Gisteren zijn we verhuisd. We verblijven nu in een ander vrijwilligershuisje, ietsje verder van Kebene. We gaan gewoon langs een maisveld, en na 5 min. lopen zijn we er. Nu worden we `s avonds, wanneer het donker is, wel begeleid door een uncle. Bij het huisje zit er ook `s avonds en heel de nacht een security-man, Samuel. Het huis zelf is heel goed beveiligd en we voelen ons er echt wel veilig. Ik en Alice zitten nu eigenlijk in een appartementje voor ons alleen. De andere 3 vrijwilligers zitten vlak naast ons. We hebben een living, keuken (wel zonder ijskast), een badkamer met ligbad (maar wel enkel koud water, brrr) en een slaapkamer. Bij de verhuis kwamen alle jongens helpen. Alles, maar dan ook echt alles moest langs het maisveld verhuisd worden. Onze koffers, maar ook heel de inboedel; bedden, zetels, tafels, borden, bestek .... zelfs het WC-papier ging mee. Op een klein uurtje was de klus dan ook geklaard. Intussen hebben we ook een deel van ons budget van de koekjesverkoop al besteed. We kochten materiaal om de 9 fietsen van de kinderen te herstellen (een gift van eerdere vrijwilligers). Hiervoor zijn we met Mohammed naar een klein winkeltje gereden in Akunda, een dorpje ietsje verderop. En daar begon Mohammed met een lijstje dat hij op voorhand gemaakt had. Zadels, binnenbanden, remleidingen, lijm, 2 nieuwe wielen met spaken, .... Enfin, de berg groeide en groeide. En die bleef maar groeien. Alice en ik werden toch een klein beetje nerveus en dachten, hoeveel gaat ons dit kosten allemaal? We hadden op voorhand een limiet van 200 euro in gedachte. We willen nl. ook nog de lekkende douches laten herstellen. Uiteindelijk begon men aan de rekening en we zagen het bedrag maar stijgen en stijgen. Bang wachtten we af. Uiteindelijk kwam het totaal; bijna 20000 Keniaanse shilling, bijna 200 euro dus. Oef! Omdat we zoveel ineens gekocht hadden kregen we er nog enkele spullen gratis bij. Op deze manier hebben we de man van die winkel ook een goede week of misschien wel een goede maad bezorgd. Met 2 wielen en een grote zak vol gerief reden we met ons busje terug naar Kebene. De dag erna heeft Mohammed een volledige dag aan de fietsen gesleuteld. Op zondag zijn alle winkels hier toe en kunnen we dus niet op internet. En op maandag vertrekken we op safari, voor 4 dagen naar oa Tsavo East en West. Waarschijnlijk kunnen we daar ook niet internetten, maar het verslag van deze ongetwijfeld unieke belevenis volgt later zeker wel.
Heel veel groetjes van Alice en Nadine
07-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
06-07-2012
In de namiddag hebben we een bezoek aan de rainbowschool gebracht. Al de kinderen verzamelden zich op de speelplaats voor een Belgische directeur die de school terzelfde tijd als ons bezocht. Het liedje van: We are the word van begin jaren 90 klonk over heel de speelplaats. Ook 'k heb de zon zien zakken in de zee werd gezongen. Best grappig maar ook duidelijk verstaanbaar. Zo'n ontvangst zullen we vast nooit meer krijgen! Hierna kregen we uitleg over de werking van de school. De lagere school telt 8 klassen. Wie in de laatste klas zit blijft op 't school slapen. In welke klas je zit hangt af van de hoeveelheid geld je ouders hebben. Zo kan een puber in dezelfde klas zitten als een kleuter. Hebben de ouders even geen geld blijft het kind thuis. Hoe meer onderbrekingen in je schoolloopbaan, hoe langer je naar school moet. Terwijl we de trap naar boven nemen zien we een heel rij matrassen op de grond liggen Hierop liggen alle kleutertjes braaf op hun buikje te slapen. Hun voetjes liggen van de matras af en met vele netjes naast elkaar. Zo kunnen er wel 6 kindjes op 1 matras Hier en daar ook een kind met een knuffel. De ruimte waar ze liggen is geen klaslokaal. Gewoon een open plek ergens aan de zijkant van het gebouw. Telkens we in een klas komen zingen de kinderen weer vol fierheid een lied voor ons. We horen de leerkracht steeds Engels praten. De leerstof is best moeilijk. De muren hangen vol met de dingen die ze op dat moment leren. Zo kunnen we een idee krijgen wat ze leren. Opvallend weinig kinderen met een bril. Zouden ze allemaal dan zo'n goede ogen hebben? Of worden de ogen dan niet getest? We kunnen natuurlijk niet laten om foto's te trekken. Ook de donkere refter met donkerbruine houten banken gaat niet aan onze aandacht voorbij. Tevreden verlaten we de school. Ik voel me superblij en bevoorrecht dat we zo goed ontvangen werden en dat we de school bezochtte tijdens de schooluren.
