Padre Pio. Alom tegenwoordig in beeltenis in van Zuid-Italië. In gans Italië.

Heilig verklaard door een conservatieve paus. Pio had de stigmata van Jezus. En volgens zijn zeggen kon hij op twee plaatsen tegelijk zijn. Pio was ziekelijk als kind. Hij stierf in 1968. 

Waren er dan geen deskundigen die op medische gronden een analyse konden maken en uitsluitsel te geven? Geen twijfel over zijn wonden in zijn handen en voeten. Maar hoe kwamen die daar?

Pio kreeg zijn heiligdom op de plaats waar hij zijn werk meer dan vijftig jaar gedaan heeft. San Giovanni rotondo . Renzo Piano( centre Pompidou) is de architect van het Pio's heiligdom. Een bedevaartsoord met een moderne stempel. Gigantisch in afmetingen  : de kerk, het voorplein, de onderkeldering, de pelgrimszalen. Een kruis van 40 m hoog. Gigantisch in architectuur. Verschillende dakschelpen over elkaar. Binnen marmeren gebinten verrekkend boven het altaar zakkend naar achteraan  in de kerk. Overral fijne lichtversieringen net als olielampjes. Beneden in krypte een plafond van goud. Gouden gebinten die samenkomen boven de relikwie Pio.

Op de muur in de krypte en op de lange toegangsgang wondermooie mozaïeken. Met bijbelse en Pio-verhalen.  Hoe religie en geloof schoonheid creëert. Dit kan toch ook van god los schoon zijn. Ja, toch.

Onze volgende stop is de Monte Sant' Angelo. Wij rijden door de Gargano. Mooie pastorale ( om in de sfeer te blijven) landschappen. Klimmen naar de hemel. De aatsengel Michael is overal aanwezig.  Maar vooral in zijn Rotskerk waar hij een gouden kroon en gouden vleugels draagt.

Er is een mis aan de gang. Een romantische nostalgie overvalt ons, wij herkennen alles nog. 

In een aanpalende grotkapel zijn moderne biechtkamertjes gemaakt. Je gaat een kamer binnen en daarin staat het klassieke houten rasterwerk waarachter een biechtvader zit. Eén kamertje doet dienst. Wij hebben elkaars zonden vergeven. Doen wij dagelijks. 

De straatjes op de Monte zijn weer middeleeuws. Wij zien nog een mooie Chiesa aan santa maria Maggiore gewijd. Mooi timpaan. Mooie fresco's. Het Batisterio ernaast bekoort ons met zijn timpaan en beeldjes op de zuilen.

En nog hebben wij niet genoeg. Wij kronkelen in schitterend landschap met steeds wisselend zicht op zee in de diepte naar Abbazio di Santa Maria di Pulsano. Acht kilometer naar eens rots omgeven door ravijnen. De kluizenaars leefden in de holen van deze ravijnen. Op de rots bouwden zij in de 6de eeuw een Rotskerk. Romaans. Byzanthijns. Een sacrale stilte. Wij zijn hier alleen. De blauwe tinten met groen kleuren van de zee, daar ver beneden, maken van dit oord een hemelse belevenis. Sacraal. Stil. Schoonheid. 

Wij volgen nu de kustweg langs de Adriatische zee. Adembenemend stijgen en dalen. De zee is onze metgezel. Als wij van de zee afwijken rijden wij door de bossen van de Gargano.

Op uitdrukkelijke vraag van Frieda houden wij halt bij de camping Baia e Cala Campi.  Een camping in een bos aan de rand van de zee.

De zee die beukt tegen de rotsen waar wij net boven staan. Wij hebben uitzicht op eilandjes. Vogeleilandjes. Meeuwen-eilandjes.  De zee die komt en gaat. Komt en gaat. Ruisend en bruisend. Klotsend  en spattend tegen rotsen. Een zalige wereldse plek. Hemels tafereel. 

En ja Bart Moeyaert komt in onze gedachten; maar het gedicht dat op onze lippen ligt is van Herman de Coninck :

zoals dit eiland van de meeuwen

is en de meeuwen van hun krijsen

en hun krijsen van de wind

en de wind van niemand

zo is dit eiland van de meeuwen

en de meeuwen van hun krijsen

en hun krijsen van de wind

en de wind van niemand

Het waren dan ook Royal Seagulls. "Coninckelijke meeuwen" op die eilandjes.