We zijn ongeveer een week verder. Een lastige week en er zullen nog weken volgen dat ik het moeilijk zal hebben. Dan vraag ik me af waarom ik het moet meemaken. Het is net alsof je een strijd met jezelf aangaat. Heb ik gewonnen of niet? Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten. Ik moet mezelf erover zetten, over heel deze situatie. Maxim is niet meer verliefd op Lieze. Leuk? Neen. Omwille van zijn reden waarom hij niet meer op Lieze is. Hij is in de wolken van Elly, een meisje in zijn straat. Hij is nu waarschijnlijk bij haar terwijl ik zit te denken wat ze allemaal zitten te doen. Waarschijnlijk knusjes bij elkaar, zoals hij en ik vroeger. Vroeger Ik mag er niet meer aan denken maar het is sterker dan mezelf. Hij heeft me veel pijn gedaan, eigenlijk een beetje teveel. Maar op de een of andere manier mis ik hem. Ik heb het gevoel dat hij me alleen maar nodig heeft als hij zn meisje niet heeft. Ik slik en slik en slik zonder het te laten merken aan Maxim. Liefdesverdriet is voor mij een hele brok. Soms heb ik zin om een hele avond door te janken, non-stop. Maar ik doe het voor mezelf niet. Ik voel me alleen, ik heb niemand om verliefd op te zijn. Waarom moest het zo vroeg eindigen? Ik lees boeken en tijdschriften waarin tips staan om zo weinig mogelijk liefdesverdriet te hebben. Maar in die boeken en tijdschriften wordt een relatie zo licht voorgesteld. Ik bedoelde het allemaal veel serieuzer met Maxim. Ben ik dan de enige? Ik denk het niet. Nu zou ik er gewoon een paar maanden niet meer willen zijn. Gewoon om alle ellende en realiteit te ontlopen want fantasie heb ik niet meer. Alles is op, opgebruikt. Het enige dat mij erbovenop helpt zijn boeken. Boeken over liefde, liefdesverdriet, vriendinnen. Boeken over problemen. Mn enige fantasie die nooit zal op zijn. Het klinkt saai, voor mij blijkbaar is het de enige uitweg om even niet aan Maxim en alles er omheen te denken. Mn ouders denken dat er niets aan de hand is. Dat Maxim en ik nog goede vrienden zijn. Ik vertel dan ook alleen maar het positieve over Maxim, heel weinig dus de laatste tijd. Ik moet smeken naar een telefoontje van hem, een smsje. Ik dacht dat ik mensenkennis had, helemaal niet. Ik had het gevoel dat Maxim anders was dan andere jongens, met de nadruk op ik had. Hij is dezelfde als al de andere. Hij heeft zich geamuseerd met mij toen we een relatie hadden, nu is het voor hem genoeg geweest, blijkbaar ook als vrienden. Veel kan ik er niet aan doen en ik ben ook niet van plan er nog veel aan te doen. Het liefst zou ik hem gewoon willen vergeten maar iets in mij houdt me tegen. Wat er me tegenhoudt? Ik moet er zelf nog achterkomen, ooit
Enkele dagen verder
Maxim ging Elly een paar dagen niet meer zien. Ik profiteerde er dan ook van om zoveel mogelijk tijd met hem te bellen. De kriebeltjes waren er terug van verliefdheid. Toen we een sms spelletje speelden ( geheimpjes delen) leek het erop dat ik niet de enige was met kriebels. Vrijdag vertelde hij me dat hij terug een beetje gevoelens begon te krijgen voor mij en dat Elly een goede vriendin zou worden maar hij dacht niet meer.. Niet meer Volgens mij heel wat meer zelfs. Kort na ons telefoongesprek kreeg hij een smsje van Elly als hij eventjes langskwam. En drie seconden later had hij de telefoon opgehangen en weg was hij. Die avond wist hij me te vertellen dat hij verliefd was op Elly. Vier uur later waren zijn gevoelens terug de andere kant op gegaan. Maxim is raar, heel raar. Hij wist me te vertellen dat ze zondag naar de Efteling gingen. Ik zag een nieuw begin voor die twee verschijnen. Maar verliefd bleef ik die zaterdag ging ik naar een fuif om alle ellende te vergeten, het lukte me ook. De dag erna kreeg ik te horen dat Maxim met Elly samen was. Pijnlijk moment waar ik me kon op voorbereiden. Ik was gelukkig voor hem maar mn verdriet nam het hoofdgevoel over. De dagen verstreken voorbij zonder Maxim. Ja, hij belde nog iedere avond maar t was allemaal vriendschappelijk, vertelde hij. Ik dacht er anders over. Maar goed, ik probeerde weer fun te hebben in mijn puberale, niet makkelijke leventje. Ik sluitte