|
Vandaag zijn G. en ik naar de school van de jongste geweest voor een gesprek met de zorgleerkracht. We vinden namelijk dat het belangrijk is dat de school op de hoogte is van haar problemen. En wat is mevrouw L. een fantastisch mens! Heel enthousiast, wil en kan meedenken EN - misschien wel het belangrijkste - veel ervaring met hechtingsproblematiek. Ze gaat zich volgende week in de klas voorstellen en dan M. even apart nemen. Dat gebeurt tijdens begeleid zelfstandig leren en dan haalt ze sowieso af en toe kinderen uit de les. Dat gaat dus niet opvallen. Ze zou M. elke week even proberen te spreken en zien of zij haar ergens mee kan helpen. Ik vond het echt super hoe begaan ze is met de kinderen en hoe goed ze de kinderen al kent na amper een maand school! We zijn echt met een heel god gevoel buiten gekomen.
De laatste week gaat het over het algemeen beter met M. Ze is niet meer constant boos, vraagt regelmatig hulp met huiswerk (klein wonder!) en wordt niet boos als ik haar help met haar huiswerk (GROOT wonder!). Maar toch blijven er ook momenten dat ik mij zorgen maak om haar, momenten dat ze zo lelijk doet tegen mij - ze weet precies wat ze moet zeggen om mij te kwetsen, momenten dat ze onredelijk boos is... Meestal lukt het me aardig om haar verwijten niet persoonlijk op te vatten, haar onveilige hechting gaat nu eenmaal gepaard met aantrekken en afstoten (en amai, afstoten kán ze!!!) maar soms gaat dat niet, zoals vanavond, zelf doodmoe en lichte koorts... op die momenten komt het hard binnen en zitten de tranen vaak hoog. Gelukkig ben ik kalm kunnen blijven en heb ik geopperd dat ze tegen de psychologe zou kunnen vertellen dat ik haar altijd zo boos maak. Maar uiteraard is dat op dit moment nog steeds een no-go. Maar af en toe een zaadje planten kan geen kwaad. Wie weet staat ze er over een tijdje wel voor open.
Dank aan mevrouw L. die mij vanmorgen zei: het is zeker nog niet te laat!!!
|