06-07-2012 om 00:00
geschreven door Nalike
05-07-2012
Hallo allemaal,
Het is gelukt. We proberen al enkele dagen om iets op
onze blog te schrijven, maar dit blijkt allemaal toch niet zo simpel voor ons.
We zijn allebei dan ook niet zo echt computer-minded. Af en toe hadden we ook
geen stroom. Maar nu is het dus wel gelukt. Joehoe! Na een lange vlucht van
wel 18!! uur, zijn we veilig en wel geland in Mombassa. We hebben eerst wel een
halve wereldreis gedaan; van Brussel eerst naar Italie. Dan richting Ethiopie,
Addis Abbaba, waar we van vliegtuig moesten veranderen. Vervolgens een vlucht
naar Tanzania, Kilimajaro. Tijdens onze vlucht hebben we deze berg ook kunnen
bewonderen. Dit was echt heel mooi. Tijdens de landing stonden er gewoon
reigers langs de kant van de landingsbaan. Tot slot nog een vlucht naar
Mombassa. Bij aankomst bleek een koffer van Alice serieus beschadigd en stuk te
zijn. Hiervoor moesten we de nodige papieren invullen. Uiteindelijk konden we
samen door de douane. En wat bleek; er stond een heel ontvangstcomite op ons te
wachten. Wel 8 kinderen stonden achter het hek, allemaal gekleed in een felgeel
T-shirt met het logo van Kebene. De manager Justice en de housekeeper/klusjesman
Mohammed stonden ook op ons te wachten. Onze bagage werd in het busje geladen en
we konden vertrekken. Eerst een korte rit door Mombassa, op weg naar de ferry.
Vervolgens reden we naar Diani-beach, naar het dorp Maweni. Intussen had ze
bijna allemaal al wel in ons haar gefriemeld. Tijdens het aanschuiven heb ik dan
maar m`n haar losgemaakt en het over de leuning gezwierd. Zo konden ze nog meer
frullen. Alice stond te kijken en was zeer verbaas. Het duurde niet lang of ik
het 2 superfijne vlechtjes in m`n haar. Het korte haar van Alice vonden ze wel
jammer. Want dat vlecht natuurlijk niet. Toch werd ze gepijnigd door alle handen
in haar haren. Ook de armen van Alice werden overvloedig gestreeld. Bij aankomst
in Kebene hingen er vlaggen en ballonnen aan de poort. Alle kinderen kwamen
direct een hand geven, en sommige gaven zelfs een knuffel. Vervogens hebben ze
nog een welkomstliedje voor ons gezongen. Heeeeeel moe zijn we ons bed in
gekropen. Deze week hebben de meeste kinderen geen school; tot woensdag was
iedereen thuis, wintervakantie! Ja, het is hier 25 graden en voor hen is het
winter. Voor ons is de temperatuur heel aangenaam, maar sommige kinderen dragen
wel een trui. Door de vakantie moesten we de eerste dagen niet vroeg uit ons
bed. Sinds woensdag is de groep kinderen van de Rainbow-scool al terug gestart.
