Ercolano, de stad. De oude stad Herculaneum.

De legende vertelt dan hercules deze stad gesticht heeft. Ze draagt nog altijd zijn naam. 

De rijke Romeinen kwamen hier in die tijd luieren aan de zee met zicht op de nabije Vesuvius. Dus riante woningen als buitenverblijven werden door de lavastroom met een extra dikke laag bedekt. Vandaar dat hier alles zo goed bewaard is gebleven. De oude stad ligt in een oksel van de moderne nieuwe stad. Deze kom bereik je via een brug die als een halve maan rond de archeologische vindplaats gemaakt is. Wij aarzelen want Mussolini heeft deze brug laten aanleggen. Het hoeft niet te verwonderen want de dictators van de twintigste eeuw spiegelden zich graag aan de antieke heroïsche oudheid. Dictators lijken op keizers. Ook in onze contreien bezigen sommigen nu nog graag beelden en woorden uit de oudheid. Nihil nove sub sole.

Van op de brug zie je stad volledig liggen.

Zelfde indeling van huizen, de casa's, zoals in Pompei. Fresco's, mozaïeken van het fijnste soort. Ook achteraan kleine altaren voor de huisgoden, de beschermers. 

Maar ook verhaaltjes: het huis van Argos.  Hij die Io, de minnares van Zeus, ziet als een koe.

Een heiligdom voor de nog toen levende Augustus door twee vrijgemaakte slaven gebouwd als dankgeschenk. Hercules, Juno, Minerva  sieren de muren. 

Thermen met twee afdelingen m/v. Een kleedkamer, een badplaats voor koud water,  een badplaats voor lauwwater, een badplaats voor warmwater en een soort  sportzaal( palaestra). Mozaïekvloeren met afbeeldingen van dieren.

Een casa met houten authentieke deuren. Een verkoold bed.

Een casa met een pers met houten schroeven.

De winkel/ bar van Neptunus en Amphitrite. De toog staat er nog. Schappen voor de wijnkruiken.

Achteraan een mooie fresco van het huwelijk van beiden. Het is er gekomen dankzij een dolfijn. De god van de zee zag met verliefde ogen  Amphitrite op het strand. Zij zwom verlegen weg, gelukkig dat ze op de rug van de dolfijn teruggebracht werd naar Neptunus. Ook geluk voor ons zo mooie overblijfselen.

Priapus is er weer bij, maar minder nadrukkelijk dan in Pompei.

In casa bakkerij zien wij de molensteen nog staan. De ezels moesten het graan tot bloem malen door rondjes te trekken. De slijtage op de vloer getuigt.

De gymzaal en zwembad van 35 meter het zgn Palaestra getuigt dan weer van een een gezond lichaam in een gezonde geest.

Wat Hercules niet kon was het dak op de Vesuvius houden, het moet een gigantische uitbarsting geweest zijn. Wij rijden op zijn flanken naar boven.

Het laatste stuk kan niet anders ( gelukkig maar) dan te voet. De krater is een open wonde met hier en daar lichte  dampen. Een schoorsteentje. Een sigarettendampje.  Wij rapen wat verkoolde lavasteentjes.

Wij wandelen tot het hoogste punt. Blijven verwonderd over zoveel  natuurkracht. Het is nu eens de natuur die verwoestend uitgehaald heeft. Toch nog een peulschil tegenover wat dictators aangericht hebben.

Wij hebben een gesluierd zicht op de baai van Napels en Napoli zelf.. William Turner zou het zo kunnen schilderen. Gesluierde schoonheid. De machtige baai.

Daar zullen wij vannacht slapen. Wij komen de stad binnen langs een zeer groezelige weg. Vuil, putten in de weg, vuilnis opgehoopt. En op de koop toe menselijke ellende. Straatmadelieven die zich aanbieden. 

Wij moeten een paar keer slikken. Onze camperplaats is hier niet ver vandaan. Aan de rand van de stad. Wij worden vriendelijk ontvangen en dit geeft ons vertrouwen om de stad morgen te verkennen.