Treintje/ bootje. Van Paestum naar Salerno met de trein. Afgeladen vol. Mensen naar hun werk. Een vruchtbare vlakte met ( plastiek) serres vol met lekkere groenten.

Wij vinden direct de aanlegsteiger om naar Amalfi te varen. Geen woeste baren, wel een goed bougerende boot. Wij zien de dorpen in de vouw van het gespleten rotsgebergte. De Amalfitiaanse kust is er om bekend. Nauwelijks vooruit te komen met de auto. Op smalle afgrondbanen slingeren de wegen naar beneden en boven. Met de boot hebben wij zicht op de dorpen die aan de zee likken in de spleet van de rots.

Na een halfuur klikken de fototoestellen sneller. Amalfi, mooi met zijn gouden kathedraal, klimt omhoog tegen de berg. 

Amalfi is tot de negentiende eeuw niet bereikbaar geweest over land, enkel langs de zee. Aangewezen op de zee.

Amalfi maakte van de beperking een deugd. Het werd een zeemogendheid en de invloed werkte tot in Constantinopel. Klein maar groot in daden. Eèn van de oudste handelsstaatjes die Venetië en Genua voorafging. Zeerecht voerden zij in. En ze vaarden ook op kompas (dat zij, de Amalfieten, bij hoog en laag als hun uitvinding beschouwden - maar niet met deze - het  waren de Chinezen). 

Twee versierde zuilen van Paestum staan hier te blinken in het koor van de kerk. (Wie de macht heeft, rooft.)

Wij stijgen met een lift naar een uitzichtpunt. Schitterend zicht op de zee op strakblauwe hemel en op het stadje. Wij dalen door de smalle steegjes( geen auto kan hier komen) naar het centrum en zoeken het eetadresje van onze vaste gids, den Trotter. Il mulino is gesloten.

Wij gaan op advies van een local op zoek naar  Da Memè, even buiten de toeristische drukte. Wij eten verrukkelijk op een rustige plek. Een adresje voor den Trotter.

Voldaan varen en treinen wij terug naar Paestum. Wij lopen naar de camping langs de indrukwekkende ommuring van de onbeschrijfbare mooie stad, Paestum.