Het is mijn laatste dag in Lombok en ik geniet van de zoveelste bananenpannenkoek en een heerlijk theetje. Rondom mij bevindt zich een prachtig natuurgebied en ik voel me enorm verbonden met mijn omgeving en mezelf. Ik krijg een warm en gelukkig gevoel vanbinnen. Alvorens naar de bus te gaan, besluit ik nog even mijn Facebook te checken om op de hoogte te blijven van nieuws van het thuisfront. Tot mijn verbazing zie ik dat de bompa van Nick overleden is en ik word overmand door verdriet. Als rasechte perfectionist zeg ik tegen mezelf "Verman je Vanessa, je hebt alles om gelukkig te zijn, stop met huilen". Tegelijkertijd ben ik ook kwaad op mezelf omdat ik mijn gevoelens in het openbaar durf te tonen. 

Zoals steeds in het leven, dien je zaken los te laten en verdere stappen te nemen. Ik besluit naar Gili Air te gaan, een eiland dat (volgens de boekjes) een echt Bounty - eiland is. "Net wat ik op dit moment nodig heb", bedenk ik bij mezelf. Aangekomen op Gili Air, besluit ik dat ik een chocolade ijsje verdiend heb (emo - eter weet je wel). De Indonesische ober brengt het me en we beginnen te praten. Hij vertelt me dat hij oorspronkelijk van Lombok is, maar in de zomermaanden hier komt bijwerken om zijn familie te onderhouden en zelf geld te verdienen. Hij kan hier tot 250 euro per maand verdienen, wat wel een erg hoog bedrag is voor Indonesië. Samen kijken we hoe de zon ondergaat en er een prachtig natuurfenomeen voor onze ogen zich afspeelt. Het bezorgt me een kippevelmoment (HSP -er weet je wel) en ik ben ontroerd.Zachtjes begin ik te huilen. De Indonesische jongen brengt me een zakdoek en samen kijken we hoe de zon verder verdwijnt. 

"Wat scheelt er" vraagt hij en ik vertel het verhaal van de bompa van Nick. Ik voeg eraan toe dat ik totaal geen recht heb om verdrietig te zijn want ik ben hier aan het genieten van de reis van mijn leven en dat alleen Nick zijn familie het recht heeft om zo te huilen. In stilte blijven we een aantal minuten zitten en dan zegt hij opeens :"Weet je wat ik doe als ik verdrietig ben?, "dan kijk ik naar de zee en luister ik naar de golven, dat is toch het prachtigste geluid ooit". Instemmend knik ik en ik besluit van onderwerp te veranderen. Iets wat ik altijd doe, als ik vind dat ik teveel aandacht krijg.

"Wat is je droom?", vraag ik hem oprecht. Hij antwoordt: Mijn grootste droom is om naar Engeland te reizen; ik wil de Big Bang zien, Harrods en Buckingham Palace bezoeken".Hij ging verder: "Elke keer als er Engelse toeristen zijn, vraag ik hen om foto's van Londen te laten zien". " Wanneer wil je dan gaan?", vraag ik hem. Met een lachje antwoordt hij: "Ik spaar 10 euro per maand dus binnen 20 jaar sta ik er". Ik bewonderde deze jongen enorm voor zijn geloof in zichzelf en in zijn dromen. Mijmerend dacht ik aan mijn grote levensdroom, namelijk het opzetten van een groot ontwikkelingsproject in Quetzaltenango, Guatemala. Een droom die ik had opgeborgen, omdat het me te onrealistisch leek. 

Met een klap op mijn stoel, word ik uit mijn gedachten gehaald. De Indonesische jongen toont me trots een map met allerlei informatie over Engeland. Hij toont me zijn dagplanningen, de tours die hij wilt doen en de musicals die hij wilt zien. Ik ben zwaar onder de indruk hoe deze jongen met zijn droom omgaat en bedenk me dat mijn droom misschien ook niet zo onrealistisch is. Ik moet maar in mezelf blijven geloven. 

