Ze is weg. Echt weg. Gewoon weg. Weg voor altijd. Ik weet niet naar waar maar ze is weg. Haar sleutels lagen op de mat. Haar slipjes, beha’s en sokken liggen er niet meer.

Niet nu. Nu mag ze niet weg zijn. Ik had alles gepland. We zouden hier weggaan. We zouden hier samen weggaan. Weg van het huis dat ons ongeluk bracht, weg van de buren die ons ongeluk brachten. Rebecca had gelijk, niets zou hetzelfde zijn na ons swing avontuur.

17 jaar zijn we samen geweest. Ik ben afhankelijk van haar. We hebben samen zoveel doorstaan.

“De dood van mijn ouders, de scheiding van haar ouders, verlies op verlies hebben we beleefd en we gaven nooit op. Ik heb haar de ruimte gegeven. Zoveel als ze wilde. Ben met haar in therapie gegaan. Heb dit huis voor haar ingericht. Toegestaan dat ze met Steef naar bed ging! Ik ben een goede man voor haar geweest. Te goed. Vel te goed! Ik heb het allemaal maar laten gebeuren. Op haar manier, het moest altijd op haar manier en nu is ze weg op haar manier. Vertrokken, zonder me nog een kas te geven, zonder me in de ogen te kijken en te zeggen dat ze niet meer van me houdt. Zonder enig respect.”

(Nieuwe Buren, 2006, p. 234)

Ik kan niet leven zonder haar en het enige wat ze mij achterliet was een briefje.

Ik wou het niet lezen maar deed het toch. Ik heb een pistool in mijn bezit en het liefste wilde ik mezelf van het leven beroven.

Ze zou toch niet weg zijn met Steef en Rebecca? Toch? Nee, dat kan niet. Dat mag niet. Ik had juist alles gepland om zo ver mogelijk van hen weg te geraken.
Hetty zei dat ik moest kalmeren en dat deed ik. En nu ik weet waar ze is, dankzij Eva’s zus, ga ik haar gewoon terug halen. Ik ga niet roepen maar ik moet naar haar luisteren zoals Hetty zei. Tenminste dat ga ik toch proberen.

02-10-2006 om 00:00 geschreven door Peter  

Sinds mijn vorige bericht is er veel gebeurd. Ik ben met Steef naar een concert van U2 geweest. Het was eveneens de avond waarop ik voor de eerste keer XTC had genomen. Rebecca heeft Eva ingelicht over het feit dat ze wel eens naar een parenclub gingen. En ik weet niet meer precies hoe we erbij  gekomen zijn maar vanavond organiseren we met z’n vieren een swingavond bij Steef en Rebecca thuis. Ik ben er eigenlijk niet gerust in en ik weet ook totaal niet wat ik ervan moet verwachten. Sinds ik die XTC geprobeerd heb, zijn er veel slapeloze nachten. Ik ben dus maar achter mijn computer gekropen en ik ben terecht gekomen op  www.partnerruil.nl  . Stellen die zich aanbieden, het is net alsof de hele wereld dit doet behalve wij.  Ik weet eigenlijk niet of het wel zo’n goed idee is. En dan is er nog Eva. Ik weet eigenlijk niet wat zij wil, wat zij ervan verwacht, …

“ ‘Ik wil niet op mijn sterfbed denken: had ik het maar geprobeerd.’ zegt ze.

‘Je kunt ook op je sterfbed denken had ik het maar nooit geprobeerd,’ antwoord ik.”

(Nieuwe Buren, 2006, p. 147)

16-09-2006 om 00:00 geschreven door Peter  

Het is 22 juli, tussen mij en Eva gaat het al een stuk beter. Onze nieuwe buren hebben ons weer zin in het leven gegeven. Dat is Hetty, onze therapeut, ook opgevallen. Ze zei dat we straalden en nam dan ook met een gerust hart afscheid. Er werd geen nieuwe afspraak gemaakt. Ik dacht dat we nu vrij waren. Ik wou het gaan vieren maar toen ik aan Eva vroeg waar ze naartoe wilde gaf ze mij een verassend antwoord. Ze wilde naar het grafje van Lieve. Toen we daar aankwamen nam Eva afscheid van Lieve. Ze zei dat ze haar zou los laten. Bij haar woorden flitsten de beelden weer door mijn hoofd. Het is waar. Het is exact 1 jaar geleden dat we onze dochter verloren.

