23 maart: Van alle markten thuis
Vroeg
uit de veren, wandelen op de (vroeg) markt. Aan de Montecristo staan
fruit-en groentekramen in stapelverdiepingen mooi uitgestald. De
viskramers houden hun vis ijsgekoeld of laten kleine coquilles nog in
water spartelen. De rijkdom van de zee fris gepresenteerd. Laten wij de
zeeën proper houden. Leve(n) plastiek vrije zeeën.
En wij stegen met een zucht en met de Funicolare of het kabelspoor hoog naar boven in Vomero.
De
chique wijk met brede straten. In een park begeven wij ons naar de
Villa Floridana. Een droom residentie. Ze staat nu vol met een collectie
keramiek uit alle werelddelen. Top. Maar nog meer top is het uitzicht
op de baai van Napels.
Capri gesluierd in zee. En wij zingen : " Capri c'est fini et c'est à dire que c'est le fin de mon première amour"
Niet
getreurd wij stappen fluks naar ons volgend hoogtepunt.
Kartuizerklooster San Martino. De patroonheilige van de bedrogen
echtgenoten.( Capri, c'est ....).
De barokke schoonheid kan
soms juist niet te overdadig zijn en is dan schoon in al zijn
grootsheid. De kerk, de kapittelzaal, de sacristie vloeren om van te
snoepen, fresco's om van te likkebaarden, kasten met fijn inlegwerk
blinken. Kerststallen in wonderbaarlijke overdaad, het kerkhofje omzoomd
met doodshoofden, de adembenemende kloostergang omringd door Dorische
zuilen; kunstwerken in de vertrekken, devoot, maritiem, stadsgezichten.
En weer panoramisch, de baai.
En
nog meer van dat fraais in die baai vanuit de hogergelegen burcht
Sant'Elmo. Een oninneembare vesting van kolossale afmetingen.
Wij
zien vanop de vestingmuur het eiland Procida liggen en dromen weg bij
de film Il postino die daar opgenomen is. Wij eren even Pablo Neruda.
Wij
zien het eiland Ischia liggen en denken met een warm hart aan Elena
Ferrante haar boek "De geniale vriendin" en aan Lenu die naar Ischia
gestuurd werd. De televisiereeks heeft ons ook sterk beroerd.
De kapel van Sant' Elmo op het dak van de burcht is weer een pareltje. Evenals het museum van schilderkunst 1910-1980.
Langs een grandioze trap
zigzaggen wij naar beneden. 400 monumentale trappen. Magnifieke
uitzichten op baai en stad. Alleen jammer dat er zoveel vuiligheid
achtergelaten wordt. En het moet ons van het hart Napels is een vuile
stad.
Wij
zoeken troost in een gefrituurde pizza, plaatselijke specialiteit.
Fernanda prepareert de pizza in haar kamergrote huis. Op een bankje
buiten smullen wij. Binnen zijn er geen tafeltjes, kan ook niet, zo
piepklein is haar keukentje. Dit is uitstervende authenticiteit.
Fernanda met haar witte schorten is de vriendelijkheid zelve.
Plots
worden overspoeld door de massa in de Via Toledo en het zal zo druk
blijven op de piazza Plebiscito( Palazzo Reale , theatro San Carlo), op
de promenade langs de baai, tot aan het Kasteel van het Ei. ( Castel
dell' Ovo). De legende gaat dat Achilles hier een gouden ei in een karaf
heeft achtergelaten en zolang dat ei niet kwijt geraakt zal Napels
blijven bestaan. Het Ei wordt bewaard in dit kasteel. Dat is weer iets
anders dan het Ei van Columbus.
Tussen
al dat geweld door verstillen wij nog op twee plaatsen : Palazzo
Zevallos Stigliano ( eigenlijk een huis van een Vlaamse man,
Vandeneinde, handelaar en bankier, rijk geworden in Napels, en
kunstschatten op zolder gestapeld. Rubens, Van Dijck, Ribera en ook
Caravaggio. De legende van de heilige Ursula superieur weergegeven.
Alsof het licht uit de schilderij springt.
Galleria Umberto boven de vier verdiepingen een imposant glazen dak.
Het
is in kruisvorm. En in het midden is er een gigantische koepel,ten
hemel, gedragen door vier engelen. Wij genieten van onze koffie.
Wij
zien de beelden van de verfilming van De ideale vriendin voor onze
ogen. De communist Gennaro, vriend van Lenu, die hier slaags geraakt met
de hautaine stadsjongeren die spuwen op de onwennige jongeren van de
stadsrand. Ook de piazza Plebiscito wordt daarna het tafereel van een
gevecht. De bourgeoisie deelt de lakens uit. Nogmaals, hoeveel snaren
dat Elena Ferranta bespeelt en die ons raken.