In totaal zouden we 4 dagen samen spenderen met mooie zonsondergangen, inspiratievolle gesprekken en domme mopjes. Op dag 5 voelde ik intuïtief aan dat ik hier mijn levensles had geleerd en besloot verder te reizen. Om de cirkel rond te maken, at ik nog snel een chocolade ijsje (emo - eter again). De jongen bracht me het ijsje en zei: "ik heb nog een cadeau voor je". Hij gaf  me de mooiste schelp die ik ooit had gezien. "Als je ooit nog verdrietig bent, leg deze schelp naast je en luister naar de Indonesische zee en zijn golven". Hij ging verder: "Blijf in jezelf geloven en geef je dromen nooit op". Ik was enorm ontroerd en gaf hem een knuffel (iets wat ik echt nooit doe). Alvorens naar de boot te stappen zei ik hem: "Binnen 20 jaar zie ik je in Londen en dan nemen we samen een foto aan de Big Ben". 

Stress... het was de afgelopen 2 weken continue in mijn lichaam. Ik voelde het in elke spiertje, adertje en lichaamsdeel. Door een opeenstapeling van kleine en grote moeilijkheden, geraakte ik in een constante staat van overprikkeling. Als HSP - er is dit iets wat je absoluut moet proberen te vermijden, dus vandaar dat ik regelmatig sport, yoga beoefen en mijn dagelijkse rust neem. Helaas, had ik een blessure opgelopen tijdens het crossfitten waardoor ik geen enkele sport meer kon beoefenen. De overprikkeling stapelde zich op en tegen beter weten in, besloot ik me dan terug te trekken in mijn comfortzone en alle sociaal contact af te schermen. Bij het weinige sociale contact zorgde ik er dan voor dat ik zeker niet te zichtbaar was voor de andere persoon en mij op die manier onzichtbaar  maakte om vervelende vragen zoals "hoe gaat het met je" te vermijden. Toen ik eindelijk een wat stabielere prikkelingsniveau had bereikt en vorige week vrijdag durfde af te spreken met een oude vriend, keek ik dan ook enorm hard uit naar deze afspraak. Toen hij echter afbelde, wegens ziekte (kan hij natuurlijk niets aan doen), geraakte ik weer in zo een mate overprikkeld dat ik mijn eerste paniekaanval kreeg na 1,5 jaar paniekaanval - loos te zijn. Wie ooit al een paniekaanval heeft gehad, weet dat dit een verschrikkelijk gevoel is en bij mij veroorzaakt het een gevoel van nog meer onzichtbaarheid als ik dan alleen ben. 

De volgende dag stond de ChiroVierselLoop op het programma. Door dat weekje rust, had ik besloten dat het daar zou zijn om mijn eerste 15 km te lopen in 2018. Hier moest het gebeuren. Aangekomen in Viersel was het prachtig weer, de organisatie was top en ik besloot ervoor te gaan. Ik moest en zou die 15 km lopen. Mensen om me heen stonden met elkaar te praten, gezellig pintje te drinken en ik stond er alleen maar wél genietend van het zonnetje. 

Het startschot werd gegeven en we begonnen eraan. De eerste 8 km liepen goed (haha, wat een woordspeling, goeike Vanessa). Toen kreeg ik ineens een blijn op mijn linkervoet en enorme steken in mijn rechterlong. Ik kon niet meer, de fysieke pijn was verschrikkelijk. Zelfs het mooie landschap met het water kon me niet meer boeien. Ik pepte mezelf op met "Vanessa, nog 2 km en dan is het 10 km, dan kan je wel opgeven". Alhoewel mijn motto steeds is "opgeven is geen optie", ging het niet meer.

Op 9.5 km gebeurde er iets onwaarschijnlijks. Een ietsje oudere man, ik schat hem rond de 55, kwam naast me lopen en zei" je bent er bijna, niet opgeven meisje".  Al lachend riep ik hem toe "normaal moet ik nog een ronde doen, maar ik ga het opgeven". Hij zei simpelweg "Niet opgeven" en liep verder.