me aan bij het Jeugd Rode Kruis. De momenten die ik daar beleef zijn de momenten waar ik het negatieve vergeet, ook Maxim dus. Het is zo een leuke groep, een groep waar je niet veel hoeft bij na te denken, je weet waar je staat bij die groep. Iets wat ik niet goed wist bij Maxim. Maxim was jaloers toen ik vertelde over de jongens in het Jeugd Rode Kruis, dat merkte ik doordat hij dan telkens begon over Elly, wat hij normaal gezien nooit deed in een telefoongesprek. Ik ben veel gewoon van Maxim dus aan het feit dat hij met Elly was zou ik ook wel wennen, dacht ik. Verkeerd gedacht. Ik had het moeilijk als ik wist dat hij naar Ellys huis ging. Drie weken voor valentijn stierf mn meter. Een moment waar ik niet aan Maxim dacht. Mn ouders denken dat het geen groot verlies voor me was, ik wist wel beter. Het was een verlies, een verlies die je deed nadenken. Ik mocht degenen die ik graag zag niet kwijtspelen. Nu was mn doel die wijze raad te volgen. Twee weken voor valentijn begon ik te merken dat Maxim nog altijd gevoelens voor mij had. Hij wou het niet toegeven, of kon het tenminste niet, aan Elly. Toch vond ik dat ze dit moest weten. En ze kwam het te weten, ze wist het zelf al. Een week voor valentijn. Maxim wist dat ik er tegen op zag dat het bijna valentijn was. Hij wou me opbeuren en vertelde dat hij op valentijn een verrassing voor me had. Ik vond het absurd dat hijdan juist die dag een verrassing voor me gaat plannen. Ik was bang van zijn verrassing, de vorige verrassing draaide niet goed uit. Zaterdag ging om middernacht mijn vaste lijn. Het was Maxim. Ik vertelde hem dat ik nog lang ging wachten met een nieuwe relatie en dat ik me niet zo ging binden als vroeger. Kort nadat ik had vertelt hoe ik herbeginnen zou, vertelde Maxim me dat het sinds vrijdag uit was tussen Elly en hem. Mn hart smolt, op een onverwacht moment zoiets horen is niet gezond. Ik wist niet wat ik erop moest zeggen en ik zei niets. Ik was blij dat ik me nu geen zorgen meer moest maken als hij bij Elly was. Hij zei er ook nog bij dat dit eigenlijk de verrassing was maar dat er nog een deel achterkwam. Een kwartier later zei hij me dat hij niet langer meer kon wachten om me de verrassing te bieden op valentijn. Hij formuleerde het zo: Laura, je weet dat ik je altijd graag heb gezien, het is ook daarom dat het uit is tussen Elly en mij, dus wil je terug met mij? Wat kon ik zeggen? Ja. Natuurlijk! Ik was EINDELIJKterug samen met Maxim. Maar de dingen die ik in het begin van ons gesprek heb gezegd besloot ik te volgen. Ik ging me niet binden. En tot nu toe lukt het me uitstekend. Het is anders dan vroeger, maar het is leuk. Ik zie hem graag, hij ziet mij graag, we zien elkaar graag. Zo moet het ook. En zo is het ook..
Krokusvakantie naderde..
Maxim ging in die week drie dagen naar de Ardennen met Elly. Maxim maakte me jaloers door te zeggen dat hij op de zelfde kamer sliep. De dagen voor hij vertrok vroeg ik als hij nog een smsje wou sturen voor hij ging slapen. Hij zou het doen, maar deed het niet. Dat was pijnlijk voor me. Hij gaf me een soort van valse hoop op die manier, ook al is het hoop op iets kleins. De dag dat hij vertrok naar de Ardennen verwachtte ik een geruststellend telefoontje of smsje. Hopeloos Ik hoorde niks meer van Maxim, net alsof hij van de aardbol verdwenen was. De tweede dag kon ik het niet meer volhouden en nam zelf de stap om te smssen. Ik kreeg een uur later een vluggertje, waarmee ik wil zeggen dat hij vlug vlug vlug een smsje had gestuurd naar me. Vijf minuten of zelfs minder had hij aan mij besteed gedurende de drie dagen in de Ardennen. Toen hij thuiskwam bleef Bieke die avond bij me logeren. Ik zat me voor te bereiden op een liefdesbreuk. Toen zag ik het blauwe icoontje van Maxim zn nick op mn MSN-lijst. Hij vertelde me dat hij waarschijnlijk niet genoeg tijd zou hebben om nog eens langs te komen in Waregem, ontgoocheling diep in mij maar ik liet het niet merken. Hij was ook de hele tijd bezig over Elly en Lieze, wat mij ten sterkste irriteerde. Vanaf die dag liep ik met iets in mn hoofd, non-stop. Ik wou het deze keer uitmaken met Maxim.
