Wij verlaten met weemoed Alberobello. Op weg naar de Adriatische zee. De trulli's zijn uitgezaaid in het landschap. De authentieke, de nieuw-gebouwden, de vakantietrulli's(fris en opgepoetst, al wat de ganger wil).

De streek maakt er zijn uithangbord van. De olijfgaarden is het andere uithangbord van de streek. 

Wij waren ons niet bewust van het plateau waar we oprijden; plots strekt er zich ver beneden ons een vlakte met de spiegeling van de zee uit.

Wij zetten de daling in en genieten van de wijdsheid. En van de zon.

Wij negeren onze gps en rijden op ons gevoel naar Monopoli op zoek naar een parkeerplaats aan de rand van het stadje. En weer wijst ons gevoel  de goede oplossing. Gratis parkeren aan de rand.

Als wij uitstappen ruiken wij de vis van de Adriatische zee. ( zouden de renners van Tirreno- Adriatico  ook de vis van de zee ruiken?) De zon  verlicht de einder van de blauwe zee.  Wij wandelen de mooie wandelboulevard af, de zee aan onze rechterhand. Mensen liggen al te zonnen met bloot bovenblijf. Wij treden door een inkompoort Monopoli binnen. De straatjes op en af, bekoren ons. Pleinen verrassen ons. Het fort is fors. Oninneembaar. Vijanden over zee hebben geen kans. 

Kerken weer niet te tellen; romaans of barok; ze charmeren ons. In het vissershaventje varen twee vissersbootjes binnen, pittoresk. Gekleurde bootjes liggen aangemeerd. De vis al op het droge?

De restaurantjes zijn uitnodigend, maar het is nog te vroeg in de voormiddag. Wij wandelen door de steegjes om te genieten.

Wij zetten met zoveel verwachtingen koers naar een ander dorp Bitonto.

De stad van de Olijf. De intrede door poort van Maja. De straatjes doen ons het beste te verhopen. Aangekomen bij de Kathedraal St. Valentijn 

( en dit niet alleen op 14 februari)  is onze bewondering weer groot. Maar er is iets bevreemdend, er is geen levende ziel te bespeuren. Kathedraal gesloten tot halfvier. Wij zien de adelaars op de zuilen. 

Wij proberen het hart van dit stadje te vinden. Zien mooie palazzi, barok is nooit ver weg. Het is leeg in de smalle straatjes en steegjes. Wij zien niets van de olijven. Hoe promoot je een stad? Hoe zet je een stad op de kaart waarvoor staat je stadje? Zonder branie en eerlijk, zonder valse schone schijn?

Niet gemakkelijk. Branie en schone schijn vinden wij wel bij andere steden en gemeenten en dit is ook niet waar wij van houden. Geef ons Monopoli, niet het spel, wel het stadje.

Wij veranderen van koers. Wij laten Bari voor wat het is en rijden naar Gravina di puglia. Wij rijden door een woud van olijfbomen.

Gravina, een stadje dat zich als  een tweede Matera presenteert. Het grote plein van Benedictus de dertiende is leeg. Het is zomers en dat maakt de Kathedraal imposant goudgeel  met zijn kopjes op de kroonlijsten. Serieuze koppen. De vader van de paus ligt hier nog begraven. Wij wandelen weer door de steegjes. Wij staan weer versteld. De Chiesa del Purgatorio, geraamten en doodskoppen alom. " ik ben waar jij ooit eens zal komen" zegt het opschrift,  hopelijk laat dit nog lang op zich wachten.

Wij zien in het V-dal aan de overkant de grotten. Leeggehaalde tufsteen en in blokken bovengebouwd.  Matera in het klein.

Wij bezoeken de grotkerk. Een vrijwilliger leidt ons rond. Chiesa san Michele. De fresco's zijn nauwelijks zichtbaar. De zuilen ondersteunen de natuurlijke grot. De zee heeft hier fossielen achtergelaten. 

Wij wandelen naar de Romeinse Aquaduct. Krijgen zo een zicht op de andere kant van het V-dal. De nieuwe stad vanuit het zichtpunt van de Romeinen. Wij vermoeden dat archeologen hier nog veel kunnen blootleggen. 

Wij besluiten een B&B te nemen omdat wij geen camperplaatsen in de regio geopend vinden. Wij slapen in Le Stanze del Console. Het verblijf van de consul.