Heej,

Ik ben Laura en heb een leven die verfilmd zou kunnen worden. Klinkt raar vind je? Toch is het zo..
Laten we om te beginnen eerst en vooral een kijkje in m'n leven te nemen:

Mijn levensverhaal… Men ouders lieten me het echte leven zien, letterlijk dan… figuurlijk heeft iemand anders me laten leven. Vanaf veertien oktober ’91 leidde ik een zorgeloos leventje..Maar toen ik enkele jaartjes verslijten had begon ik al op te merken dat ik iemand nodig had om van te houden. Niet dat ik niemand had om m’n hart te luchten, trouwens m’n vrienden stonden altijd klaar voor me. Maar liefde had ik weinig gekend. Ik had intussen op men dertiende een nieuwe verslaving, jawel, internetverslaving. Ik zat uren, dagen en weken op internet rond te neuzen op profielen. Bij de profielen die me wel aanspraken probeerde ik contact te hebben met die persoon door zijn MSN-adres te vragen. Ik heb er zeker een stuk of zeventig toegevoegd. Slechts 1 is er blijven staan op men MSN. Ik kwam op een profiel en las het tekstje waarin stond wat voor persoon hij was. Alles erop en eraan behalve.. een foto. Gewoonlijk zou ik dan gewoon verder zoeken want zonder foto ben je maar niks. Toch waagde ik men kans.Een paar dagen later kwam hij online. De eerste ontmoeting zal ik nooit vergeten: iemand die een dik nekje opstuitte en mij als het kleine meisje bekeek, ik had waarschijnlijk nog nooit in een eerder MSN-gesprek zo gelachen. Hij legde zijn webcam aan en daar was hij dan, niet het bepaalde type dat mij aansprak. Toch hield ik contact met hem en leerde hem beter kennen. Van een dikke nek tot een onzekere en gevoelige jongen. Maar die onzekere jongen liet mij een leven zien vol liefde waarvoor ik hem altijd dankbaar zal zijn. Ik wist zowat alles van hem af en werd verliefd op hem. Ik stuurde hem het sms’je waarop stond dat ik van hem begon te houden maar kreeg er een spottend antwoord op terug de dag voor hij op kamp vertrok gedurende tien dagen. De gedachte alleen al dat hij het niet door had dat ik om hem gaf en dat ik het nu zonder hem tien dagen moest doen maakte me angstig en ik voelde me een hele poos eenzaam. Ik bleef dag en nacht op MSN om m’n mails na te kijken. Zonder resultaat. Op de tiende dag om tien uur zag ik het blauwe icoontje voor z’n schuilnaam staan. Superblij en halsoverkop liet ik alles vallen en rende ik naar m’n computer. Hij vertelde me dat hij zich super had geamuseerd. Maar het slechte nieuws hield hij als verr***ing op het einde. Hij had een vriendin op kamp en was ook nog eens verliefd op een meisje die hij daar had leren kennen. Mijn avond en week was verpest. Enkele dagen later (ik weet niet hoe)heb ik hem duidelijk kunnen maken dat m’n liefde voor hem echt is. In het begin was het voor hem wel even schrikken had ik opgemerkt. Hij liet me ook voelen dat hij me graag zag als vriendin maar niet meer. Ik had zin om onder een auto te springen. Op een bepaald moment belde hij me op in de namiddag. De blik die ik zag in m’n beste vriendin haar ogen zal ik nooit vergeten. Ze was gelukkig voor mij. Ik had wel kunnen roepen van geluk toen hij twee woordjes zei ‘love ya’. Nooit eerder had een jongen dat spontaan tegen me gezegd en op dat moment was ik geen maagd meer op het gebied van liefdeskennis. Vanaf die dag belde hij me meerdere keren op per dag. Ik stond op met hem in m’n hoofd en ging slapen met hem in de bovenkamer. Nog nooit zo een zalig gevoel gehad. Dat gevoel duurde drie weken en op het ogenblik dat het pas leek op echte liefde moest ik op reis met m’n vriendin en moest hij op stage. Ik had liever met een ander gevoel op reis vertrokken. De vakantie was super met Hanne maar ik mistte iets. Voor het eerst wist ik hoe het voelde om iemand ‘echt’ te missen. Ik belde hem iedere dag vijf minuten. Nooit gedacht dat ik zoveel euro’s zou verspillen aan een jongen. Ik heb liters tranen laten vallen voor hem. Op de dag van de terugreis zijn normale mensen een hele dag niet in de stemming omdat ze weer naar hun vertrouwde plekje moeten maar voor mij was dit de leukste dag van heel m’n vakantie. Drie dagen later pas zou hij terug zijn van z’n stage. De dag voor hij vertrok naar huis belde hij me zomaar op om me te melden dat hij geslaagd was. Ik was in de wolken dat hij nog een keertje aan me dacht. De dag dat hij terugkwam stond m’n MSN paraat zodat hij het hele verhaal kon doen van op z’n stage. Maar m’n goed voorgevoel verdronk al gauw in de eerste woorden dat hij zei. ‘Yoew’ was alles dat er op m’n scherm verscheen. Ik moest op men tanden bijten of ik ging ongelukken