Maar gaf het nog een laatste kans. Die weken hebben we constant ruzie gehad omdat ik de negatieve puntjes aanhaalde in een telefoongesprek, blijkbaar is dat hem slecht bevallen. Wel, nu maakt hij ook eens kennis met zon gevoel. Join in, Maxim
Hallo daar,
Het gaat ongeveer weer goed met me, ongeveer. Ik heb het enkele dagen geleden uitgemaakt met Maxim. Er zijn harde woorden gevallen, hele harde en kwetsende woorden. Hij zei dat ik te stom was om iets van liefde te begrijpen, dat ik niks van liefde afwist. Een binnenpretje was dit voor me. Maxim moet nog maar een meisje zien passeren en hij wordt er al verliefd op. Hij heeft me die avond nog geblokt op msn. Hij wou me niet meer spreken of zien. Ik herinnerde me dat mn laatste woord tegen hem klootzak was. Het kwam recht uit mn hart, hierbij vermeld. De dag erop zag ik dat ik ontblokt was. Maxim begon weer ruzie te maken totdat ik de eerste stap zette om sorry te zeggen, dit kwam dan weer niet recht uit mn hart. Maxim beschouw ik niet meer als een vriend. Ik verafschuw hem soms. Ik ben erover. Ik kan zonder Maxim leven. Het enige wat door mijn hoofd spookt is als ik het mezelf zou toestaan hem nog te spreken of niet. Het zal nog een tijdje observeren zijn voor mij om die beslissing te maken. In deze periode heb ik mijn echte vrienden leren kennen. De leden van het Jeugd Rode Kruis. Ik kreeg voortdurend smsjes hoe het was met me, het deed me deugd.
Ik besloot om samen met Daren, Eline, Ozzy, Lieze en ikzelf een cinemanamiddag te plannen. Ook hierbij problemen. De driehoek van de cinema, de vijvers, Daren en Lieze die stapelverliefd zijn Herinneringen aan Maxim. Pijnlijke herinneringen. Herinneringen waaraan ik niet meer met plezier kan terugdenken. Herinneringen die voor mij geen herinneringen meer hoeven te zijn.
Het allergrootste probleem is dat Ozzy zo een ontzettend goede vriend van me geworden is, maar dat ik blijkbaar voor hem een heel stuk meer beteken. Ik wil hem niet kwijt doordat ik hem ooit zal moeten een pijnlijk antwoord geven. Terug een ethisch dilemma. Mijn status is ogenblikkelijk: Verward! Het lot heeft voor mij blijkbaar heel wat dilemmas gepland. Het leven is moeilijk, maar leefbaar.
Het zotste gedeelte
Je kwam onlangs al te weten doorheen mijn verhaal dat ik zot ben, wel dit is nog niets in vergelijking met wat ik de voorbije dagen uitgestoken heb.
Het begon me pas een week na de ruzie duidelijk te worden dat ik Maxim waarschijnlijk voorgoed kwijt was. Ik zocht uren naar een oplossing om terug in contact te komen met Maxim. Toen ik in mijn bed lag wist ik het plots. Ik maakte een nieuw MSN-adres aan en maakte een nieuwe metamorfose van mezelf, voortaan was ik Julie. De eerste avond klikte het al meteen en ontdekte dat ik volledig mezelf kon zijn die avond. Een onbekend gevoel voor mij. De eerste problemen kwamen al niet veel later opdagen, hij vroeg mijn GSM-nummer. De eerste avond kon ik het nog oplossen door anoniem te bellen al wist ik maar al te goed dat ik dit niet voortdurend kon doen. Twee dagen erna vond ik een oplossing voor dit probleem, mijn GSM-nummer veranderen. Ik legde hiervoor maar liefst vijfentwintig euro neer. Soms belde ik nog naar Maxim als Laura om hem aan de tand te voelen en voor ik op Jeugd Rode Kruis weekend vertrok kwam ik te weten dat Maxim Julie graag zag. Kriebels in de buik kwamen opdagen maar in mijn achterhoofd wist ik dat dit niet eeuwig zou duren en dat het tijdelijke kriebels waren. Julie kwam het langzamerhand ook te weten en ik ging nog verder met mijn spelletje, misschien te ver. Ik vroeg aan Maxim om af te spreken in Kortrijk op de kermis. Hij stemde na lang denken in. Toen kwam er een nieuwe vraag opdagen, wat te doen als we eenmaal aangekomen zijn? Ik schakelde de hulp in van Hanne. Zij kwam op het idee om een hele lange brief te schrijven waarin alles uitgelegd stond. Omdat ik wist dat dit wel heel wat werk zou vragen begon ik van de eerste keer in een schrift te beginnen zodat ik