herkende ze  en vroeg voorzichtig ben je geen vriendin van Nick? Het bleek zo te zijn en ik dacht bij mezelf "weer een signaal". Na het crossfitten had ik me opgegeven voor een hostessenjob als toiletdame en begon vol goede moed aan mijn shift. Zoals altijd kreeg ik er energie van en deed ik een babbeltje met de mensen. En dan kwam die ene jongen van 19 jaar.... 

"Waarom doe je deze job?", vroeg hij vrij direct. Hij ging verder 'Waarom zou iemand toiletten poetsen?'  Heel direct antwoordde ik terug "waarom zou je het niet doen?". Hij ging verder "Waarom doe je dit dan?". Tot mijn eigen verbazing, hoorde ik mezelf zeggen: 'Het brengt me rust, voor mij is dat een moment van volledig mezelf te zijn, ik denk even niet na, doe aan fysieke oefening en ik ben sociaal met de mensen". "ik snap het nog niet goed" antwoordde hij. Ik ging verder: "ik heb nogal een stressvol leven en door dit te doen ben ik gewoon iemand met één verantwoordelijkheid: "namelijk ervoor te zorgen dat de mensen met een goed gevoel buiten gaan". Hij zweeg even en ging dan verder "ik begrijp het niet, je gaat toiletten poetsen om een moment van rust te creëren, voel je je niet dan beter dan dat?". Resoluut antwoordde ik neen. Als rasechte boeddhist, ben ik ervan overtuigd dat ik een deel van de wereld vorm en op de één of andere manier verbonden ben met vele mensen. Ik vind dat je een job moet gedaan hebben, zodat je je kunt identificeren met die personen en daardoor ook echt anders ernaar gaat kijken. Toen ik mezelf dat hoorde vertellen, viel plots alles in elkaar: waarom ik graag de telefoons van collega's aannam; ik wilde niet dat de anderen me zien als iemand die zich beter voelt en daardoor kan ik ook beter de job van mijn collega's begrijpen. Hierdoor ga ik ook anders in het leven staan, en babbel ik met iedereen op mijn werk Argenta: van poetsvrouw tot directeur. 

"Ik vind je raar, maar tegelijkertijd ook interessant' zei de jongen me. 'Waarom wil je hier je tijd aan spenderen als je ook op andere manieren rust kunt vinden?, is het voor het geld?".  "Nee, dat is het niet; Ik leef volledig volgens mijn gevoel. Als ik morgen een reis wil boeken, dan boek ik een reis. Wil ik morgen een studie aanvatten, dan doe ik dat, enzovoort. Nu is dit iets wat ik voel dat ik nodig heb". De jongen keek me megaraar aan en begon te vertellen: "Ik leef ook volledig naar mijn gevoel, mijn moeder is vermoord en sindsdien kies ik bewust voor het leven en ben ik beginnen te geloven". Ik zou mezelf niet zijn moest ik hier niet op ingaan: "Als je gelooft in iets hoger, wat is dan de levensles dat je hebt moeten trekken van de dood van je mama?". Ik schrok van mijn eigen woorden, maar het kon twee kanten uitgaan: ofwel kreeg ik klop ofwel ging dit een erg interessant gesprek worden. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei" Deze vraag heeft niemand me nog niet gesteld, maar ik geloof er heel sterk in dat de dood van mijn mama ervoor gezorgd heeft dat ik haar levensvisie verder breng, namelijk het helpen van mensen". BAM, nu was ik stil van zijn antwoord. 

Vervolgens ging hij verder: "Leef je wel volgens je gevoel, want ik denk eerlijk gezegd van niet" "Ik voel dat je bij je vrienden jezelf kan zijn maar ook niet overal". Verbaasd keek ik rond mij: "Zouden er hier candid camera's hangen?" maar ik vond er geen. Zoals altijd, was ik eerlijk en zei 'Ik voel me inderdaad een gypsy, iemand die graag in een leuk dorpje zou wonen met zicht op water, en waar je s'avonds het dorpsgevoel hebt van bijeenkomen bij een kampvuur of op het dorpsplein'. Toch zie ik mijn vrienden en familie doodgraag en zou ik niet zonder hen kunnen leven. Ik flapte er nog uit "en natuurlijk is er ook nog de maatschappelijke druk". 

"Je moet wel bewust voor je leven kiezen" zei hij. Ik gaf hem gelijk en antwoordde 'dat klopt, volgens de statistieken zou ik nu een drugsaddict of andere verslavingen moeten hebben,als je ziet wat ik al hebt meegemaakt, maar ik kies er elke dag bewust voor om het beste van mezelf te geven, aan mij en aan anderen". Vervolgens ging ik verder "maar ik heb wel geleerd dat je ook aandacht aan jezelf moet besteden, anders verlies je jezelf. Ik wil binnen 10 jaar een andere persoon zijn dan dat ik nu ben, en binnen 20 jaar een andere dan dat ik binnen 10 jaar ben", Ik wil blijven evolueren en mezelf blijven heruitvinden. 

De jongen keek me verbaasd aan en zei oprecht "Ik denk dat je al veel verder had kunnen staan, je houdt jezelf tegen". BAM, weer een slag in het gezicht. "Nee, ik weet wat ik nog wil bereiken, maar ik moet er geduld voor uitoefenen. Zonder verdriet is er geen geluk, en zonder minder leuke kanten zijn er ook geen hele toffe momenten. Ik kom zeker waar ik wil staan, maar nu is de tijd er nog niet rijp voor. Ik voel dat megahard". 

Vlucht je dan niet voor jezelf? zei hij. 1 zin maar het betekende zoveel. Hij ging verder: "je zoekt excuses om niet te doen wat je echt wilt, je gaat op reis om dat dorpsgevoel te vinden, je luistert naar andere mensen om die zorgende rol te vinden, je poetst toiletten om je rust te vinden en om die zorgende rol te hebben". 

Deze jongen, ook al was hij maar 19 en had al zoveel meegemaakt, had zoveel mensenkennis dat ik er van achterover viel. Niet letterlijk natuurlijk,anders zou dat pijn gedaan hebben, zo een marmeren vloer is niet de meest zachtaardige ondergrond. 

"je gaat  nog van me horen, je zult wel zien" antwoordde ik hem. "Ik ben zeker dat ik nog wel wat kan betekenen, en het zal zeker iets zijn met het helpen van mensen". "Daar ben ik zeker van", zei hij, "ik heb van jou al meer geleerd dan van andere mensen tesamen en het feit dat ik je mijn verhaal toevertrouw zonder je te kennen betekent dat je iets speciaal hebt op menselijk vlak". Al glimlachend dacht ik terug aan alle onbekende mensen die hun verhaal aan mij toevertrouwde en bedankte de jongen enorm voor het mooie compliment en sloot het gesprek af met "volgens mij weet jij ook nog niet wat voor een impact dit verhaal op me heeft gehad, misschien ben jij wel het ultieme signaal geweest dat ik inderdaad iets moet gaan doen met deze unieke karaktereigenschap".