Ik kwam aan het 10 km punt en moest kiezen: links was voor binnen te komen, rechts voor door te gaan. Ik besloot het nog een kans te geven en koos rechts. En daar gebeurde er iets héél mooi: de ultraloper stond er. Hij zei "meisje, je hebt niet opgegeven, nu gaan we dit samen tot een goed einde brengen". Ik bleef maar doorgaan over de blijn en over de steken. Hij vertelde me het verhaal van hoe hij met lopen was begonnen. Vroeger in de lagere school werd hij gepest en voelde hij zich zo onzichtbaar, gebukt onder de mentale pijn. Om de mentale pijn te verbijten, begon hij met lopen. Liever wat fysieke pijn dan mentale pijn, dacht hij. Plotseling door mee te doen aan loopwedstrijden, werd hij een zichtbaar persoon en begonnen mensen hem te appreciëren zoals hij was. 

Buiten adem, luisterde ik fascinerend naar zijn verhaal en hij vertelde verder "Toen ik korte wedstrijden meeliep, wou ik steeds meer, en uiteindelijk ben ik nu een ultraloper. 100 km of meer, het doet me niets meer". We waren al aan 12 km en helemaal uitgeput zei ik "Ga maar verder lopen, ik moet trager gaan". Strijdvaardig zei hij "Meisje, als je trager moet, dan moet dat maar. Niets moet in een loopwedstrijd; loop op je eigen ritme. Ik heb beloofd om dit met jou uit te lopen, dus gaan we dat ook doen". Ik besloot om mijn laatste weerstandsargument in de strijd te gooien : "maar ocharme die seingevers moeten hier dan nog zo lang staan en dat alleen voor mij". Zijn krachtige antwoord was: "jij bent minstens even belangrijk als de rest en al moeten ze hier nog een uur staan, je hebt dit verdiend". Tranen rolde van mijn wangen, mede door de pijn maar ook door dit antwoord. Eindelijk voelde ik me terug zichtbaar voor iemand, en tegelijkertijd kreeg ik van hem de belangrijkste levensles ooit: ik maakte mezelf onzichtbaar voor andere personen. Door mensen weg te duwen, maakte ik me onzichtbaar. Terwijl ik als HSP - er, enorm veel nood heb aan verbinding. 

We liepen naar de 13.5 km en ik vroeg hem oprecht "waarom doe je dit?. In onze maatschappij is het de ieder - voor - zich mentaliteit en liefst nog de bedoeling om andere mensen zwakker te maken, zodat je zelf er sterker uitkomt". Hij antwoordde: "ik heb geleerd om steeds het positieve te zien en ik geloof in de kracht van de mensheid, samen kunnen we elkaar sterker maken door kleine dingen voor elkaar te doen". "We zijn er bijna, nog 1.5 km en dan ga je zien dat je meer kunt dan je oorspronkelijk van plan was". We kwamen aan een kerkhof, waarbij een plakkaat stond: 14 km. "Symbolisch", dacht ik bij mezelf, "ik moet straks niet ver meer gaan" en glimlachte om mijn eigen, dom Nessa - mopje. De steken waren voorbij maar de blijn was voortdurend in mijn gedachten.

"Waarom loop je deze loop?" vroeg hij plots. "Ik doe binnenkort mee aan de Kom op tegen Kankerrun en ga daar 20 km lopen, om kankerpatiënten en ex- kankerpatiënten te steunen". "Mooi doel, mijn looppartner met wie ik steeds de ten miles liep, is ook gestorven aan kanker". Even was er een stilte, het bord met nog 500 meter te gaan liepen we voorbij. In stilte maar wel genietend van elkaars wijze woorden, liepen we traag verder. Net voor de finish, zei ik hem "Awel, op 18 maart 2018 loop ik mede met jou en je looppartner in gedachten en zullen je wijze woorden me over de streep trekken". Ik bedankte hem en was fier op mezelf dat ik toch die 15 km had gelopen in mijn beste tijd ooit.