genoeg bladzijden had. Ik maakte de brief origineel door stukjes tekst uit tijdschriften er tussen te stoppen en middenin het boek stopte ik een lolly. Het belangrijkste in de brief was het feit dat ik eindelijk mezelf kon zijn bij Xim. De dagen verstreken voorbij en voor ik het wist was de dag aangebroken dat ik Maxim zou zien. Ik had de doos op een bankje aan het station gezet. Hij belde dat hij aangekomen was en vertelde hem dat hij de doos moest zoeken. De doos bestond uit een koalabeertje omdat dat het teken was van geborgenheid, de brief en een muziekspelertje met de gepaste muziek die de doos een leuk karakter gaf. Ik voegde er nog aan toe dat hij moest laten rinkelen als hij de brief had gelezen en dat ik dan pas zou tevoorschijn komen. Ik verstopte me alvast in het fietsenhokje langs de spoorweg. Vijf, tien,vijftien, twintig, vijfentwintig minuten verstreken voorbij en toen voelde ik een trilling in mijn binnenzak van mijn jeansvest. Xim belt stond op mijn display. Vol spanning wachtte ik op hem en verwachtte me aan een boos gelaat, maar daar was hij dan met de brede glimlach die me bekend voorkwam. Hij was geschrokken maar wist dat niemand anders dit voor hem zou over hebben. We begonnen onze dag met de nodige vragen te stellen en vervolgens gingen we de kermisattracties verkennen die nog gesloten waren. Om elf uur had ik al honger, van stress krijg je namelijk honger. Toen zag ik het perfecte eetkraampje voor Maxim en ik; een pastakraam! Drie verschillende gerechten hebben we gegeten. De dag werd met de minuut romantischer. Maxim gaf lieve kusjes, overal op mijn gezicht maar niet op de mond. Het hoefde ook niet, het was perfect zo, maar stil in mij hoopte ik op een echte kus. We namen elkaar vast, niet vriendschappelijk maar intiem. De manier van knuffelen die me energie geeft en dat merkte Maxim ook als ik hem om de hals vloog. Na vele attracties en vele kusjes en knuffels kwam het einde van de dag nader en ik had nog altijd geen echte kus gehad. Eenmaal aan het station aangekomen kwamen de tranen opdagen en Maxim zei me dat hij niet wist wat te doen. Hoe hij met me moest verder praten, wat hij moest doen. Het kwam over alsof hij geprofiteerd had van me. Ik zat te rillen van de kou en hij gaf me zijn vest. Keilief was dat maar ik had toch verdriet. Hij nam me vast en troostte me maar het hielp niet. Ik stapte uit de trein en kort erna kreeg ik een sms met sorry erop. Volgens mij wist hij wel dat het fout was om zo intiem met me om te gaan. Maar daar ging het mij niet om, het ging me erom dat ik nog altijd gevoelens voor hem had. Ik belde hem op en hij wist me te vertellen dat ik zijn beste vriendin was. Dolblij was ik want ik had bereikt wat ik wou met dit spelletje. Het einde van de vakantie bleek in zicht te komen. Maxim wist me na de eerste schooldag te vertellen dat hij een spreekopdracht moest doen voor engels en zei erbij dat hij het verhaal zou vertellen dat zich de voorbije week heeft afgespeeld. Ik had het niet zo graag maar ik hield mijn mond. Op vrijdagavond kreeg ik telefoon, hij wou me melden dat zijn leerkracht vond dat ik een labiel meisje was en dat een paar klasgenoten hem hadden aangeraden geen contact meer met mij op te nemen. Maxim was van plan om deze goeie raad te volgen. We hadden hier hevige ruzie over al had ik het gevoel dat Maxim het niet erg vond, hij had wist waarschijnlijk dat hij toch altijd op mij kon terugvallen. Ik vertikte het om een drietal te dagen iets van mij te laten horen totdat we alle twee Lieze gebruikten op MSN om boodschappen te versturen naar elkaar. Maxim was op een gegeven moment kwaad, nam de telefoon en belde me op. Ik wist aan geen kanten waarover hij het had. Dit is nu net een grote fout dat Maxim maakt, hij luistert eerst naar anderen en geeft me niet de kans om mijn verhaal te doen. Opnieuw een hevig telefoon gesprek met zware woorden, op een bepaald moment zelfs noemde hij me een hoer. Naar het einde toe van het gesprek