Om 6u00 staan wij dan op, om ze tegen 6u30 naar school te brengen. Dit is achter
de hoek, zo`n 5 minuutjes wandelen. Ze vertrekken dan allemaal in uniform;een
donkere broek, een blauw-wit geruit hemdje, een blauwe trui en zwarte lederen
schoenen. De meisjes dragen een blauw-wit geruit jurkje. Intussen hebben we
mijn koffer met al het gerief dat ik verzameld heb in Czagani en de school van
Lieselotte ook gegeven. De kinderen waren er heel blij mee. De K-ways, bikini`s
en slippers werden eerlijk en volgens maat verdeeld. Sommige kinderen liepen de
rest van de avond nog rond in hun nieuwe regenjas. De badhanddoeken en pampers
die Alice bijhad waren ook zeker welkom. Dinsdagmiddag zijn we met heel de
bende naar Congo-river geweest. Met een goed volgeladen busje (4 volwassenen en
13 kinderen) vertrokken we voor een korte rit naar de monding van de congo
rivier. De Indische oceaan zorgt voor een sterke stroomversnelling landinwaarts.
Dolle pret voor de kinderen natuurlijk. De andere vrijwilligster ging
onmiddelijk met de kinderen het water in. Wij hielden eerst nog een foto-shoot
met de jonge meisjes in hun nieuwe bikini`s. Eerst waren ze een beetje verlegen,
maar na enkele minuten bleken ze echte fotomodellen te zijn. Hilariteit alom. We
bleven even kijken naar de azuurblauwe oceaan met hoge golven. Aan de rand van
het hagelwitte strand stonden palmbomen en baobabs (een typisch Afrikaanse
boom). We moesten toch even wennen. Maar al snel gingen we de kinderen helemaal
ingraven in het zand, tot alleen hun bruine hoofdje nog te zien was. Alice
maakte met sommige kinderen ook een mooie vrouw in het zand (in plaats van een
kasteel). Het water bleek net goed van temperatuur. We speelden tikkertje met de
kleinsten, ze zaten in het water op onze schouders en we leerden Justice
schoolslag en hoe hij moest drijven. We verblijven momenteel in een huisje
op zo`n 25 meter van Kebene, samen met 3 andere Belgische vrijwilligers. Zij
zijn een stuk jonger dan ons, twintigers. We merken dat zij eerder met de
kinderen voetballen en dat wij gemakkelijker poetsen, wassen, was opvouwen,
naaien .....Vrijdag verhuizen ze naar een andere woning, een beetje verder
weg. Het eten valt eigenlijk goed mee. De kinderen eten als ontbijt pap, de
volgende dag is het brood met boter en de dag erna brood met confituur. Dit
herhaalt zich telkens. Meestal onbijten wij op het terras aan ons huisje. `s
Middags en `s avonds is het rijst of griesmeel met bonen of groenten (
spinazie, kool, wortelen ...). De kinderen nemen enorm grote porties, echt een
hele berg. Tijdens het eten mogen de kinderen niet praten, anders duren de
maaltijden veel te lang. Bij het verlaten van de tafel moet ieder kind altijd
'Thank you all' zeggen, waarop de rest dan antwoordt 'You`re welcome`. Elke
dag is er ook een anti (tante) aanwezig. Zij houdt alles zo wat in`t oog. Het
mannelijk personeel wordt uncle (oom) genoemd. Verder is er nog een kok, uncle
Joshua en een security-man, uncle Joseph. Elke dag is er ook een social worker
die langskomt, anti Marisia. Ook wij worden anti Nadine en anti Alice
genoemd.
Zo, dat was het voorlopig. Hopelijk lukt het ons snel om
opnieuw te komen bloggen. Indien er veel schrijffouten instaan, komt dit
waarschijnlijk omdat ik met een qwerty-toetsenbord moet
typen.
Heeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel groetjes uit het fantastische
Kenia, Alice en Nadine