“ ‘We verliezen de baby! We moeten nu naar het ziekenhuis!’ schreeuwde ze. Ze zag krijtwit. Ik wilde eerst de dokter bellen, de verloskundige, een ambulance. Ik maande haar tot rust en zei dat het goed zou komen, hoewel ik heus wel begreep dat het helemaal mis was. Ik pakte de tas die al klaarstond voor het geval dat. Kon de autosleutels niet vinden. Uitgerekend die dag had ik ze niet aan het haakje gehangen. Ik rende door het huis in dwaze paniek terwijl zij gilde dat het bloeden niet ophield, ze hield een grote bandhanddoek tussen haar benen maar die was binnen enkele minuten doorweekt. Ze schold. Ze smeekte. Ze bad. ‘Lieve Lieve, blijf bij ons, houd vol. We houden van je.’ Het leek uren te duren voordat ik de sleutels vond, op het fonteintje van de wc, en we in de auto sprongen, gadegeslagen door verbijsterde buren en voorbijgangers en toen nog langs de hobbelige grachten de stad uit, door rode stoplichten, over stoepjes en fietspaden langs de opstoppingen. Het bloed gutste uit haar en drupte van de vuilniszak op mijn beige bekleding. Ik keek af en toe naar Eva’s verstijfde gezicht. Ze huilde niet, ze keek alleen maar strak voor zich uit met grote angstige ogen en beet op haar onderlip. Alles aan haar trilde.

En dan de Eerste Hulp, die in de verste verte niet lijkt op wat we kennen van tv, hordes artsen en verpleegsters die je opwachten, op een brancard gooien en vervolgens met het zweet op hun voorhoofd je leven en dat van je kind redden. Nee hoor, hier zitten die doodgemoedereerd naar je pasje vragen. Ze zetten je vrouw in een rolstoel en laten haar wachten, terwijl roept dat ze zij voelt hoe haar kind vecht tegen de dood. Een echo. Niks echo. Naar de OK met haar, red onze dochter uit haar buik. Ze is dertig weken, Lieve is levensvatbaar. Iedere seconde telt. Eva weet beter dan alle anderen wat er aan de hand is. Ze surft alle bangmakende sites af. Eerder dan de gynaecoloog weet ze dat haar placenta heeft losgelaten. Hetgeen de echo bevestigt. En ook dat het hartje van onze lieve Lieve niet meer klopt. De kreet van ontzetting die Eva slaakt. Het professionele troosten dat volgt. De stilte. De wegdraaiende blikken. In nog geen uur tijd is het allemaal voorbij.”

(Nieuwe Buren, 2006, pp. 93 - 94)

Nadat Eva afscheid had genomen zijn we naar het strand gegaan. Het naaktstrand waar Eva zich ontdeed van haar kleren en zei dat ze zich vrij voelde. Ik kon het niet.  Onze buren waren ook. Nadat ik wat gepraat had met Steef durfde ik het ook. Het was een wonder, ik voelde me vrij. Net zo vrij als alle andere mensen op het strand.

22-07-2006 om 00:00 geschreven door Peter  

Toen ik vandaag de deur opende dacht ik even dat ik droomde. Ik hoorde gehuil. Niet het gehuil van Eva maar van een baby. Ik dacht dat gek geworden was. (Wat best zou kunnen na de gesprekken met onze therapeut Hetty.) Dan wist ik het of beter gezegd ik rook het. De sigarettenrook had het verraden.  We hadden visite. Ik wist wel dat het geen bekende kon zijn, want die weten dat Eva het niet aan zou kunnen om nu een baby te zien en te horen. Toen ik de keuken binnenkwam stelde de vrouw zich voor. Het was onze buurvrouw, die schuin tegenover ons woont. Ze kwam ons uitnodigen voor een buurtborrel, die zij en haar vriend Steef over twee weken organiseren. Ik zei dat we van de partij zouden zijn. Hoewel ik het eigenlijk wel haat, die feestjes met allemaal mensen die je niet kent. Ik ben niet zo een persoon die een gesprek begint met wild vreemden. Eva is hier veel beter in.

