Alvorens we de feestdagen invliegen, een volgende en een van de laatste episodes uit my story of Buenos Aires!
Ja, want my story begint stilletjes aan op z'n einde te komen..
Stage is afgelopen, en over 3 dagen check ik out in mijn appartement.
Weliswaar zal ik pas 21 januari terug in rainy and cold Belgium zijn.
Want...
dinsdagavond, op kerstdag, brengt een ellenlange busrit (22u!) mij en Veerle helemaal naar het noorden van Argentina, meer bepaald Jujuy, van waaruit we onze reis door de blijkbaar prachtige natuur en authentieke dorpjes gaan aanvatten.
Het opzet van de reis: reizen doorheen provincie Jujuy, Salta, Tucuman. De exacte plekken, excursies, slaapplaatsen gaan we gewoon doorheen de reis vastleggen, aangezien gedetailleerde reisplanningen hier afgeraden worden. Misschien vragen de Argentina-kenners onder jullie zich af waarom we noord en niet zuid Argentina opzoeken, meer bepaald het bekende en befaamde Patagonie. Wel, dit is ongetwijfeld ook prachtig, maar blijkbaar ook heel duur. Mijn budget is spijtig genoeg beperkt.. En zowel Argentijnen als buitenlanders die reeds gereisd hebben, vertelden ons dat het noorden minstens even mooi is, bij deze.. Onze reis samen zal een 2-tal weken in beslag nemen. Dan kom ik waarschijnlijk terug naar Buenos Aires, blijf hier enkele dagen (moet dan nog wel op zoek naar een slaapplek) en breng de laatste daagjes voor mijn vertrek een bezoek aan Cordoba. Want zoals sommige onder jullie weten, zit Caroline daar vanaf midden januari!
Ik kijk er echt enorm naar uit, aangezien ik het de laatste 2 weken wel een beetje gehad begon te hebben met Buenos Aires. Er zijn ongetwijfeld nog zoveel dingen die ik niet gezien heb (zeker wat betreft de talrijke barretjes en restaurantjes) en niet ervaren heb, maar de frisse natuurlucht, de rust, roept mij!
BA is enorm noeiend, maar toch o zo druk en chaotisch.
Bovendien kwamen enige ergernissen opduiken wat betreft het samenleven met mijn flatmates. Zoals jullie je misschien nog herinneren vroeg Sean ons ooit, of Pete, zijn beste vriend, enkele dagen in de living mocht crashen. Ondertussen zijn dit weken geworden.. Laat ik er op mijn blog beter niet verder over uitweiden, maar conclusie: ik heb nood aan een nieuwe omgeving:)
Nu jullie weten wat de komende 2-3 weken voor mij in petto hebben, kort iets over afgelopen weken. Enige downs moet ik zeggen, maar toch ook enkele ups, die ik jullie niet onthouden wil:
- met de Belgen daguitstapje naar dorpje in provincie Buenos Aires: een beetje groen en water om te zwemmen, meer hadden we niet nodig!:)
- tangoshow: neen, en niet de typische toeristische, zoals ze die overal aanbieden. Ik moest er een tijdje voor onderweg zijn, maar was echt de moeite! - mijn eerste tangoles = vreemde kerels die constant tegen uw lijf geplakt zijn.. maar..ik ben best wel fan! - 2 muzikale uitstapjes naar het befaamde theater Colon: symfonische muziek en een ballet van Tsjaikovski. Voila, mijn honger is weer een tijdje gestild;) - euhm..mijn geheugen laat me in de steek..
Dus, bij deze wens ik iedereen echt zalige feestdagen. Ik moet hier zo dadelijk nog kerstcadeautjes gaan kopen voor mijn flatmates, want we willen maandagavond toch enigszins de kerstsfeer oproepen met een gezellige maaltijd en cadeautjes. Ik moet wel zeggen: mijn kerstgevoel is vrij beperkt, gezien de afwezigheid van kerstlichtjes, versieringen, koude, winterkleren.. Sommige winkels doen hun best met hun lelijke versieringen, maar het is niet zoals bij ons.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn reisavonturen.