doen. M’n redenering was dat hij het misschien druk had omdat iedereen hem wel zou gemist hebben toen hij op stage was. Maar het ging al twee dagen minder goed tussen ons en waagde mij aan de vraag of hij wel nog van me hield. Een eerste opluchting kwam tevoorschijn toen zijn antwoord goed bleek te zijn. Maar die avond toen ik bij een vriendin bleef logeren wist hij me te vertellen dat hij een meisje graag zag en eigenlijk ook liever zag dan ik. M’n wereld stortte in en ik herviel in m’n eerste leven. Ik was hem kwijt. Voorgoed. Voor altijd. Dagenlang hoorde ik niks meer van hem en sloofde ik me uit om dan ook maar een woord op m’n scherm te zien verschijnen in het gesprekkader van hem. Zonder resultaat. Op het moment dat ik me er over begon te zetten heb ik alle moed samengepakt en hem getelefoneerd. Een uur, twee uur of wel drie uur hebben we getelefoneerd. Alles ging goed, we waren terug goede vrienden, niet meer dan dat. Het was kermis in Waregem. Ik ging met een hart vol geluk en nieuwe moed naar de kermis en amuseerde me rot! Eindelijk had ik weer contact met de jongen die me liefde liet zien. De avond erop toen ik in Waregem rondliep ging m’n gsm. Het was hem. Kun je het gelove?!. De jongen die ik bijna kwijt was belde me op?! Hij had ruzie met dat meisje waar hij verliefd op was en wist me te vertellen dat hij de momenten van vroeger mistte. Het enige wat ik niet wist was of hij nog van me hield. Ik heb er met opzet niet om gevraagd om m’n eigen geluk op die avond niet kwijt te spelen. Toen ik stond te kletsen met een paar vrienden deed men vriendin een teken dat ik een smsje had. Toen ik het las stond erop dat hij me graag zag! Ik kon niet snel genoeg thuis zijn om hem op te bellen. De jongen waar ik op verliefd was, was terug verliefd op mij! Ik belde hem open kreeg vleugels doordat ik opnieuw de mooiste stem van de wereld kon horen waar ik verslaafd was aan geworden ondertussen. De dag erna kwam ik te weten dat hij een relatie niet zag zitten vanwege de verre afstand tussen ons. Ik negeerde die toestand en bleef in de wolken. Op 1 september belde ik hem op om 23.00uur en dat zinnetje vergeet ik nooit. Op een onverwacht moment (toen ik voor de spiegel stond) vroeg hij me hoe ik zou reageren moest hij het aanvragen met me en kort erna vroeg hij het. Ik had een relatie, m’n eerste echt gewilde relatie ging van start. Ik was er niet goed van en kon het de eerste dagen niet geloven. We belden iedere dag maar jammer genoeg kende onze relatie ups en downs. Dat meisje waar hij op verliefd was had hem gekust. Ik kon niet geloven wat ik hoorde en was diep in mij razend maar kwam blijkbaar verdrietig over. Ik had geen voet om op te staan want toen zij hem had gekust hadden we nog geen relatie. Ik was vergevingsgezind. Sindsdien was ik jaloers en bang om hem kwijt te raken. Hij had men vertrouwen geschonden en droeg er de gevolgen van. Hij leerde een eerste jaar- meisje kennen en kreeg er heel eventjes kriebels van wist hij me te vertellen. Een weekend lang was het ruzie, tranen, verdriet, woede enz.. blij dat het goed gekomen is moet ik zeggen. Het ging weer goed maar het was anders… ik miste soms wel het gevoel van vroeger dat hij me niet kon missen. Maar ik kon hem niet laten gaan. Ik zag hem graag. Heel graag. Te graag. Zo graag zelfs dat ik mezelf er kapot van maakte. Het maakte me moe, ziek , kapot, het maakte me een heel ander mens. Zelfs tegen men beste vriendin deed ik hatelijk en begon ik te kankeren. Op een gegeven moment herhaalde’ de geschiedenis’ zich en was er opnieuw een meisje op hem verliefd, de enige naam die ik in m’n tekst zal vernoemen , kwestie van het niet te ingewikkeld te maken. Jennifer , een meisje van zestien was verliefd op hem geworden. Herfstvakantie… het moment dat ik eindelijk hem in levende lijve mocht vasthouden, die me waarschijnlijk men eerste kus leerde en die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Supernerveus vertrok ik naar het station. Toen ik aankwam kon ik het gewoon ruiken dat hij zijn trein zou missen, zo was het ook. Met een uurtje vertraging is hij dan toch bij mij geraakt. In het begin nogal stroef, na tien minuten was het super met hem. Ik wist zeker dat dit de jongen was waar ik al die tijd op zoek naar was. Hij kuste me, raakte me aan op plaatsten waar ik het normaal niet zou toelaten. Maar ik had het graag en ik geniette er ook van. Een dag die in m’n gedachten gegrift stond. Het afscheid was zwaar en er vloeiden traantjes. Ik kon mezelf wel neerschieten dat ik staan huilen heb bij hem. Hij