hadden we besloten om toch de middenweg te nemen, hij begreep hieronder een oppervlakkige vriendschap zonder warmte en rustgevende momenten. Vooral ik had het daar de eerst komende dagen moeilijk mee. Naargelang het weekend naderde hadden Lieze en ik besloten om naar een fuif te gaan. Op zaterdagnamiddag kwam Hanne langs met tranen in haar ogen. Ze had problemen thuis met haar ma. Ik dacht diep in mezelf dat ik eigenlijk gelukkig mocht zijn met mijn ouders. Die avond mocht ik naar een fuif waar normaal jongeren vanaf zestien naartoe mogen en ze stonden altijd klaar voor een babbel. Nadat Hanne haar hart had kunnen luchten kwam Lieze. We maakten eten waar eigenlijk heel de straat van kon mee-eten en maakten ons op voor de fuif. Die avond ging voor ons beide een kans zijn om onze sociale kanten te laten zien. We bleven tot twee uur. Rond elf uur zat de sfeer er al goed in, maar we hadden nog altijd geen nieuwe mensen leren kennen. Om vijfentwintig voor twee kwamen we in contact met twee jongens. Ik voelde me aangetrokken door Gilles en Lieze tot Jonas. We hadden een leuke babbel met elkaar en het voelde goed om zijn lichaam tegen het mijne te voelen. Er viel mij een meisje op van mijn school, ze zat een afdeling groter dan die van mij. Ze keek ons nog al ongewoon aan en vroeg aan Gilles als hij dat meisje kende. Ja hij kende haar, hij had er eens mee gekust toen ze dronken waren en zij was er helemaal verliefd op. Ik zei tegen de groep dat het beter was dat we even naar buiten konden gaan. We hadden natuurlijk de klok niet meer in de gaten gehouden en zagen in de opening de papa van Lieze staan. Lieze stuurde hem vlug weg toen ik plots oog in oog met Gilles stond. Lieze intussen ook met Jonas. Voor ik het wist stond ik te kussen met Gilles en Lieze en Jonas ook. Toen namen we afscheid en weg waren we. Ik had er spijt van de eerste twee dagen maar hoe meer ik er over nadacht, hoe minder erg ik het vond. Ik had het natuurlijk ook aan Maxim verteld. Hij reageerde er heel luchtig over maar ik wist dat hij diep in zich nijdig was. Hij zou het niet toegeven maar ik ken hem daar te goed voor, hij kan niet zo goed dingen verbergen. Hij begon namelijk te vertellen over een meisje, Saskia op zijn school. Alhoewel hij er noch woord, noch glimlach aan had geschonken, toch droomde hij al van dat meisje en maakte hij zichzelf en mij wijs dat hij er verliefd begon op te worden. Ik vond het nogal grappig en zielig tegelijkertijd. Alsof ik niet wist dat hij dit allemaal zei omdat ik Gilles had leren kennen. De band tussen Maxim en ik verzwakte. Ik kon in elk telefoongesprek wel iets negatiefs opnoemen, wat niet juist is natuurlijk. Ook de smsjes stoorden mij soms. En gisteren was het de druppel die de emmer deed overlopen. Op MSN begonnen we een normaal gesprek totdat hij over Gilles begon. Toen gaf hij zogezegd tips voor de relatie tussen Gilles en ik. Hij verwoordde het zo: Doe niet zoals je tegen mij gedaan hebt want anders beklaag ik Gilles. En alsof dat niet genoeg was, zei hij er ook nog bij dat hij onze allereerste relatie niet geslaagd word. Maxim is niet meer goed bij zn hoofd, waarom begint hij dan nog twee keer een nieuwe relatie met me? Aan zijn verhaal kan ik noch kop, noch staart aan krijgen. Later aan de telefoon zei hij dat ik het echt niet snapte wat hij vertelde, maar ik vroeg me af als hij dat zelf wel snapte. Ik praatte erover met Hanne, Gilles en mijn moeder. Alledrie waren ze van het zelfde gedacht. Maxim voorgoed loslaten. De hele avond lag ik daarover na te denken en kwam s morgens tot het besluit dat mij dat ook het beste leek. Dit zijn de laatste woorden die ik hem nog zou willen uitbrengen, als ik daar ooit nog de kans toe krijg: Maxim, het is genoeg geweest, ik heb veel geduld gehad, jij ook met mij, maar we moeten elk onze eigen weg opgaan. Jammer genoeg lopen onze wegen niet evenwijdig met elkaar en zullen we elk een andere kant op gaan. Het ga je goed, ik zie je wel op Tipdag.