En 21 januari, Bellie Back in Belgium!;)
Feliz Navidad!
Besos x
Reacties op bericht (1)
23-12-2012
kertsgroetejs uit schilde
Dag Annabel ik kan mij niet voorstellen dat je uitkijkt naar het grijze natte België. We hebben dan toch het einde van de wereld overleefd, maar de zondvloed die we al twee dagen over België krijgen zal hopelijk niet het nieuwe begin voorspellen. Dan zou ik toch maar langer in het warme Argentinië blijven. Hier een rustige zondagochtend, tijd om wat achterstallige mails te
beantwoorden. De Kerstboom mooi versierd door Nonkel Dirk. Dat is zijn
dada. Dit jaarlijks ritueel, weliswaar verstoord door Sarah die
kersballen kwam halen. Oei, het was even grabbelen naar de mooiste! En
de jaarlijkse overdreven pakjes liggen er weer. Telkens zeggen we dat we
er minder kopen, maar gewoontes zijn toch zo moeilijk af te leren.
Morgen zal het wel in heel intieme sfeer gebeuren. Geen Caroline en Nick
die zich aan het uitleven is in Australië. Ik weet niet waar hij op
dit moment verblijft, maar hij stelt het goed. Sarah mist haar vriend
wel, maar lost dit weeral op met veel vriendinnen, feestje en nog een
reisje naar Boedapest te plannen. Dinsdag gaan we eerst naar Dirk zijn zus en nadien steken we de straat over en vieren we Kerst nog verder bij de mama. Altijd gezellig bij jouw mama. En voor de rest breng ik de Kerst en Nieuwjaarsdagen door met studeren en mijn paper afwerken, een nieuw ontwerp maken, en nog lesvoorbereidingen voor mijn 6 klassen. Ik weet wel wat te doen! Ben wel jaloers op jouw avontuurlijk luilekker leventje waar je nu in zit. Daar snak ik ook naar, want ik ben echt moe. Studeren, werken en al op leeftijd zijn, ja watte, dat vreet aan je lichaam.
Gisteren is Cathérine getrouwd in de kletsnatte regen. Wij de tantes, neven en nichten waren outsiders van dit familiegebeuren. Zelfs geen aankondiging. Maar ja, we kennen Cathérine. En misschien zijn we daar nog wat ouderwets in. Al lachend zei Tante Ina, er komt misschien nog een derderangsfeestje feestje voor de tantes. Want het Kerkelijk huwelijk wil ze op het eiland Myconos doen in het water van de zee haar Ja-Woord geven. Enfin, we hebben toch 22 witte rozen met al onze namen en ik had een kaart gemaakt ( Cathérine in een werk van Frieda Kahlo een Mexicaanse kunstenares waar ze hoog mee oploopt, en waar ze zichzelf heel goed in kan terugvinden, daar deze kunstenares met een weliswaar turbulent leven enkel zichzelf afbeeld). Maar opa en oma hebben er wel van genoten. Met een autocar die amper de Rest kon binnenrijden, zijn ze opgehaald geworden en richting Knokke gereden. Daar stond de familie Meukens te wachten en reden ze allen naar het stadhuis van Oudenburg, een klein dorpje dichtbij Oostende. Cathérine in een mooi eenvoudig kleedje met wit vestje. Heel stijlvol aldus oma. Nadien was de diner bij de ouders van Steven. Die wonen in het ouderlijk huis, dat vroeger de boerderij was. Want de grootouders waren boeren. Oma kan dat zo goed omschrijven in haar verhalen, en waar de perceptie ligt hoe je kijkt naar mensen, hoe je er mee communiceert en over hen oordeelt. Voor Tante Mieke rijke mensen, en Cathérine die dat nog eens aandikt om er veel geld tegenaan te smijten, voor oma gewone en heel aangename mensen zonder bluf. Ons oma op haar 91 staat nog altijd met zelfvertrouwen in het leven. Mooi om zo iemand als moeder te hebben. Ik hoop ook zo oud te mogen worden. Leuk dat ze dit nog mochten beleven. Dus Annabel, geniet nog van je reis, wees voorzichtig. tot weder horen
