De beslissing was gevallen; vanaf 1 September zou ik aan de slag gaan als change manager en cdd analist in Gent. Ik had nog twee maanden om me voor te bereiden en de transitie in goede banen te leiden. Vol goede moed begon ik aan een actieplan: beginsituatie in kaart brengen: check - mensen contacteren die me mee zouden kunnen begeleiden - check, planning maken om twee keer per week naar Gent te gaan - check.
Wat leek op een goede planning, bleek nog maar het begin te zijn. Nieuwe systemen zouden aangeleerd moeten worden, de overdracht moest gepland worden en de administratie was ook niet te onderschatten. Gretig regelde ik die woensdag alles. "Vanavond ga ik echt wel gaan sporten, crossfitten gaat me goed doen" schoot door mijn hoofd.
Om half 4 kwam er een dossier binnen, dat dringend was en nog af moest. Het dossier was net iets ingewikkelder dan verwacht en nam ook de nodige tijd in beslag. Om 16.20 kon ik mijn computer sluiten en liep ik gehaast naar het dichtsbijzijnde velo stationnetje. "Ik haal de CrossFitles nooit" dacht ik teleurgesteld. Als een zot begon ik te fietsen naar de lamonierestraat. Ik passeerde terrasjes vol gelukkige mensen, koppels die hand in hand liepen en kinderen met de meest uitbundige glimlach.
"U ziet er erg moe uit" zei de man opeens. "Ja", antwoordde ik, "er is veel gebeurd in mijn leven en het stopt niet". "Vanaf December is het het ene na het andere gebeurd en ik heb het gehad". De man luisterde geboeid en zei "wat is het centrale thema van die gebeurtenissen?". "Verlies"antwoordde ik verdrietig en voegde eraan toe "en natuurlijk blijft het maar bij mij gebeuren, terwijl anderen zo een fantastisch leven hebben". De man keek naar mij en zei "overal is het wat, het is een test om je wilskracht te testen". Protesterend en nog steeds volzelfmedelijden antwoordde ik" maar u , u lacht de hele tijd, u bent toch supergelukkig". "Nee",antwoordde de man, "ook bij mij is er miserie". "Alles komt goed uiteindelijk, ook bij jou. Je ziet eruit alsof je wel de test van doorzettingsvermogen zult doorstaan". Hij eindigde zijn pleidooi met een uitgebreide glimlach, waarbij zijn witte tanden contrasteerde met zijn donkere huid. "Dankjewel" zei ik en beantwoordde zijn glimlach. Dit was wat ik nodig had, een signaal van het universum dat ik moest doorzetten en dat ik niet de enige was met moeilijkheden.
"Oh nee, de CrossFit les" schoot door mijn hoofd. Ik had nog 10 minuten om me om te kleden. Ik stapte de kleedkamer binnen en zag een meisje die ik vaag kende. "Zin in?"e vroeg ze. "Ja, ff stress afreageren" antwoordde ik. Het meisje zei "ik ken het, het is zo een periode waar alles tegenslaat". "Oh" reageerde ik verbaasd "het is dus niet enkel bij mij". Ik vertelde dat ik midden in het proces van liefdesverdriet zat: een afscheid van mijn partner, mijn verwachtingen en mijn leven in een relatie.Ze antwoordde verbaasd dat ze net hetzelfde meemaakte, hoe moeilijk en verwarrend het was. "Dus ik Ben toch niet alleen op deze wereld met problemen" riep ik luidop. Ik vertelde haar over mijn boeiende ontmoeting van net ervoor. "Het is een signaal dat we niet mogen opgeven, we staan niet alleen". Ze werd stil en zei eventjes later "jouw verhaal is mijn signaal"
Ik begreep er niets van en keek haar niet begrijpend aan. "Ik ben zo verdiept in mijn problemen dat ik niet oplet wat het universum me wilt tonen", zei ze opeens. Jouw verhaal herrinert me aan hoe ik vroeger was en hoe ik mijn ogen opendeed naar signalen van het universum. Hoe alles uiteindelijk goed kwam, als ik deze signalen en mijn intuïtie volgde". Ik wist niet wie wie een wijze les aan het leren was, maar er kwam bij beide een rustgevoel. verschrikt ging de bel van de crossfit les. "Zullen we maar gaan?"zei het meisje. "Jep, ff die frustraties eruit kloppen" antwoordde ik met een glimlach.
Na de leuke maar hevige CrossFit les ging ik terug een velofietsje halen, in het stationnetje waar ik het onverwachte signaal had gekregen. Een rustgevoel streek over me neer: "alles komt goed, ik moet alleen mijn intuïtie volgen". Vol goede moed fietste ik naar huis en bedacht welke pracht het leven in zich had. je moet alleen de signalen zien...