kustte men traan weg. Een zalig gevoel. Ik fietste naar huis en telefoneerde naar hem om te zeggen hoe super ik de dag vond. Maar een dag erna kreeg ik minder nieuws… hij twijfelde om het uit te maken… kon je het geloven?! Een dag nadat we elkaar gezien hadden ging het uit zijn, gedaan, einde, finito!? Ik ging offline. Ik wou domme dingen doen, deze keer meende ik het echt en wou het hem vertellen wat ik bijna mezelf ging aangedaan hebben.Ik nam de telefoon en vertelde alles aan hem. Hij was ontgoocheld in me , ik kon het horen. Maar de twijfel was weg. Ik voelde we zwak, gebruikt, verdrietig, depri, alles wat ik wou vermijden in men verdere leven. Ik voelde me schuldig tegenover hem. Hij zag me graag en dat was dan zijn dank die ik gaf… slechter kan een mens niet zijn dacht ik… maar hij had me ook gekwetst en ik weet dat Jennifer het niet zo goed voorheeft met hem. Ik wil hem beschermen en behouden. We zijn nu enkele dagen later en het gaat terug goed tussen ons, met een beetje geluk zien we elkaar binnen een paar dagen terug. Ik heb ondertussen ook met Jennifer gechat en heb gemerkt dat zij me wil afstoten van men lieveling. Mij krijgen ze niet kapot, zij niet tenminste, ik ben slimmer, ik ben sterker en ik wil het overwinnen. De jongen die men ogen heeft opengedaan met zijn woorden heeft me leren te kijken naar de goeie dingen in het leven, de goeie dingen van mezelf en de goeie dingen die men ouders met me voorhebben.De krulletjes en de ogen zijn mooie dingen aan hem maar z’n karakter maakt van zijn persoonlijkheid een prachtig mens die de wereld nodig heeft, die ik ook nodig heb. Het gaat goed… voorlopig… We zijn enkele dagen later. Intussen is er heel veel gebeurd. Ik had de laatste tijd het gevoel dat dit niet meer lang ging duren. De zoete dagen waren voorbij. Ik had soms zin om midden in een telefoongesprek tussen ons de rode knop in te drukken om af te leggen. Onze gesprekken vlotten niet meer. Tot op een maandagavond hadden we voor het eerst weer een serieus gesprek, ik zeg wel een serieus gesprek wat niet wil zeggen dat het een super leuk gesprek was. Ik vertelde hem dat ik het gevoel had dat onze relatie binnen de maand zou afgelopen zijn. Hij zette mijn gevoel om in pure zekerheid door dat vast te stellen dat het zo is. Die avond zei hij dat hij het wel nog fantastisch goed zag zitten en dat hij mij veel te graag zag. Maar een uurtje later maakte hij het uit. Leugenaar dacht ik bij mezelf. De reden hield hij voor zichzelf. Ik praatte erover met men vriendinnen en ouders. Een hele steun was dit voor me. Drie uurtjes later kreeg ik opnieuw telefoon. Maxim belde me om mij de reden uit te leggen. Hij wou niet dat ik iets erger ging doen dan snijden doordat hij het langer aanhield met me. Ik heb hem toen uitgelegd dat hij nu eigenlijk het omgekeerde resultaat zou bekomen. Maar opeens kwamen zijn gevoelens te boven en zei dat het een grote vergissing was en zei dat hij weer met mij wilde. Een hele poos was het stil. Ik wist totaal niet wat ik moest zeggen. Mijn antwoord was duidelijk voor mij… het was een ja. Een opluchting die de dag volledig goed maakte. Volledig? Neen, diep in mij was ik een beetje kwaad op hem. Nu zijn we enkele dagen verder en het gaat goed tussen ons. Maar er is iets verandert, bij mij dan toch. Ik ben mij minder gaan binden bij hem en ik laat ook niet meer met mijn voeten rammelen. Ik zeg nu alles rechtuit wat op men maag ligt zoals hij dat al al die tijd met mij doet. Het gaat nog altijd goed… voorlopig… Enkele dagen verder.. ’t Ging super goed tussen ons. De momenten waren terug van weggeweest dat we elkaar mistten. Voor een weekje maar… we zijn nu welgeteld twaalf dagen veder en ik moet alweer melden dat het sprookje niet lang meer geduurd heeft want het is over. Deze keer moest ik geen telefoontje meer verwachten dat het een vergissing was want dat is het niet. De liefde aan zijn kant was over. Met mijn gevoelens wordt er in deze situatie geen rekening mee gehouden. Misschien is het wel beter dat het gedaan is maar zo voelt het helemaal niet. Ik voel me alleen. Wedden dat ik de komende week niks meer van hem ga horen zoals vroeger al eens gebeurd was. ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik hem opbellen? Moet ik niks meer van mij laten horen? Ik weet het niet. Ik wil het laatste wel proberen maar het moet ook nog lukken. Het enige wat ik nog zou willen op papier zetten is de korte samenvatting van ons verhaal: *Liefde was het onderwerp* *Telefoon was de hoofdgedachte*  *Maxim was de hoofdrol*

Wordt vervolgd..