De wind is guur. Het miezert. Geen weer om de Europese culturele hoofdstad 2019 te bezoeken.
Unesco
riep Matera uit tot werelderfgoed in 1993. Wel honderd grotkerken en
duizend grotwoningen. Carlo Levi had de mensonterende
levensomstandigheden aangeklaagd. De mensen die samen met hun dieren(
paard, ezel, varkens, kippen..die gaven warmte )
in de grotwoning woonden. Het was ongezond. De Moderne tijd en de
regering greep in. De mensen werden in de jaren vijftig tot '68 verhuisd
naar flatgebouwen in het nieuwe Matera.
De
mensen misten hun sociaal weefsel en keerden heimelijk en met heimwee
terug. De Regering was echter onverbiddelijk. De grotten werden
vergeten. Gelukkig was er de Unesco. Terug leven in de stad.
Ze
is gebouwd op een plateau van tufsteen. Twee "amfitheaters" langsheen
een diepe ravijn. Daarin werden grotten gemaakt. Woning boven woning
trapsgewijs. Twee Sassi's. En zoals dat in gans de wereld gaat , de
edelen wonen bovenaan, het werkvolk onderaan. En toen de predikers van
de Heer de intrede deden, werden er kerken ten toon gespreid.
Rotskerken. "Chiese Rupestri". En ja, wij bezoeken die nu graag en
bewonderen de resterend fresco's. Geen kerk ontsnapt aan onze aandacht.
De Chiesa de Purgatorio is wel een specialleke. Skeletten en schedels
tooien de kerk. De contrareformatie op zijn best. Weet dat iedereen
gelijk is in de dood en dat je beter naar het rijk der Hemelen gaat.
Het
nationaal museum in het Palazzo lanfranchi biedt beschutting tegen gure
wind en miezer. Carlo Levi verwarmt ons. Mooie schilderijen..
Portretten, stillevens, landschappen ....Maar vooral zijn grote
muurschildering van de grotbewoners en hun verhuis naar een beter leven.
Deze muurschildering stond centraal in de wereldtentoonstelling van
1961 in Turijn. Een aangrijpend beeld van mensen in ellende in hun grot
en het verdere beeld, de hoop op een beter leven.
Wij lopen in de eerste Sasso, Caveoso,
door smalle straatjes, trap op trap af. Telkens een ander beeld van de
gestapelde grotwoningen. Dichtbij of een totaal zicht. Ook de overkant
van de ravijn is indrukwekkend. Stijl met rotsgaten. Diep beneden loopt
een riviertje.
Wij
bezoeken een grotwoning. Alles is er zoals wij in Bokrijk een
boerenhuisje kunnen bewonderen. Alleen er is ook plaats voor de dieren.
Het
alaam, het bed, het weefgetouw, het spinnenwiel, de opbergkasten....het
doet ons denken aan onze gelukzalige jeugd... Langs het tuinpad van
mijn vader.
Eèn
opmerkelijke zaak : er is een ingemaakte regenput. Een gat in de grond,
daarnaast een emmertje om water te scheppen uit het waterreservoir. En
het water kon niet tot in de grotkamer komen want er was een afvoerbuis
die het water kon laten weglopen als het hog water werd.
Alles
bij de hand. En in zo'n grot is er ook altijd een constante
temperatuur. Daarnaast was er ijskelder waar men de sneeuw optastte.
Kerken met de fresco's. Wij proberen de heiligen te lokaliseren en zien
ook veel schitterende annunciaties. Annunciaties is trouwens ook een
mooie dichtbundel van Stefan Hertmans.
Is het guur buiten, de warmte is toch ons hart.
Door
het labyrint zoeken wij ons weg naar het Trotter- restaurantje Pico.
La Mamma Enza is er blijkbaar niet. Maar de antipasti zijn verrukkelijk
en ze blijven maar komen. Acrobaleni di Sapori, zeggen wij tegen de
garçon en hij lacht dankbaar. Inderdaad een regenboog aan smaken. Het
hoofdgerecht zijn hun pastaspecialiteiten. De wijnen primitivo en
aglianico zijn heerlijk. En de afsluiter de digestief Amaro lucano is
als een engeltje die.......
Wij
verkennen de tweede Sasso, Barisano. Laat ons verdwalen door de
straatjes, ik heb wel een vrouwtje naar mijn zin en omgekeerd ook.
Wij
komen in een winkeltje/ atelietje van een pottenbakker. Hij maakt de
typische ( vogel) fluitjes die men schenkt bij het huwelijk.
Wij kopen een geschenkfluitje voor Nelle en Pieter die trouwen op 13 april.
Morgen willen wij nog van dat. Dit is wereldklasse en daar willen wij van genieten.