Ik hoop dat ik ooit de kans zou krijgen om deze woorden uit te brengen. Als ik Maxim terug ga zien op de reünie van de tipkampen weet ik niet wat te zeggen, wat te doen. Ik weet niet eens zeker als ik wel iets zou doen. Dit zijn dingen waar ik me nu nog geen zorgen over ga maken. Nu maak ik me zorgen over mezelf. Dat meisje van op die fuif bekijkt me de hele tijd op school alsof ik straatvuil ben. Ik voel me niet zo lekker in mijn vel, het gaat wel over. Ze krijgen me niet zo gauw klein, ik denk dat ik dit nu wel al bewezen heb. Vele mensen zeiden doorheen de relaties die ik met Maxim had dat ik hem en mezelf te lang hoop gaf en aan het lijntje hield, ik moet zeggen dat die mensen werkelijk gelijk hadden. Nu besef ik pas hoeveel tijd ik verspild heb. Tijd om in te halen?
Ze zeggen dat je in een relatie veel leert. Klinkt ongeloofwaardig en toch heb ik het zelf ondervonden dat deze uitspraak klopt. Vandaag, donderdag 29 december, heb ik geleerd dat vriendschap duizend maal belangrijker is dan een relatie. Vorige week was ik voor de derde keer ondersteboven van Maxim. Hij ook van mij. Al hebben we de week elk op onze manier doorgesparteld. We hadden het er blijkbaar toch moeilijker mee om tegen elkaar te zeggen : ik zie je graag. . Althans, Maxim had het er vooral moeilijk mee. Maar op het einde van de week ging het vlotter en vlotter om de woorden uit onze mond te krijgen. Maxim was allerlei dingen aan het bespreken met mn vriendinnen om mij te verrassen. Ik mocht me aan wat verwachten. En ik moet eerlijk zeggen, het is hem gelukt. Hij heeft me inderdaad verrast. Dinsdag, eergisteren dus, hadden ik en Lieze afgesproken om een hele dag er op uit te trekken. Toen ik aankwam met mijn ogen nog half toe stond er opeens iemand voor mij die me liet schrikken. Maxim stond voor mijn neus, een meter van me verwijderd. Ik bleef een halve minuut staan met open mond. Nooit had iemand zo een prachtige verrassing voor me geregeld. Dit ging een dag zijn om nooit te vergeten. Feit. Ik hoopte dat dit de dag zou zijn waaruit zou blijken dat we opnieuw een relatie konden beginnen. Hoop doet leven zeggen ze. Ik niet, ik hoop beter niet. K heb die uitspraak trouwens verandert in mijn eigen term. Hoop kwetst. Ik begon al gauw te merken dat Maxim en Lieze goed overeen zouden komen. Een beetje te goed naar mn wil. K heb het dan ook zo veel mogelijk laten blijken dat ik het niet echt fijn vond hoe ze met elkaar omgingen. Maxim en ik gingen voor een uurtje alleen rondhangen terwijl Lieze en een vriendin gingen shoppen. Dit was mn kans. Mn kans om terug een relatie op te bouwen met Maxim. Die kans heb ik gebruikt om onze vriendschap goed kapot te maken. Onbewust wil ik hierbij melden. Ik zag dat er iets scheelde en zag in Maxim zijn ogen dat hij niet meer wilde dan vrienden. Op dat moment in mijn leven heb ik een mengelmoes van gevoelens ondergaan. Liefde, verdriet, kwaadheid, ontgoocheling, blijdschap, Maxim wou met mij geen relatie beginnen omdat er een karaktertrekje zijn gevoelens blokkeerde. Maxim wordt rap verliefd, feit, een feit die ik erbij wou nemen. Tevergeefs, Maxim wist wat hij wou, of tenminste wat hij niet wou, een relatie. Ondertussen was iedereen terug, Hanne, Romina en Lieze. Geschrokken blikken keken naar ons. Terecht, want blijkbaar had iedereen verwacht dat Maxim met de bedoeling kwam om een nieuwe start te nemen met me. Ik denk het ook. Volgens mij heeft hij gewoon met 1 ding geen rekening gehouden. Zn smerig karaktertrekje, dat was hij even vergeten, hij had er nooit aan gedacht dat hij misschien op Lieze zou verliefd worden. Ik had het door, Romina had het door, Maxim ook, maar wou het niet toegeven en Lieze was te naïef, wat niet kwaad bedoelt is. We hebben de dag doorgesparteld, ik nogal moeilijk. Een dag vol met slikmomenten. 16 u30, trein komt in zicht voor Maxim. Kusje op de wang, groepsknuffel en een lange blik naar Lieze. Afscheid op Maxims wijze. Vol ontgoocheling stapte ik de Stationstraat uit telefonerend met Maxim. Nog altijd niet toegeven dat hij iets voelde voor Lieze. Ik fietste naar huis, gelukkigsneeuwde het dat ik mn tranen kon wegbergen. Kwam thuis in een lege kamer, alleen. Gekregen cadeautjes uit rugzak en regelrecht in de doos vol met andere dingen van Maxim die ik niet meer wil zien. Muziek keihard aan.