“ ‘Rebecca is hier om ons uit te nodigen voor de buurtborrel, die zij en haar vriend Steef organiseren,’roept Eva vanuit de keuken.

‘Een kaartje in de bus vind ik zo onpersoonlijk,’ vervolgt Rebecca. ‘En toen vroeg Eva heel aardig of ik koffie wilde en raakten we aan de praat. Tenminste, totdat Sem begon te janken.’

Ik weet dat ik nu in de wagen hoor te kijken en hoor te vragen hoe oud hij is, maar dat kan ik Eva niet aandoen. Ik moet zien te vermijden dat het gesprek die kant op gaat, dus ik begin onnozel te bazelen dat ik het een goed idee vind, een buurtborrel, en dat we zeker van de partij zouden zijn.”

(Nieuwe Buren, 2006, pp. 38 - 39)

17-06-2006 om 00:00 geschreven door Peter  

Vandaag is de dag waar we zo naar uitkeken en er vervolgens zo tegenop zagen. Ik weet maar al te goed dat dit raar klinkt en dat is het ook. We hadden dit huis gekocht om onze dochter ruimte te geven. De ruimte om te kunnen spelen, de ruimte om te kunnen groeien maar vooral de ruimte om gelukkig te worden samen met ons. Maar sinds we ons kindje verloren zijn is alles verandert. Ik wist zelfs niet of ik Eva zou meekrijgen naar ons nieuw huis. We hebben reeds veel meegemaakt. De scheiding van Eva’s ouders, mijn ouders die gestorven zijn, ons kindje dat dood geboren werd. Om dan nog maar te zwijgen over de dagen die we doorbrachten bij dokters en in het ziekenhuis opdat Eva toch maar zwanger zou worden. Ik kon haar niet geven wat haar hart verlangde. Ik kon haar met mijn lui zaad geen kind schenken.

Edward, Eva’s schoonbroer, had mij geholpen om het huis af te krijgen. Ik hoopte dat Eva het mooi zou vinden en in de eerste plaats dat ze vanavond hier zou zijn.

“ ‘Eerst een bakkie,’ zegt Edward, wiens blonde grote hoofd al rood aangelopen is van het kapotscheuren van een paar kartonnen dozen, wie we op de vloer leggen om die te beschermen. Ik zet het espressoapparaat aan en antwoord dat het tien minuten duurt voordat het water op temperatuur is. ‘Wat een moeilijk gedoe. Ik vind gewone koffie ook goed, hoor.’ Edward likt zijn shaggie dicht en pakt een van de schilderkrukjes. ‘Het is wel een mooi huissie, Peter. Je hebt hard gewerkt.’

 Ik zeg dat ik hoop dat Eva dat ook vindt.

‘Tja,’ zegt hij en steekt zijn sigaret aan. Ik geef hem een schoteltje.

‘Weet je het is moeilijk voor haar.’ Hij inhaleert diep en luidruchtig. 

‘Dat weet ik. Voor mij ook,’ antwoord ik en ik voel met mijn hand aan de koffiemachine of hij al warm is.

‘Ja, maar jij bent een kerel. Voor ons kerels is het anders. Zij hebben dat moedergevoel, hè, dat zit heel diep. En laten we wel wezen, jij kunt bij een ander  zo weer een kind maken, al ben je tachtig.’ Ik stop een cupje in het apparaat en haal het hendeltje naar me toe. Onder luid gebrom sijpelt de espresso in het kopje. Ze heeft het blijkbaar niet verteld aan haar familie en dat siert haar.

‘Komt ze nog vandaag?’

‘Vanavond. Als alles staat,’ zeg ik en ik zeg er niet bij dat ik daar helemaal niet zo zeker van ben. Ze heeft de hele nacht in de woonkamer gezeten, bij de kaarsen die ze brandt voor Lieve. De verhuizing is voor haar zeer confronterend.” (Nieuwe Buren, 2006, pp. 27-28)

15-06-2006 om 00:00 geschreven door Peter  

14-06-2006 om 00:00 geschreven door Peter