Het liedje van Kelly Clarkson weergalmde door het hele huis, Because of you:
I will not make the same mistakes that you did
I will not let myself cause my heart so much misery
I will not break the way you did, you fell so hard
I've learned the hard way to never let it get that far
Because of you, I never stray to far from the sidewalk
Because of you, I learned to play on the safe side so
I don't get hurt
Because of you, I find it hard to trust not only me
but everyone around me
Because of you, I am afraid
I lose my way and it's not too long before you point it out
I cannot cry because you know that's weakness in your eyes
I'm forced to fake a smile, a laugh, everyday of my life
My heart can't possibly break when it wasn't even whole to start with
Because of you, I never stray to far from the sidewalk
Because of you, I learned to play on the safe side so I don't get hurt
Because of you, I find it hard to trust not only me
But everyone around me
Because of you, I am afraid
I watched you die, I heard you cry, every night in your sleep
I was so young, you should have known better than to lean on me
You never thought of anyone else, you just saw your pain
And now I cry in the middle of the night for the same damn thing
Because of you, I never stray to far from the sidewalk
Because of you, I learned to play on the safe side so I don't get hurt
Because of you, I try my hardest just to forget everything
Because of you, I don't know how to let anyone else in
Because of you, I'm ashamed of my life because it's empty
Because of you, I am afraid
Because of you
Because of you
Ik zal niet dezelfde fouten maken als jij hebt gedaan
Ik sta mezelf niet toe om mijn hart zoveel ellende aan te doen
Ik zal niet breken zoals jij deed, je viel zo hard
Ik heb op de moeilijke manier geleerd om het niet zover te laten komen
Door jou, dwaal ik nooit te ver van het voetpad
Door jou, heb ik geleerd te spelen aan de veilige kant zodat
Ik niet gekwetst word
Door jou, vind ik het moeilijk om niet alleen mezelf
Maar iedereen om me heen te vertrouwen
Door jou, ben ik bang
Ik verlies de weg en het duurt niet te lang voordat jij 'm uitstippelt
Ik kan niet huilen omdat je weet dat het zwakheid is in jou ogen
Ik word gedwongen een glimlach, een lach te faken, elke dag van mijn leven
Mijn hart kan onmogelijk breken als het nooit heel is geweest
Door jou, dwaal ik nooit te ver van het voetpad
Door jou, heb ik geleerd te spelen aan de veilige kant zodat ik niet gekwetst word
Door jou, vind ik het moeilijk om niet alleen mezelf
Maar iedereen om me heen te vertrouwen
Door jou, ben ik bang
Ik heb je zien sterven, ik heb je horen huilen, elke nacht in je slaap
Ik was zo jong, je had beter moeten weten toen je op me leunde
Je dacht nooit aan iemand anders, je zag alleen je pijn
En nu huil ik midden in de nacht om hetzelfde verdomde ding
Door jou, dwaal ik nooit te ver van het voetpad
Door jou, heb ik geleerd te spelen aan de veilige kant zodat ik niet gekwetst word
Door jou, doe ik mijn best om alles te vergeten
Door jou, weet ik niet hoe ik iemand anders binnen moet laten
Door jou, schaam ik me voor mijn leven omdat het leeg is
Door jou, ben ik bang
Door jou
Door jou
Computer aan totdat Maxim online zou komen. Tien minuten later zag ik de nickname van hem verschijnen. Ik stond er nog in hoe lang zou dat nog duren? Niet lang. Hebben nog wat nagepraat over de dag en toen heb ik hem maar opgebeld. Daar kwam het zinnetje dan uit zijn mond: Ik was bijna verliefd op Lieze. Mn schrik was werkelijkheid. Maxim die verliefd zou worden op 1 van mijn beste vriendinnen. Wat moest ik zeggen? Wat moest ik doen? Ik weet nog altijd geen antwoorden op deze vragen. Er was ruzie. Over wat er ruzie was? Ik wist het niet goed. Waarschijnlijk was hij kwaad op mij omdat ik hem een relatie heb gedwongen waar hij niet is op in gegaan, gelukkig. Ik denk wel dat Maxim weet waarom ik dit laatste woordje er bij heb gezet. Op het moment zelf wist ik niet waarover ik het meest moest kwaad zijn. Over het feit dat hij op Lieze verliefd was of het feit dat hij met mijn voeten heeft gespeeld. Het laatste. Er was ruzie en het had geen goede vooruitzichten.
Woensdagochtend, gsm gaat af, denk bij mezelf dat Maxim het goed wil maken. Neen. Maxim is kwaad, kwaad op mij. Ik weet niet waarom. Het zou me wel een keer te binnen schieten. Na een potje huilen heb ik het mn ouders verteld. Ze waren geschrokken van Maxim. Ik niet. Vreemd. Net alsof ik vroeger me er had op voorbereid dat dit ooit zo zou aflopen. Misschien. In de namiddag kreeg ik opnieuw telefoon. Opnieuw ruzie. Ik kan me niet herinneren waarover we kibbelden. Spiegel kapot gegooid, dat was het gevolg, nu krijg ik tenminste een nieuwe. Op MSN, ruzie, welja, ruzie, eerder kinderachtig gedoe. Een tocht van geluk straalde me toe toen ik sorry op mijn scherm zag verschijnen. Een goed einde kwam in zicht. Die avond kreeg ik opnieuw telefoon, ik had het me wel wat anders voorgesteld maar het was een gesprek zonder geruzie waar ik blij om was. Hij kon het blijkbaar alleen maar hebben over Lieze, had er een foto van afgeprint en hij vertelde me dat. Met de tranen in mn ogen moest ik slikken en blijven luisteren. Op het einde van het gesprek was ik net een plaat die bleef steken op een zin. De zin: Vergeet Lieze. Hij kan het niet zegt Maxim, hij kan het wel, hij wil het niet. Ik was boos, hij niet. Die dag op MSN kreeg ikweer kinderachtige praat op mijn scherm. Eigenlijk kreeg ik niks te zien alleen maar : sorry. Heb hem opgebeld en Maxim gaf me een steek in de rug. Volgens hem wou ik altijd gelijk hebben. Hij had gelijk. Ik wil altijd gelijk hebben. Een nieuw slecht kantje van mezelf heb ik ontdekt. Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit gelijk heb. K heb met Lieze gebabbeld, eerder subtiel ondervraagt als ze ooit een relatie zou willen hebben met Maxim. Neen, blij voor mezelf, niet voor Maxim. Ik had het zo graag anders gewild. Op zon moment zou ik liever een karakter hebben waarbij ik me niet alles zo aantrek. Laura is Laura en Laura zal veranderen, maar van karakter zal ze altijd de zelfde blijven.
Opnieuw telefoon. Maxim. Ik zag de rare blik in mn ouders ogen. Na drie minuten stond ik voor het eerst weer te lachen aan de telefoon. Ik denk dat de spiegel geluk brengt. Ik stond toch maar weer voor de spiegel. Maxim en ik waren terug vrienden al hadden we alle twee nog altijd het gevoel dat er iets gaande was. Dit ging wel over. Ik zou binnenkort een brief van Maxim in de brievenbus krijgen. Ik mag de laatste bladzijde niet lezen omdat het te negatief is zegt hij. Ik zal ze ooit wel eens lezen, maar niet direct. Ik weet niet eens zeker als ik de envelop meteen zal openmaken. Ik heb schrik, schrik dat ik opnieuw gekwetst zal worden. Dinsdag gaan we naar de cinema. Een moment, een kans waarop we terug de goeie vrienden van vroeger kunnen worden. Vrienden zeg ik, geen koppel. Maxim is aangenamer als vriend dan als lief. En ik zou hem voor geen geld in de wereld willen ruilen of missen. Hij betekent veel voor mij. En als het een tijdlang terug goed gaat tussen ons zal dat alleen maar vermeerderen. We gaan misschien naar Kroatië, samen met Joni. Ik zie Kroatië nu nog meer zitten dan in de tijd dat we samen waren, een mooie tijd trouwens, raar maar ik heb Maxim liever als vriend. Ik hoop dat hij altijd zichzelf zal blijven en zich nooit gedwongen zal voelen om plots te veranderen zonder ik het hem zeg. Geen kwetsende momenten in onze vriendschap is wat ik onze vriendschap toewens in 2006. Vergeven, niet vergeten.
btw: k heb nog een songtekst, lelijk gezongen, niet jouw stijl, de tekst spreekt me wel aan, k heb er wel een paar dingen aan verandert zodat het een beetje zou kloppen. groetjes Laura
